tag:blogger.com,1999:blog-66299411402170399482024-03-05T11:52:32.217+02:00ΒουνοπλαγιάARETI MAUROGIANNIhttp://www.blogger.com/profile/08525792720789283845noreply@blogger.comBlogger230125tag:blogger.com,1999:blog-6629941140217039948.post-72545429172240344052019-04-06T14:05:00.006+03:002019-04-06T14:05:45.361+03:00Οί καλοί λογισμοί μαζί μέ τήν ευχή εκτοπίζουν τίς κακές σκέψεις καί τίς προσβολές τών δαιμόνων.Π. ΣΤΕΦΑΝΟΣ <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYG_JdiKlx0A6adc6XOpYHgPOtOns0pMNBd0JQyBkgepv8zWWxD3V4PMH7NBtgRGEwMmZzyGymWcWAWRDmXCQkd4TYg54IQCsbfjtqOtK46MX115MJ0XAlGeFDdh-mCGCo7h61gRVoeI4/s1600/1392_102415059927933_2131442030_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="286" data-original-width="770" height="118" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYG_JdiKlx0A6adc6XOpYHgPOtOns0pMNBd0JQyBkgepv8zWWxD3V4PMH7NBtgRGEwMmZzyGymWcWAWRDmXCQkd4TYg54IQCsbfjtqOtK46MX115MJ0XAlGeFDdh-mCGCo7h61gRVoeI4/s320/1392_102415059927933_2131442030_n.jpg" width="320" /></a></div>
<h3 class="post-title entry-title">
<br />
</h3>
<br />
<br />
202 δ<br />
Β' Κυρ Ματθ 10.6.2007<br />
<br />
«Και μεταξύ αλλήλων των λογισμών, κατηγορούντων ή και απολογουμένων».
Στο στίχο αυτό χριστιανοί μου, του σημερινού αποστολικού Αναγνώσματος, ο
Απόστολος Παύλος μας λέγει ότι η συνείδησις όχι μόνον των χριστιανών
αλλά και όλων των ανθρώπων ανεξαρτήτου θρησκείας, καταμαρτυρεί, φωνάζει,
διαμαρτύρεται, για τα έργα των ανθρώπων, αν αυτά είναι καλά ή κακά,
πονηρά ή αγαθά.<br />
Η δε διάνοιά τους, δηλαδή ο νους, παράλληλα προς τη συνείδηση αναπτύσσει
και γεννά λογισμούς ή που κατηγορούν ο ένας τον άλλον, ή και
απολογούνται, για την εξακρίβωσιν αυτού του καλού ή του κακού λογισμού.<br />
Αυτά είπε ο Απόστολος Παύλος.<br />
Εάν όμως συνδέσουμε και τους προηγούμενους στίχους, δεκατέσσερα,
δεκαπέντε και δεκάξι, αυτού του ιδίου του κεφαλαίου όπως ακριβώς το
ακούσαμε σήμερα στη Θεία Λειτουργία, ο Απόστολος Παύλος ομιλεί για μια
μεγάλη αλήθεια.<br />
Ότι όλοι οι άνθρωποι, βαπτισμένοι και μη, έχουν μέσα τους έμφυτον τον
ηθικόν νόμον της συνειδήσεως, που τους υποδεικνύει τη διαφορά του καλού
απ’ το κακό.<br />
Σε μας τους χριστιανούς, μας αποκαλύπτει επιπλέον η συνείδησις, τη
διαφορά μεταξύ αρετής και αμαρτίας. Μεταξύ αλήθειας και ψεύδους, φωτός
και σκότους.<br />
Τις δε υποδείξεις αυτές που μας αποκαλύπτονται, τις υποστηρίζει πάντοτε η
συνείδησις με διάφορους καλούς και ελεγκτικούς λογισμούς στους οποίους
αντιστέκονται, - ή καλύτερα να χρησιμοποιήσω μια σημερινή έκφραση –
αντιπολιτεύονται, οι λογισμοί που αναφύονται, που γεννιόνται, είτε από
τα πάθη μας, είτε από την κακή σπορά του διαβόλου.<br />
Για όλους αυτούς τους κακούς λογισμούς, με τις κρυφές, και πονηρές
επιθυμίες, που εξωτερικεύονται τις περισσότερες φορές με την μορφήν των
λόγων και των έργων, ο Θεός αυτούς τους λογισμούς θα τους κρίνει.<br />
Το είπε ο Παύλος, λίγο πριν, «κρινεί ο Θεός τα κρυπτά των ανθρώπων κατά
το Ευαγγέλιον δια Ιησού Χριστού». Έτσι με τη βοήθεια της συνειδήσεως, οι
καλοί λογισμοί μας κατηγορούν όταν κάνουμε ή λέμε το κακό ή το πονηρό, ή
