Τὸ «Παιδίον» καὶ τὰ παιδία. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

Την εορτή της Γεννήσεως του Χριστού, που είναι η μητρόπολη των εορτών, αξιωνόμαστε από τον Θεό να εορτάσουμε και εφέτος και γι’ αυτό Τον ευγνωμονούμε, Τον δοξολογούμε και Τον ευχαριστούμε από την καρδιά μας.

Η εορτή των Χριστουγέννων έχει βαθύτατο θεολογικό περιεχόμενο, αλλά συγχρόνως έχει και μια ζεστασιά, επειδή συνδέεται με την Γέννηση του Χριστού ως ανθρώπου. Γεννήθηκε το «παιδίον νέον, ο προ αιώνων Θεός», κατά τον θεσπέσιο ποιητή, τον Ρωμανό τον Μελωδό.

Κέντρο της εορτής είναι ένα παιδί, ένας νέος άνθρωπος, που είναι ο νέος Αδάμ, ο Οποίος ανεκαίνισε τον άνθρωπο και του έδωσε την δυνατότητα να θεωθή. Αυτό το «παιδίον» δημιουργεί μια ανθρώπινη ζεστασιά, μια αγαλλίαση καρδιακή. Κάθε παιδί μας δημιουργεί ελπίδα, όραμα, χαρά. Κάθε παιδί εκφράζει την αγνότητα και την ελπίδα, που αντιπαραβάλλονται με την σκληρότητα της καρδιάς και την απελπισία των μεγάλων στην ηλικία ανθρώπων. Αν αυτό γίνεται για κάθε παιδί, πολύ περισσότερο αυτό συμβαίνει με τον Χριστό.

Όμως, αυτό το «παιδίον νέον» γεννήθηκε μέσα σε δύσκολες συνθήκες, σε ποικίλες ταλαιπωρίες και πειρασμούς, μέσα σε φρικτές και οδυνηρές καταστάσεις.

Γεννήθηκε μέσα σε ένα Σπήλαιο, σε μια Φάτνη αλόγων ζώων, διότι «ουκ ην αυτοίς τόπος εν τω καταλύματι» (Λουκ. β , 7). Οι αφιλόξενοι και σκληροί άνθρωποι δεν συγκινήθηκαν από μια έγκυο και ετοιμόγεννη γυναίκα. Πόσο σκληρή καρδιά πρέπει να έχη κανείς για να εγκαταλείψη μια γυναίκα μέσα σε μια κρύα σπηλιά, και μάλιστα όταν βρισκόταν στην ώρα της γέννας της; Ο Χριστός γεννήθηκε μεταξύ των αλόγων. Δεν είχε καμμιά βοήθεια και εξυπηρέτηση από κλινικές, ιατρούς, ιατρικές παρακολουθήσεις, στοιχειώδεις περιποιήσεις. Μόνον μια γυναίκα που πέρασε αυτές τις στιγμές του τοκετού μπορεί να καταλάβη το μέγεθος της ταλαιπωρίας της Παναγίας και την οδύνη του μικρού Χριστού.

Ο Χριστός αμέσως μετά την Γέννησή Του αντιμετώπισε την θηριώδη μανία του Ηρώδη. Ο Άγγελος Κυρίου διεμήνυσε στον Ιωσήφ να πάρη το «Παιδίον» και να φύγη στην Αίγυπτο και να παραμείνη εκεί μέχρι νεωτέρας εντολής, γιατί επρόκειτο ο Ηρώδης να αναζητήση το Παιδί και να το σκοτώση (Λουκ. β ,13). Μάλιστα ο Ηρώδης, φοβούμενος την απώλεια της εξουσίας του, σκότωσε όλα τα παιδιά που ζούσαν στην Βηθλεέμ και τα περίχωρά της και ήταν σε ηλικία κάτω από δύο ετών. Έτσι, εκτός από την αφιλοξενία των ανθρώπων, ο Χριστός δέχθηκε αμέσως μετά την γέννησή Του την μανία και τον θυμό της φοβισμένης κοσμικής εξουσίας.

Έπειτα, ο Ιωσήφ παρέλαβε τον Χριστό και την Παναγία και τους οδήγησε στην Αίγυπτο. Έτσι, ο Χριστός από μικρός γνώρισε και την προσφυγιά, την ξενιτειά, την εξορία. Και, βεβαίως, η πορεία από την Βηθλεέμ στην Αίγυπτο με τα μέσα της εποχής εκείνης και μάλιστα σε μια κρίσιμη κατάσταση της Παναγίας και του Χριστού ήταν μια οδυνηρή περιπέτεια.

Έτσι, ο Χριστός από την πρώτη στιγμή της Γεννήσεώς Του γνώρισε τον πόνο, την ανθρώπινη ταλαιπωρία, δηλαδή την αφιλόξενη διαγωγή των ανθρώπων, την θηριωδία της εξουσίας, την τραγικότητα της προσφυγιάς. Αλλά τα ίδια έζησε και στο τέλος της βιολογικής Του ζωής, αφού και τότε αντί του Σπηλαίου συνάντησε τον Γολγοθά, αντί της θηριωδίας του Ηρώδου αντιμετώπισε την μανία του πλήθους και την αβουλία του τότε Ηρώδου και του Πιλάτου, και αντί της εξορίας και της προσφυγιάς βίωσε την εγκατάλειψη ακόμη και από τους μαθητάς Του, πλην του Ευαγγελιστού Ιωάννη, και τον ενταφιασμό Του στον κήπο του Κεραμέως, που ήταν ο τόπος στον οποίο ενταφιάζονταν οι ξένοι. Ο Χριστός ήλθε στην γη ως ξένος, πέθανε και ενταφιάσθηκε ως ξένος, αλλά μας γέμισε με ευλογίες, αφού έγινε ο πιο δικός μας άνθρωπος, ο Κύριός μας και ο Θεός μας.

Όλα, όμως, όσα έγιναν στην ζωή του Χριστού επαναλαμβάνονται, τηρουμένων των αναλογιών, σε όλους τους αιώνας, επομένως και σήμερα. Γιορτάζουμε αυτές τις ημέρες την Γέννηση του «παιδίου νέου», του Χριστού, με πολλές εκδηλώσεις χαράς, με ύμνους και τραγούδια, με δώρα και ευχαριστιακές συνάξεις, αλλά ταυτοχρόνως είμαστε έτοιμοι να πράξουμε τα ίδια στα παιδιά που γεννιώνται και σήμερα μέσα στις οικογένειες και τις κοινωνίες μας. Δυστυχώς και σήμερα τα παιδιά αντιμετωπίζουν τις εκδηλώσεις των παθών των μεγάλων ανθρώπων.

Υπάρχουν και σήμερα παιδιά που γεννιούνται μέσα σε δύσκολες και τραγικές συνθήκες, χωρίς να υπάρχουν τα μέσα που έχει δημιουργήσει η πολιτισμένη κοινωνία μας, με τα επιτεύγματα της επιστήμης, χωρίς γιατρούς και χωρίς τις περιποιήσεις μιας καλής οργανωμένης Γυναικολογικής Κλινικής. Υπάρχουν παιδιά που γεννιούνται μέσα σε πολεμικές συγκρούσεις και σε όλες τις τραγικές συνέπειες του πολέμου. Ακόμη, υπάρχουν παιδιά που μεγαλώνουν σε δύσκολες καταστάσεις, με πείνα και στέρηση, χωρίς τροφή και ζεστασιά. Καθημερινώς μαθαίνουμε, βλέπουμε και ακούμε περιστατικά, σύμφωνα με τα οποία παιδιά βασανίζονται από ανάλγητους ανθρώπους, εξαναγκάζονται να γίνουν πρόσφυγες, παιδιά που βιάζονται, που γίνονται αντικείμενα ποικίλης εκμετάλλευσης, που εξαναγκάζονται να εργάζωνται σε βαριές χειρωνακτικές εργασίες για να μπορέσουν να ζήσουν και αυτά, αλλά και να θρέψουν και τα μέλη των οικογενειών τους, παιδιά που πιέζονται να κρατούν όπλα και να πολεμούν στις διενέξεις του μίσους, που δέχονται όλες τις πιέσεις των οικογενειακών και συζυγικών συγκρούσεων. Πληροφορούμαστε για παιδιά που δεν κατορθώνουν να γεννηθούν και να δουν το φως της ζωής, που γίνονται πειραματόζωα, θύματα της ευδαιμονίας και του οικονομικού κέρδους μερικών μεγάλων και ισχυρών. Δυστυχώς, και σήμερα ο Χριστός εξακολουθεί να υποφέρη στα πρόσωπα όλων αυτών των αδελφών Του «των ελαχίστων», στα πρόσωπα των παιδιών όλου του κόσμου που ταλαιπωρούνται από σύγχρονες μάστιγες.

Δεν έχει τελειωμό όλη αυτή η απαρίθμηση των συγχρόνων σπηλαίων, των σημερινών διαδόχων του Ηρώδη και της καθημερινής προσφυγιάς, με τα οποία βασανίζονται τα παιδιά. Βλέπει κανείς τα ματάκια πολλών παιδιών, τα οποία στην αρχή της ζωής τους είναι γεμάτα από απορία για την κατάσταση που συναντούν, γεμάτα από πόνο και ερωτηματικά για την ανθρώπινη θηριωδία και για την σύγχρονη σκληρή και απάνθρωπη καρδιά των μεγάλων. Και καθώς τα πρόσωπά τους είναι αγνά και καθαρά, προβάλλεται μέσα από αυτά εντονώτερα και με καθαρότερο τρόπο το βάθος των οφθαλμών και φαίνεται καλύτερα ο πόνος τους, η αγωνία τους, η απορία τους, τα ερωτηματικά τους, ίσως και η αγανάκτησή τους γι’ αυτά που συναντούν.

Η εορτή των Χριστουγέννων, που είναι εορτή του «παιδίου νέου», θα πρέπη να μας δώση αφορμή να στρέψουμε την προσοχή μας στον παιδικό πόνο, στα ορφανά παιδιά, τα εγκαταλελειμμένα, τα προσφυγόπουλα, τα περιφρονημένα, τα φτωχά, τα αδικημένα, τα απελπισμένα, τα ποικιλοτρόπως ταλαιπωρημένα και να τα βοηθήσουμε αποτελεσματικά, ώστε να σταματήση η οδύνη και η ταλαιπωρία τους.

Έχουν πη ότι τα παιδιά και οι άγιοι, μέσα στον σύγχρονο κόσμο της αδικίας και του ατομικού συμφέροντος, ομοιάζουν με τους αγγέλους του Παραδείσου, είναι τα παράθυρα που δείχνουν τον ίδιο τον Παράδεισο. Όμως, αυτά τα παιδιά σήμερα με τις ταλαιπωρίες που αντιμετωπίζουν, με τον πόνο τους και την αγωνία τους, είναι και ένα άλλο παράθυρο που δείχνει την κόλαση την οποία δημιουργούν οι μεγάλοι και ισχυροί της γης, που διακατέχονται από τα ποικίλα πάθη.

Η εορτή των Χριστουγέννων θα πρέπη να μας κάνη να αγαπήσουμε αληθινά ακόμη περισσότερο τα νέα παιδιά, να μη τα τραυματίζουμε ψυχικά και σωματικά, αλλά να τους δημιουργούμε καλές συνθήκες για να μεγαλώνουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ώστε να βελτιωθούν τα πράγματα της κοινωνίας μας.

Εύχομαι σε όλους σας χρόνια πολλά και το «παιδίον νέον» να προστατεύση όλα τα παιδιά του κόσμου, να λιγοστεύση τον πόνο τους και την αγωνία τους.–