Η ΑΚΑΛΑΙΣΘΗΣΙΑ ΟΜΙΛΟΥΣΑ ΠΕΡΙ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ

'' ...  Ας φαντασθεί όποιος θέλει, 

αν μπορεί να σταθεί πια τίποτε ελληνικό, 

από τη μέρα που θα εμφανισθεί ο παπάς στο χωριό με σακάκι και με πανταλόνι, 

με γραβάτα και με ρεπούμπλικα, 

ξουρισμένος και μαδημένος, 

όπως είναι μερικοί που έρχουνται από το εξωτερικό και αηδιάζει κανένας να βλέπει ξουρισμένους σβέρκους, 

μάγουλα σαν καθαρισμένα αυγά, 

προγούλια, 

έκφραση τραπεζίτη ή οπερατέρ του κινηματογράφου, 

χειρονομίες και φωνές της πιάτσας ... ''

    Φώτης Κόντογλου

Στην αντίχριστη εσχατιά του χρόνου τούτου γινόμαστε νυχθημερόν αυτόπτες, 

-εκπληκτικά απορούντες- αυτόπτες οφθαλμοσκόποι 

της εξωτερικής ασχημοσύνης κληρικών,

όπου το αισθητικόν της έξωθεν εμφάνισης αλλοιώνεται,
μεταμορφώνεται και εν τέλει διαμορφώνεται με εκείνο ενός εκμοντερνισμένου, ''κεκοσμημένου'' αναγεννησιακού ''φραγκόπαπα'',
κατά την ρήση του αειμνήστου Φώτη Κόντογλου.
Κόμη επιμελώς κουρεμένη,
ξυρισμένοι, λαμποκοπούντες κι ανάλαφροι λαιμοί,
γενειάς ελαφρά παρμένη με διλέπιδη, ξυριστική μηχανή ''αποσχηματίζουν'' το καλαίσθητον και το ιεροπρεπές ενός παραδοσιακού Ορθοδόξου Ιερέως και τον μεταβάλλουν σε μια λατινογενή, φωτογυαλισμένη κόπια.
Κι όμως;
Οικουμενιστής αρχιμανδρίτης -εκ Γερμανίας ορμώμενος- γνωστός από αρθρολογήματα -λαικού ως και λαικίστικου τύπου- γράφοντας τελευταίως σε γνωστό, υπότροπο, οικουμενιστικό ιστολόγιο τόνισε ευθαρσώς και αναισχύντως:
''...Προσωπικώς ανήκω κι εγώ στους κληρικούς που στην καθημερινότητά τους χρησιμοποιούν πολιτική περιβολή,
δεν έχω κοτσίδα,
αν και να ήθελα φυσικοί λόγοι δεν μου το επιτρέπουν,
το δε μήκος της γενειάδας μου ποικίλει στις διάφορες χρονικές περιόδους...''

του Γιώργου Δημακόπουλου 

Αυτή η θρησκευτική, φραγκοβαλεντίνικη σέχτα έκπτωτων πνευματικά ανθρώπων βασίζεται πάντα στην ίδια οικουμενιστική πλατφόρμα, που εισήγαγε το εσβησμένο -από χρόνια- λατινοκρατούμενο Φανάρι: Αλλοιώνουμε και αποδυναμώνουμε τις Ιερές Παραδόσεις, γραπτές ή άγραφες των Ορθοδόξων και εισχωρούμε στρατηγικά και σταθερά στο δόγμα. Και επειδή ο Οικουμενισμός πλέον δογματοποιήθηκε και Συνοδικώς με τον τραγελαφικό ''κουκλοθέατρο'' του Κολυμπαρίου και την παραδοχή των ''Έτερων Χριστιανικών Εκκλησιών'', αποδομώντας έτσι την 7η και 8η Οικουμενική Σύνοδο του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, οι όπου γης Συγκρητιστές προχωρούν ακάθεκτοι στην ομοιομορφοποίηση και ομονογενοποίηση με τους και -Συνοδικά καταδικασμένους- αυτάδελφούς τους εωσφορίζοντες αιρετικούς. Ο εν λόγω Αρχιμανδρίτης επιχειρεί να αμφισβητήσει την Ιερή Παράδοση της Εκκλησίας και κυρίως -επιλεκτικά- να αποσβήσει και να αδρανοποιήσει τις διαχωριστικές γραμμές που, μας αποσυνδέουν απ' την Αίρεση. Επί παραδείγματι, Παράδοση της Εκκλησίας είναι να κτίζονται οι Εκκλησίες μας προς ανατολάς, ο σχηματισμός του σημείου του τιμίου Σταυρού, ο νηπιοβαπτισμός, η τριττή κατάδυση του νηπίου στην κολυμβήθρα, η χρήση και η σφράγιση του βαπτισθέντος με τον Άγιον Μύρον. Εκτός από την Αποστολική, όμως υπάρχει και η Εκκλησιαστική Παράδοση σαν δεύτερη πηγή της Ορθόδοξης Πίστης. Στα πρακτικά της 7ης Οικουμενικής Συνόδου προστέθηκε -όχι τυχαία- ο εξής λόγος: ''... Οι προφήται ως είδον, οι Απόστολοι ως εδίδαξαν, η Εκκλησία ως παρέλαβεν, οι Διδάσκαλοι ως εδογμάτισαν, η Οἰκουμένη ως συμπεφώνηκεν… ο Χριστός ως εβράβευσεν, ούτω φρονούμεν, ούτω λαλούμεν, ούτω κηρύσσομεν… Αύτη η πίστις των Αποστόλων, αύτη η πίστις των Πατέρων, αύτη η πίστις των Ορθοδόξων, αύτη η πίστις την οικουμένην εστήριξε... '' Αυτή λοιπόν την παραδοθείσα -λόγω και έργω Πίστη- των Αγίων Πατέρων, οι Οικουμενιστές και πάσης φύσεως νεωτεριστές, δίαυλοι και δαιμονοαγωγοί του Παπισμού δυσκολεύονται να... ''καταλύσουν''... Το ράσο, που είναι σύμβολο μαρτυρίας του κληρικού, δημόσιας ομολογίας, ''ένδυση μαρτυρίου'', έμβλημα του εθνικού, απελευθερωτικού αγώνα, οι Οικουμενιστές το ευτελίζουν με μια τέτοια αναίσχυντη και ιταμή δαιμονοφροσύνη, ώστε να το γελοιοποιούν και εν τέλει να το απαξιώνουν. Κι ας ομολογεί η Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας μας, πως Μοναχοί και Μοναχές απαγορεύεται να κόβουν τα μαλλιά τους, μάλιστα υπάρχουν γνωστά παραδείγματα Αγίων, που όταν τους έπεφτε κάποια τούφα, την περιμάζευαν, γιατι αυτή είχε αγιασθεί κατά την κουρά τους! Τέτοια πίστη είχαν! Διαβάζουμε στον Ιεζεκιήλ 44.20: ''... και τας κεφαλάς αυτών ου ξυρήσονται και τας κόμας αυτών ου ψιλώσουσι, καλύπτοντες καλύψουσι τας κεφαλάς αυτών. Αργότερα συνέβη και η εξής πρωτοτυπία: Άφηναν τελείως την γενειάδα των, αλλά ξύριζαν το πάνω μέρος της κεφαλής των, ώστε να σχηματίζεται ένα μικρό ''στεφάνι'', γι΄αυτό και ονομαζόντουσαν ''στεφανίτες''. Σύντομα όμως αυτή η παράδοση εξαλείφθηκε και από τότε Μοναχοί και οι εν τω κόσμω Κληρικοί άφηναν τα μαλλιά τους και την γενειάδα τους, ως σημείο -προς Θεόν- αφιέρωσης! Η κόμη λοιπόν και η γενειάς προσδίδουν στον Ιερέα μια πνευματική ιεροπρέπεια, έναν σοφό, έκδηλο και αναβλύζον σεβασμό και τον διαχωρίζουν σαφώς από τους λαικούς, εξυψώνοντάς τους σε αισθητικά, πνευματικά μεγέθη, άξια προς μίμηση. Ο Θείος Παύλος έγραφε στην Α' Κορινθίους Επιστολή του (6,12) έναν εδεικτικά, ιδανικό λόγο, που αρμόζει ελεγκτικά στις νεωτεριστικές αντιλήψεις του εν λόγω Αρχιμανδρίτη: ''... Πάντα μοι έξεστιν, αλλ' ου πάντα συμφέρει...'' Μπορεί -δηλαδή- κάτι να μην απαγορεύεται, αλλά πνευματικά να μην με συμφέρει! Χαρακτηριστικός είναι ο λόγος του Ισαποστόλου, Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, σε μία από τις πολλές περιοδείες του στην τουρκοκρατούμενη, κατοχική Ελλάδα, όπου απευθυνόμενος προς κάποιους χωρικούς, τους είπε: ''... Είπα και ένα λόγον διά τους άνδρας. Φυσικόν είναι του ανδρός όταν πηγαίνη πενήντα χρονών να βγάνη τα γένεια. Και εγώ βλέπω εδώ και είναι εξήντα και ογδοήντα χρονών γέροντες και ακόμη ξυρίζονται. Δεν το εντρέπεστε να ξυρίζεστε; Δεν ήξευρεν ο Θεός οπού έδωκε τα γένεια; Και καθώς είναι άπρεπον μία γυναίκα γερόντισσα να στολίζεται και να βάνη φτιασίδια, ομοίως και ένας γέρων, όταν ξυρίζεται. Το σιτάρι, όταν παίρνη και ασπρίζη, τι θέλει; Θερισμόν. Ομοίως και ο άνθρωπος, τον παίρνη και ασπρίζη, τι φανερώνει; Τον θάνατον...'' Οι Οικουμενιστές και γενικότερα οι νεοτερίζοντες και οι νεοτεριστές ακριβώς λόγω του αδιαλείπτου συναγελασμού τους με τους πάσης φύσης αιρετικούς και έχοντες τόσο ασθενική, ως και ανοική παρα-πίστη θεωρούν το ράσο και την γενειάδα, ως σιδηρά κάγκελα έσωθεν φυλακής! Το να αποβάλλει κανείς όμως τον Σταυρό της Ιερωσύνης είναι εκούσια εν Χριστώ λιποταξία και συνεπώς άρνηση αυτού, του ίδιου του Χριστού μας. Το του Παύλου ''... μη συσχηματίζεσθε τω αιώνι τούτω...'' Ρωμ. 12,2 αποτελεί πάντοτε μια διαχρονική ενθύμηση και υπόμνηση προς πάντας, τους έρποντες προς την εκκοσμίκευση και κακοδοξία κληρικούς. Ο δυστηχής όμως ούτος Αλαμανοτραφής Αρχιμανδρίτης θεωρεί φυσικό, αυτονόητο -συνεπώς και επιτρεπτό- πως όποιος διαμένει εις τας Ευρώπας, φυσικό είναι να ''ταυτισθεί'' εν μέρει και αισθητικά με τους αιρετικούς ταγούς της χώρας!... Τον Άγιο Ιωάννη τον Μαξίμοβιτς της Εκκλησίας της Ρωσικής Διασποράς, που όργωσε ανυπόδυτος Σερβία, Η.Π.Α., Κίνα και Κορέα, τον γνωρίζει; Κι εκείνος εις την αλλοδαπήν ήταν! Σεβόταν τους κανόνες της χώρας που εφιλοξενείτο, μα υπεράνω όλων σεβόταν την υπερπολύτιμη, ανεκτίμητη και αδιαπραγμάτευτη Πίστη του! Ξένος και περιπίδημος δεν διανοήθηκε ν' αποβάλλει το τιμημένο ράσο του, ούτε να κόψει τρίχα απ' τα μαλλιά του! Τον Άγιο Φιλάρετο, Μητροπολίτη Ν. Υόρκης και Ανατολικής Αμερικής, Ρώσον της ιδίας Συνόδου, που το σώμα του βρέθηκε αύθαρτο και ευωδιάζων, τον γνωρίζει; Βρέθηκε σε ξένη γη, σε πέτρινα χρόνια και καιρούς χαλεπούς, δεν συναγελαζόταν όμως με πολυπληθείς και πολυειδείς αιρετικούς, γιατι προτίμησε από την εθυμοτυπική, δι-αιρετική συνεύρεση, την κατά Χριστόν συνεύρεση με την αποκλειστικότητα της Ορθής Πίστης! Τελειώνοντας ο παραληρών Αρχιμανδρίτης δίδει και τα ύστερα διαπιστευτήρια της έκπτωτης και λυπηρής -πραγματικά- πνευματικής του κατάστασης. Γράφει: ''... Ναι, όλοι αυτοί οι πανάθλιοι προκειμένου να πετύχουν το στόχο τους επιστράτευσαν και τις "τρίχες". Ποιος αλήθεια μπορεί να πάρει στα σοβαρά όσους ασχολούνται με τρίχες; Όσο πονηρά και καταχθόνια κι αν είναι τα σχέδια που εξυπηρετούν, έχουν διαλέξει λάθος τρόπο, ο οποίος όμως συμφέρει την Ορθοδοξία γιατί έτσι και αποκαλύπτονται και γελοιοποιούνται''!

Δεν διακατεχόμαστε από καμμία ανοική ιδεοληψία και από κανέναν εντολοδόχο
και -εκ του πονηρού- αυτοσκοπό,
αγαπητέ Αρχιμανδρίτα.
Ας ήταν το Φανάρι ορθόδοξο και οι περί αυτού κοινωνούντες,
Ορθοτομούντες πράγματι τον λόγον της Αληθείας
της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας
και δεν θα υπήρχε ουδείς λόγος
να διυλίζουμε και να ελέγχουμε
την εωσφορική σας πτώση και την αλαζονική σας έπαρση.
Από την στιγμή, όμως,
που στα της Πίστης βάλλεσθε υπό ακαθάρτων πνευμάτων
και διεκδικείτε τον ρόλο αυτών που αφορίσθηκαν, αποβλήθηκαν και αναθεματίσθηκαν
κατά το ''Συνοδικόν'' της Εκκλησίας μας,
τότε οφείλουμε απέναντι στην Ορθότητα,
την Μοναδικότητα και την Αποκλειστικότητα της Ορθοδοξίας,
ως της μόνης Σωτήριας Νεώς,
να υπερασπισθούμε λόγω και έργω αυτά,
που μας παραδόθηκαν από τους Πατέρας!
Ακόμα και τις τρίχες! 

Θεωρώ υποχρέωσή μου να διαβάσετε το κείμενο του Οικουμενιστή Αρχιμανδρίτη ΕΔΩ. Ο τίτλος του άρθρου είναι παρμένος από το κάτωθι κείμενο του Φώτη Κόντογλου. Παραθέτω   ένα μόνο μικρό απόσπασμα από το γραπτό του μαστρο - Φώτη ''Το Ράσο και τα Γένεια'', προς ευάρεστον και πνευματικήν τέρψιν του Αρχιμανδρίτη κι ας μας αποκαλεί πανάθλιους! ''... Αλλά και κάποιοι ιερείς μας που πήγανε σε ξένες χώρες χριστιανικές της Ευρώπης και της Αμερικής, με τα ράσα και τα γένεια, όπως κάνουνε ο Ρώσοι, ήτανε σεβάσμιοι για τους ντόπιους, ενώ στους κουρεμένους φραγκοφορεμένους δικούς μας δεν δείχνανε κανένα σεβασμό σαν σε θρησκευτικούς ανθρώπους. Πολλοί ξένοι μου το τονίσανε αυτό, και γι' αυτό η Εκκλησία μας που στέλνει στις παροικίες παπάδες, έχει ξεπέσει στην συνείδηση των ξένων. Εξ άλλου, το κοστούμι κ' η γραβάτα έχει μεγάλη επίδραση στο ήθος των κληρικών μας που τα φοράνε. Ένας ευλαβής ιερεύς, γνωστός μου, μου έλεγε πώς όταν το βράδυ βγάλη τα ράσα για να κοιμηθή, δεν γνωρίζει τον εαυτό του, και θαρρεί πως η θεία χάρη που νοιώθει όταν τα φορή, φεύγει από πάνω του. Όπως ο αξιωματικός ή ο αστυνόμος που υπηρετεί την επίγεια εξουσία, φορεί τη στολή του για να γνωρίζεται, έτσι κι' ο ιερωμένος, και πολύ περισσότερο, γιατί υπηρετεί την ουράνια εξουσία πρέπει να φορεί την στολή του, κι' όχι να ντρέπεται, όπως κάνουνε εκείνοι που δεν θέλουν το ράσο. Αν βγάζανε την ιερατική περιβολή τους οι παπάδες και βάζανε πολιτικά, θα βλέπανε τι περίπαιγμα θα παθαίνανε από τους άθρησκους, προπάντων στην επαρχία. Γιατί το ράσο είναι ασπίδα. Για τούτο, πως αλλοίμονο αν παρουσιασθή ο παπάς στο χωριό με πανταλόνια και με γραβάτα, και το καλοκαίρι με κοντά μανίκια! Ώ τι δυστυχία! Ώ διάλυση των πάντων! Τι Ελλάδα μπορεί να σταθή πια; Όλα θα διαλυθούνε...''.

Αγιογραφία Δημήτρης Μανιάτης




 

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος