Η ζωή μας είναι γεμάτη επετείους από διάφορα γεγονότα πού συνδέονται μέ μάς, τά έργα μας καί τούς δικούς μας ανθρώπους, ακόμη καί μέ εθνικά γεγονότα. Πορευόμαστε συνεχώς, ταξιδεύουμε, περνάμε διάφορα μέρη, η ζωή μας είναι ένα συναρπαστικό ταξίδι, μέσα από λυπηρά καί ευχάριστα γεγονότα, από δοκιμασίες καί πειρασμούς, από δυσκολίες καί ευκολίες. Είναι γεγονότα πού μάς σημαδεύουν, μάς εντυπωσιάζουν, μάς εκπλήσσουν, μάς λυπούν.
Μιά τέτοια επέτειο γιορτάζουμε καί όσοι αγωνιζόμαστε γιά τήν έκδοση αυτής τής εκκλησιαστικής Εφημερίδος, τής «Εκκλησιαστικής Παρέμβασης», μέ τήν συμπλήρωση τού διακοσιοστού (200ού) φύλλου κυκλοφορίας της, στά δέκα επτά χρόνια εκδόσεώς της. Πρόκειται γιά διακόσιους μήνες, αφού στήν αρχή κάθε μήνα εκδίδεται η Εφημερίδα μας καί αποστέλλεται στούς συνδρομητές της απανταχού τής γής, αλλά καί αναρτάται στό διαδίκτυο γιά νά διαβαστή από περισσότερους αναγνώστες. Είναι ένα σημαντικό γεγονός γιά τήν μικρή μας Μητρόπολη.
Στό πρώτο φύλλο τής Εφημερίδος καί μάλιστα στό κύριο άρθρο καθόριζα τόν σκοπό της. Αφού τονιζόταν η ανάγκη γραπτής επικοινωνίας μέ τούς Χριστιανούς τής Τοπικής Εκκλησίας, στήν συνέχεια προσδιοριζόταν ο σκοπός τής εκδόσεως, όπως δείχνει ο τίτλος «Εκκλησιαστική Παρέμβαση». Γραφόταν ότι στά διάφορα προβλήματα στίς σύγχρονες κοινωνίες «η Εκκλησία πρέπει νά παρεμβαίνη δημιουργικά, προσφέροντας τόν δικό της ουσιαστικό λόγο. Βέβαια, η παρέμβαση αυτή πρέπει νά διαφέρη από άλλες παρεμφερείς παρεμβάσεις. Αυτό λέγεται γιατί σήμερα επικρατεί μιά επίπεδη αντιμετώπιση τών προβλημάτων. Η Εκκλησία έχει ουσιαστικό λόγο, γιατί η επίπεδη διάσταση πρέπει νά είναι συνάρτηση τής κατακόρυφης διάστασης. Ο εκκλησιαστικός λόγος έχει μιά δυναμικότητα, επειδή εισχωρεί στό βάθος τών προβλημάτων, δέν επηρεάζεται ή τουλάχιστον δέν πρέπει νά επηρεάζεται από τήν επιφάνεια καί τόν λαϊκισμό».
Στό τέλος κατέληγα μέ μιά ευχή: «Εύχομαι δύναμη καί φωτισμό τόσο στούς πολύτιμους συνεργάτες μου, πού θά έχουν τήν γενική ευθύνη αυτής τής έκδοσης, όσο καί στούς αναγνώστας, ώστε η παρέμβαση τής Εκκλησίας νά είναι ουσιαστική καί ωφέλιμη».
Από τόν Ιανουάριο τού έτους 1996 μέχρι σήμερα η Εφημερίδα, σάν μιά μικρή βαρκούλα, ξεκινούσε κάθε μήνα τό ταξίδι της γιά νά πηγαίνη στά σπίτια τών συνδρομητών της καί νά ξεφορτώνη τά «εμπορεύματά» της, τόν θεολογικό λόγο γιά κάθε γεγονός πού απασχολούσε τήν Τοπική Εκκλησία, τήν καθόλου Εκκλησία καί τήν κοινωνία μας.
Η θεολογία τής Εκκλησίας δέν είναι ιδεολογία, αποκεκομμένη από τήν ζωή, δέν είναι μιά αφηρημένη φιλοσοφία καί μιά ανθρώπινη κοινωνιολογία, αλλά είναι λόγος τού Θεού πού προσφέρεται στόν πληγωμένο άνθρωπο γιά νά τού θεραπεύση τίς πληγές, νά τού υποδείξη τόν δρόμο τής σωτηρίας, νά τόν κάνη κοινωνό τής ενεργείας τού Θεού.
Ο μακαριστός π. Γεώργιος Φλωρόφσκι έκανε λόγο γιά τήν «θεολογία τών γεγονότων» πού μάς φέρει αντιμέτωπους μέ τά «γεγονότα τής ιστορίας». Η «θεολογία τών γεγονότων» είναι η «ιερά ιστορία», πού βρίσκεται στό βάθος τής ιστορικής πραγματικότητας, καί συμπορεύονται μαζί, αλλά έχουν διαφορετικό σκοπό καί περιεχόμενο. Πρόκειται γιά τίς εμφανίσεις τού Ασάρκου Λόγου καί Σεσαρκωμένου Λόγου, γιά τήν ζωή καί τό έργο τών Προφητών, τών Αποστόλων καί τών Πατέρων, τίς αποφάσεις τών Οικουμενικών Συνόδων, τό κήρυγμα στόν άμβωνα, τήν προσευχή καί τίς ιεροτελεστίες, τήν όλη δομή τής εκκλησιαστικής ζωής. Η Εκκλησία εργάζεται στήν ιστορία, «η θεολογική συνείδηση πρέπει νά γίνη ιστορική». Μέ αυτόν τόν τρόπο αποφεύγεται η αφηρημένη-απρόσωπη μεταφυσική καί ο αρρωστημένος μυστικισμός.
Αυτήν τήν «θεολογία τών γεγονότων», τήν ιερά ιστορία, προσπαθούμε νά καταγράφουμε στήν μικρή καί απλή εφημερίδα μας, σέ αναφορά πρός τά καθημερινά γεγονότα. Η προσπάθειά μας είναι νά μήν απομακρυνθούμε από τήν διδασκαλία τών αγίων Προφητών, Αποστόλων καί Πατέρων καί από τήν ζωή τής Εκκλησίας, αλλά καί ούτε νά απομακρυνθούμε από τήν ιστορία, γιατί όπως έγραφε καί πάλι ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκι, «αδιαφορία γιά τήν ιστορία οδηγεί πάντα σέ μιά αιρετική ξηρότητα» καί γι' αυτό «οποιοσδήποτε είναι αναίσθητος πρός τήν ιστορία δύσκολα θά είναι καλός Χριστιανός». Η ορθόδοξη θεολογία δέν είναι ούτε μεταφυσική οντολογία ούτε μυστικιστική εμπειρία. Καί τά δύο αυτά είναι ξένα πρός τήν αυθεντική εκκλησιαστική ζωή.
Μέσα από τήν «Εκκλησιαστική Παρέμβαση» περνά η ποιμαντική διακονία στήν Ιερά μας Μητρόπολη μέ τίς χαρές καί τίς λύπες, τίς προσδοκίες καί τίς ελπίδες, μέ τήν ποιμαντική δράση καί τήν αντίδραση. Όταν διαβάση κανείς καί τά διακόσια (200) εκδοθέντα φύλλα, εκπλήσσεται από τήν ποικιλία τών θεμάτων. Είμαστε αδύναμοι, αλλά η Χάρη τού Θεού μάς ενδυναμώνει. Πολλές φορές φθάσαμε λίγο πρίν τό σημείο νά αναστείλουμε τήν έκδοση τής Εφημερίδας από τήν έλλειψη χρημάτων, αλλά βοήθησε ο Θεός καί ξεπεράστηκε η αδυναμία.
Προσπαθήσαμε νά κρατήσουμε τήν [εξωτερική] απλότητα, χωρίς ιλουστρασιόν χαρτί, χωρίς πολλές καί έγχρωμες φωτογραφίες, καί δώσαμε βαρύτητα στόν λόγο καί όχι στίς εξωτερικές εντυπώσεις, στίς οποίες αρέσκεται η πλειονότητα τών ανθρώπων. Η θεολογία καί η ζωή τής Εκκλησίας δέν μπορεί νά περιπέση στόν συνθηματολογικό λόγο καί στήν επικοινωνιακή νοοτροπία, γιατί έτσι χάνει τήν εσωτερικότητά του καί εκκοσμικεύεται.
Η έκδοση τής «Εκκλησιαστικής Παρέμβασης» δέν ήταν εύκολη υπόθεση, γιατί απαιτούσε αρθρογράφους, εθελοντές στό στήσιμο τής εφημερίδος, στήν διόρθωση τών κειμένων, στήν διεκπεραίωση, αλλά καί χορηγούς. Κάθε φύλλο είχε τήν ιστορία του καί τόν αγώνα του, αλλά ποτιζόταν καί από τό άγχος γιά νά τυπωθή εγκαίρως καί νά φθάση στούς αναγνώστες τό ταχύτερο δυνατόν.
Παρακολουθούσα τόν αγώνα καί τήν αγωνία σέ όλες τίς φάσεις της. Ευχαριστώ όλους τών οποίων τά ονόματα γράφονται σέ άλλη σελίδα. Προσωπικώς θά ήθελα νά ευχαριστήσω εκ καρδίας αυτούς πού κοπίασαν πιό πολύ απ' όλους, τόν Αρχιμ. π. Καλλίνικο Γεωργάτο πρωτευόντως, Ιεροκήρυκα τής Ιεράς Μητροπόλεως, πού πολλές φορές ξενυχτούσε γιά νά επιλέξη καί νά κλείση τήν ύλη κάθε τεύχους, καί τόν κ. Χρήστο Μάϊνο δευτερευόντως, πού εργάσθηκαν στήν διευθέτηση τής ύλης καί στό στήσιμο τής Εφημερίδας, αλλά καί τήν κ. Λένα Καλαϊτζή γιά τήν ολοπρόθυμη διάθεση καί τήν ευγένειά της, κατά τήν σελιδοποίηση. Ο Θεός νά τούς ευλογή πλουσίως καί νά γράψη τά ονόματά τους «εν βίβλω ζωής».
Αισθάνομαι ότι η Εφημερίδα αυτή μεγάλωσε μαζί μου στήν Ιερά αυτή Μητρόπολη από τούς πρώτους μήνες τής επισκοπικής μου διακονίας καί παρουσιάζει τήν αγωνία καί τόν πόνο μου, τήν χαρά καί τήν λύπη μου, τήν αποθάρρυνση καί τήν έμπνευση καί πολλά άλλα. Τήν αισθάνομαι ως ένα «παιδί» μου, πού μέ ακολουθούσε σέ κάθε βήμα καί κατέγραφε τήν ποιμαντική διακονία.
Παρακαλώ τούς αναγνώστες άν έχουν νά πούν τήν γνώμη τους γιά τήν Εφημερίδα άν ωφελήθηκαν, νά τήν γράψουν, γιατί αυτό θά είναι μιά ενθάρρυνση στό δύσκολο αυτό έργο.
Εύχομαι καί προσεύχομαι ο Θεός νά παραβλέψη τίς ατέλειές μας καί νά εκλάβη όλη αυτήν τήν προσφορά ως θυμίαμα ενώπιόν Του μέ τήν κραυγή: «μή ημίν, Κύριε, μή ημίν, αλλ ή τώ ονόματί σου δός δόξαν» (Ψαλμ. ριγ', 9).–
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου