Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

Η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος την 7η Φεβρουαρίου ε.ε. εξέλεξε Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος τον έως τότε Μητροπολίτη Θηβών και Λεβαδείας κ. Ιερώνυμο με σημαντική απόλυτη πλειοψηφία (δεύτερη ψηφοφορία), πρώτη φορά από την ισχύ του νέου Κατασταστικού Χάρτου της Εκκλησίας.

Το γεγονός αυτό προξένησε χαρά κυρίως σε όσους τον γνωρίζουν και εκτιμούν την προσωπικότητά του, την ποιμαντική του διακονία, την προσφορά του στην Εκκλησία και την ιδιαίτερη ευαισθησία την οποία διαθέτει.

Έχω την τιμή να συγκαταλέγομαι μεταξύ αυτών. Τον γνωρίζω από πολλά χρόνια. Η γνωριμία μας άρχισε πριν από είκοσι πέντε (25) περίπου χρόνια, σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου, όταν εξαναγκάσθηκα να αναχωρήσω από την Ιερά Μητρόπολη Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας, όπου υπηρετούσα ως Ιεροκήρυξ, μετά την εκδημία του αειμνήστου Γέροντός μου Μητροπολίτου Καλλινίκου.

Πράγματι, την κρίσιμη εκείνη περίοδο ο Σεβ. Μητροπολίτης Θηβών κ. Ιερώνυμος με αντιμετώπισε με ευαισθησία, αγάπη και εκκλησιαστικό ήθος. Θυμάμαι ότι την Μεγάλη Δευτέρα του έτους 1987, όταν έφυγα στενοχωρημένος από την Έδεσσα, με δέχθηκε με πολλή αγάπη στην Λιβαδειά, με φιλοξένησε στο Μητροπολιτικό οίκημα, παρέμεινα για μεγάλο χρονικό διάστημα στην Μητρόπολη κοντά του και με παρηγόρησε από τον πόνο που αισθάνθηκα με την αποχώρησή μου από την Έδεσσα. Αισθάνομαι ότι η Εκκλησία, με συγκεκριμένο πρόσωπο, διορθώνει τα λάθη που κάνουν άλλα πρόσωπα. Από τότε έχουμε μια διαχρονική αδιατάρακτη επικοινωνία και του συμπαραστάθηκα και ως μέλος της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου και γενικά ως Επίσκοπος της Εκκλησίας, όσο μπορούσα, στην δοκιμασία την οποία πέρασε.

Από την πολυχρόνια επικοινωνία που έχω μαζί του καταθέτω την μαρτυρία ότι ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος έχει, μεταξύ των άλλων, ένα πολύ σημαντικό χάρισμα. Όταν συνομιλή με κάποιον, περισσότερο ακούει και λιγότερο μιλά. Ακούει με την σιωπή του και όταν ομιλή, δεν προφασίζεται τον σοφό, τον θεολόγο κλπ., αλλά περισσότερο είναι ανθρώπινος και εξομολογητικός. Σέβεται τον κάθε συνομιλητή του, τον τιμά, και με ιδιαίτερους τρόπους τον κάνει να αισθάνεται άνετος απέναντί του και ότι έχει κάποια αξία. Δηλαδή, κάνει τον άλλο να αισθάνεται ότι είναι ένα ιδιαίτερο πρόσωπο. Αυτή η στάση του ικανοποιεί την σύγχρονη ανάγκη που έχουν οι άνθρωποι να βρουν κάποιον που να τους ακούση, να έχη το χάρισμα και την τέχνη της ακροάσεως.

Βέβαια, αυτό συνδέεται και με το γεγονός ότι ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος λειτουργεί συνοδικά, όχι μόνον στην διοίκηση της Ιεράς Μητροπόλεως, αλλά και στις διαπροσωπικές του σχέσεις, αφού σέβεται τα χαρίσματα των άλλων, τα οποία μπορεί να είναι διαφορετικά σε κάθε έναν. Οι άνθρωποι που επικοινωνούν μαζί του είναι διαφορετικών χαρακτήρων και αντιλήψεων, αλλά έχουν ένα κοινό σημείο, το ότι έχουν αναφορά σε εκείνον. Με την πραότητα και την σύνεσή του, είτε προλαβαίνει κρίσεις, είτε θεραπεύει εκρηκτικές καταστάσεις.

Η προσωπικότητά του σχετίζεται και εκφράζεται από δύο ιδιότητες που έχει, του αρχαιολόγου και του θεολόγου. Ως αρχαιολόγος ασχολείται με ιδιαίτερη ευαισθησία και αγάπη με τον πολιτισμό, την ιστορία και τα μνημεία του παρελθόντος, αγαπά ακόμη και τις πέτρες των μνημείων, αλλά και όλη την ζωή του παρελθόντος. Ως θεολόγος, όμως, ασκεί ποιμαντική διακονία, αγαπά τον σύγχρονο άνθρωπο, τον απασχολεί ο πονεμένος και βασανισμένος άνθρωπος και ασχολείται ιδιαίτερα μαζί του. Αυτός ο συνδυασμός αρχαιολόγου και θεολόγου-ποιμένος διακρίνει την έκταση της προσωπικότητός του.

Ένα άλλο σημείο που τον χαρακτηρίζει είναι ότι ασχολείται και με το λογικό και με το άλογο ποίμνιο. Δηλαδή, εκτός από τους ανθρώπους, ενδιαφέρεται προσωπικά για τα ζώα, δημιούργησε μια μονάδα εκτροφής ζώων, ενδιαφέρεται προσωπικά γι' αυτά, δηλαδή έχει σχέση με την όλη δημιουργία, λογική και άλογη, με την ζωή και την φύση. Αυτό δείχνει ότι η θεολογία, η ποιμαντική και η οικολογία συνδέονται μεταξύ τους. Όταν έχη δυσκολίες από το λογικό ποίμνιο, καταφεύγει, όπως χαρακτηριστικά λέγει ο ίδιος, στο άλογο ποίμνιό του. Όπως γνωρίζει προσωπικά πολλούς ανθρώπους του ποιμνίου του, έτσι γνωρίζει και κάθε ζώο. Μια φορά τον συνόδευσα στο ποιμνιοστάσιό του και διεπίστωσα ότι καλούσε τα «ζωντανά» με τα ονόματα που τους είχε δώσει και εκείνα τον ανεγνώριζαν.

Η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος τον εξέλεξε στον θρόνο των Αθηνών και στην προεδρία της Συνόδου της Ιεραρχίας και της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου γιατί, εκτός των άλλων, ήξερε τις απόψεις του πάνω σε εκκλησιολογικά και ποιμαντικά ζητήματα, τις οποίες διετύπωνε με ευθύτητα και ευγένεια στις Συνεδριάσεις της Ιεραρχίας και τις εξέφραζε σε κείμενα και συνεντεύξεις του. Έχει αναφερθή για το συνοδικό σύστημα της Εκκλησίας, για την εκκοσμίκευσή της, για την ποιμαντική της διακονία, για τις σχέσεις με το Οικουμενικό Πατριαρχείο κλπ. Δηλαδή για όσα θα κληθή να αντιμετωπίση και να εκφέρη την άποψή του είναι αφομοιωμένα μέσα στην σκέψη του και επομένως είναι ώριμα μέσα του.

Όπως έγινε γνωστόν ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος την περίοδο 1996-1998 συκοφαντήθηκε πολύ. Την συνοδική περίοδο 1996-1997 ήμουν μέλος της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, καθώς επίσης συμμετείχα σε μερικές θυελλώδεις συνεδριάσεις της Ιεραρχίας την περίοδο εκείνη και αφ' ενός μεν γνωρίζω από κοντά τα προβλήματα που ανέκυψαν, αφ' ετέρου δε ήμουν συμπαραστάτης του και συνοδοιπόρος του. Μάλιστα, επειδή τον υπεστήριζα, δέχθηκα μερικά κύματα της αναταραχής των ημερών εκείνων.

Αυτό δεν λέγεται για να γίνη μια αναμόχλευση του παρελθόντος, αλλά για να τονίσω ότι η αδικία και η συκοφαντία που εκτοξεύθηκε σε βάρος του τον ωρίμασε ακόμη περισσότερο, αντιμετώπισε την κατάσταση αυτή με προσευχή στους αγίους, ενίοτε δε και με παρρησία και ευθύτητα. Πάντως, όμως, δεν έκανε κακό στην Εκκλησία.

Το σημαντικό του γεγονότος αυτού είναι ότι και μερικοί από τους Ιεράρχες που είχαν εμπλακή τότε στις διαμάχες, αμέσως η εμμέσως, τώρα πρωταγωνίσθηκαν στην υποστήριξη και εκλογή του. Και αυτό πρέπει ιδιαιτέρως να επαινεθή. Αυτό είναι το ήθος των μελών της Εκκλησίας που διακρίνονται για την ταπείνωση, την αναγνώριση του λάθους και όχι την υπερηφάνεια η την αλαζονεία και τον φαρισαϊσμό. Μέσα στην Εκκλησία ζούμε για να σωθούμε και όχι για να σώσουμε την Εκκλησία. Η Εκκλησία δεν έχει ανάγκη από μεσσιανισμούς, γιατί ο Σωτήρας της είναι ο Χριστός. Ακόμη, ζώντας μέσα στην Εκκλησία δεν πρέπει να αισθανόμαστε ως καθαροί με σκοπό να καθαρίσουμε τους ακαθάρτους, αλλά ως αμαρτωλοί που ζητούμε το έλεος και την αγάπη του Θεού. Και, βεβαίως, τα τυχόν λάθη και αμαρτήματα θεραπεύονται από την ίδια την Εκκλησία με τον τρόπο που εκείνη γνωρίζει, με την επικράτηση του πνευματικού νόμου. Διότι εκτός από τους λεγομένους φυσικούς νόμους υπάρχουν και οι πνευματικοί νόμοι που είναι πιο άτεγκτοι και αργά η γρήγορα εφαρμόζονται και επαναφέρουν την δικαιοσύνη με την αγάπη και φιλανθρωπία.

Κατά τον ιερό Νικόλαο Καβάσιλα, η δικαιοσύνη του Θεού δεν είναι μια αποκατάσταση της αδικίας, αλλά είναι η φιλανθρωπία και η αγάπη. Γι' αυτό και ο όσιος Ισαάκ ο Σύρος τονίζει ότι δεν πρέπει να αποκαλούμε τον Θεό δίκαιο, με την έννοια του τιμωρού κλπ., γιατί με την ενανθρώπησή Του βλέπουμε την αγάπη Του και όχι την δικαιοσύνη Του. Αν ενεργούσε περισσότερο ως δίκαιος, τότε έπρεπε να τιμωρήση τον αμαρτωλό άνθρωπο και όχι να ενανθρωπήση ο ίδιος και να σταυρωθή για τους αμαρτωλούς ανθρώπους.

Επίσης, πρέπει να επισημανθή η ορθόδοξη εκκλησιαστική αντιμετώπιση του γεγονότος, κυρίως από τον βασικό συνυποψήφιό του Σεβ. Μητροπολίτη Μονεμβασίας και Σπάρτης κ. Ευστάθιο, έναν Επίσκοπο ο οποίος διακρίνεται για την υψηλή πνευματικότητά του, την ευγένειά του και την μεγάλη προσφορά του στην Εκκλησία. Τον γνωρίζω από πολλά χρόνια και εκτιμώ και τον χαρακτήρα του και την αγάπη του για την Εκκλησία. Η Εκκλησία διαθέτει ανθρώπους σαν τον αείμνηστο Χριστόδουλο και σαν τον νέο Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, και άλλους, που διαθέτουν πολυποίκιλα χαρίσματα και με αυτόν τον τρόπο φανερώνει ότι είναι μια μεγάλη Μάνα που αναπαύει όλους τους ανθρώπους με τις πολυποίκιλες απαιτήσεις τους.

Χαίρομαι για την εκλογή του Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. Ιερωνύμου, γιατί ανέδειξε το εκκλησιολογικό γεγονός, το πως η Εκκλησία διορθώνει τα πράγματα, καθώς επίσης θα δείξη το άλλο ήθος και το ύφος της εκκλησιαστικής ζωής, που έχει ανάγκη ο σύγχρονος πονεμένος και βασανισμένος άνθρωπος.

Του ευχόμαστε να έχη υγεία, δύναμη και έμπνευση στο έργο και την διακονία που του ανέθεσε ο Θεός με την ψήφο των Ιεραρχών.–