το άδικο, ή το στραβό, ή το αισχρό, και γενικά καθετί αμαρτωλό.<br />
Και άλλοτε πάλι οι αγαθοί λογισμοί, μας υπερασπίζονται, όταν προσπαθεί ο
Διάβολος να σπείρει τους δικούς του κακούς λογισμούς, με τις διάφορες
δικαιολογίες έστω και αν αυτές φαίνονται λογικές.<br />
Γι’ αυτό κάθε δικαιολογία θεωρείται κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας μας, ο δικηγόρος του διαβόλου.<br />
Ο διάβολος για να προκαλέσει την αμέλεια, ή την ακηδεία, τη βαριεστημάρα
δηλαδή για να κάνομε προσευχή, ή και την αδιαφορία όπως το προκάλεσε,
σήμερα στη Θεία Λειτουργία που οι περισσότεροι ξέχασαν να λένε το «Κύριε
Ιησού Χριστέ ελέησόν με», τι εκμεταλεύεται και μας κάνει να το ξεχνάμε;<br />
Αφενός μεν την κακή κλίση και τη ροπή που έχουμε προς το κακό, και
αφετέρου τις αδυναμίες και τα πάθη μας, γιατί όλοι μας έχουμε. Μη
νομίζει κάποιος ότι δεν έχει, να σηκώσει το χέρι του. Θα τον ανακυρήξομε
και Άγιο, και πρώτος εγώ, έχω δηλαδή αδυναμίες και πάθη.<br />
Όταν όμως οι ίδιοι, εμείς οι ίδιοι φροντίζουμε κάθε μέρα, και κάθε ώρα
να καλλιεργούμε αγαθούς και καλούς λογισμούς, τότε αυτή η προσπάθειά μας
καλείται Θεάρεστος Μέριμνα. Δηλαδή λογισμοί και σκέψεις, που
ενασχολούνται μόνο με τη σωτηρία της ψυχής μας.<br />
Θεάρεστοι λογισμοί βοηθούνται απ’ το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».<br />
Μερικοί από σας που το λέγατε σήμερα στη Θεία Λειτουργία, βοηθιόσασταν στο να έχετε και αγαθούς λογισμούς μαζί.<br />
Οι άλλοι, εσείς κρίντε το και σεις θα το εξομολογηθείτε.<br />
Οι θεάρεστοι λογισμοί βοηθούνται επίσης από την μελέτη της Αγίας Γραφής,
ιδιαιτέρως της Καινής Διαθήκης και του Ψαλτηρίου, από τη συμμετοχή μας
στα σωστικά μυστήρια της Θείας Λειτουργίας, της Θείας Κοινωνίας, της
Ιεράς Εξομολογήσεως, από την τήρηση των Ευαγγελικών εντολών, την
καλλιέργεια των αντιστοίχων αρετών και με τόσα τόσα τόσα άλλα, που
εντέλλεται η αγία μας Εκκλησία.<br />
Πάντως ένα είναι το βέβαιο, ότι στους καλούς λογισμούς, για προσέχτε το
λίγο λίγο αυτό, γιατί δεν του έχομε δώσει σημασία όσο πρέπει.<br />
Στους καλούς λογισμούς διακονείται και αναπαύεται ο Θεός.<br />
Και τότε έχομε ήσυχη συνείδηση.<br />
Έχομε ειρήνη στην ψυχή.<br />
Και όταν όλοι οι αγαθοί λογισμοί μας, στραφούν στη μελέτη του ονόματος
του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, «Κύριε Ιησού Χριστέ
ελέησόν με», «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», τότε μας χορηγείται η θεία
βοήθεια, η θεία δύναμις, η θεία χάρις, η θεία Πρόνοια, για να τηρούμε
θεοφιλώς τις εντολές Του, και να καταπολεμούμε τα πάθη μας.<br />
Έτσι σιγά σιγά ολοκληρώνεται η μετάνοια, αυξάνεται το ταπεινό φρόνημα
που δεν το έχομε, γι’ αυτό λέμε και στην ευχή, τη διαβάζετε αυτή την
ευχή καμιά φορά, όταν πρόκειται νάρθετε στην εκκλησία, όταν πρόκειται να
κοινωνείστε, που λέω «<span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;">ουκ έχω μετάνοιαν, ουκ έχω κατάνυξιν, ουκ έχω δάκρυον παρακλητικόν</span>», το διαβάζετε καμιά φορά αυτό;<br />
Τότε καθαρίζεται η καρδιά, αμαρτωλοί είμεθα, αλλά η καρδιά καθαρίζεται.<br />
Και σ’ αυτή τη καρδιά, τη συντετριμμένη και την τεταπεινωμένη, ο Χριστός
όχι μόνο προσφέρει τη Χάρη Του και το Θείο Του φωτισμό, αλλά και
εμπιστεύεται ολόκληρο τον Εαυτόν Του μέσα στην καρδιά σου.<br />
Είναι αυτό που είπαμε προηγουμένως, ότι επαναπαύεται, αναπαύεται ο Θεός μέσα στην καρδιά μας. Τον έχομε μέσα μας, ολόκληρο.<br />
Δυστυχώς όμως για μας δε συμβαίνουν αυτά τα ωραία, τα υψηλά και τα
ουράνια, Αντιθέτως μάλιστα, μερικοί από μας είμεθα και αντιδραστικοί
στους αγαθούς λογισμούς και στο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, και ο
νους μας έτσι παραμένει και θολός και σκοτεινός, και αφώτιστος. Ύστερα
λέμε Θεέ μου φώτισε τα παιδιά μας, εμείς δεν είμαστε φωτισμένοι …<br />
Σκοτίζεται δηλαδή ο νούς μας απ’ τους κακούς λογισμούς, τους αισχρούς, τους πονηρούς και τους βλασφήμους.<br />
Σκοτίζεται πιο πολύ ο νους μας από την απελπισία. Από τον γογγυσμό κατά
του Θεού. Και από την απόγνωση που είναι οι χειρότεροι εχθροί της
σωτηρίας μας, και τα ισχυρότερα, τα μεγαλύτερα όπλα του διαβόλου
εναντίον μας.<br />
Λέμε ότι είμεθα χριστιανοί, ε; Μ… λέμε ότι είμεθα ! Αλλά τους ιερείς
τους πρήζουμε όμως. Τους ιερείς και τους πνευματικούς τους πρήζουμε.
Κάτι ξέρω, ε;<br />
Τους κατακρίνομε και τους κουτσομπολεύομε όλους τους κληρικούς πάσης Ελλάδος και περιχώρων. Και η ιεροκατηγορία πάει σύννεφο.<br />
Έχω όμως και γω κάποιο πικρό παράπονο. Το είπα την περασμένη Κυριακή ότι
θα σας το πω. Εδώ και καιρό, έχει χάσει ο ναός μας την ομορφιά και την
ειρήνη της προσευχής που επικρατούσε εδώ και πριν δέκα δώδεκα χρόνια.
Μερικοί, μερικοί λέγω, πολύ ολίγοι, ελάχιστοι, κουτσομπολεύουν τόσο
πολύ, που ορισμένα από τα παλιά πνευματικά μου τέκνα, που τάχω
εικοσιπέντε χρόνια και τριάντα, δηλώνουν ότι δεν θέλουν να ξανάρθουν
εδώ, απ’ το πολύ κουτσομπολιό που υπάρχει. Και λυπάμαι, αλλά και φωνάζω
ότι το κακό πρέπει να σταματήσει εδώ. Να πάψει η κακομοιριά και μιζέρια.
Τι σας ενδιαφέρει αν φοράει ή δεν φοράει μαντήλι; Αν κρατάει ο άλλος
κομποσκοίνι ή δεν κρατάει; Αν κοινωνάει ή δεν κοινωνάει, τι σας
ενδιαφέρει; Δεν κοιτάζετε τα χάλια σας, βλέπετε τον άλλον τι φοράει, και
πως έχει χτενισμένα τα μαλλιά του! Και βίρα το κουτσομπολιό εκεί έξω!<br />
Μην ξεχνάτε όμως αυτό που είπε ο Απόστολος Παύλος, ότι κρινεί ο Θεός τα
κρυπτά των ανθρώπων διότι και πανταχού παρών είναι και τα πάντα πληρών,
και παντογνώστης είναι, αφού ετάζει, εξετάζει, καρδιές και νεφρούς,
δηλαδή καρδιές και μυαλά.<br />
Πριν λοιπόν από δώδεκα χρόνια περίπου, είχε επισκεφτεί το ναό μας ένας
ασκητής. Ήταν εδώ στο Άγιο Βήμα. Είχε κάνει μία πολύ σοβαρή εγχείρηση,
και μετά την εγχείρηση, την πρώτη Κυριακή που αναπαυόταν, ήρθε εδώ στο
ναό μας να εκκλησιαστεί και να κοινωνήσει. Και την μεθεπομένη ημέρα θα
πήγαινε και πάλι, στην έρημο του Αγίου Βασιλείου, εκεί στο Άγιον Όρος.
Ξερετε τι μου είπε στο τέλος; Τόχω γράψει και στο βιβλίο «Εμπειρίες κατά
τη Θεία Λειτουργία». «Στο ναό σας Πάτερ μου, το ογδόντα τοις εκατό του
εκκλησιάσματος, μέσα μου το αισθάνομαι, ακόμα και τώρα, ότι αυτό το
ογδόντα τοις εκατό, ή οκτώ στους δέκα δηλαδή, έλεγαν Κύριε Ιησού Χριστέ
ελέησόν με, το άρπαξε ολόκληρο η καρδιά μου αυτό, και δεν θα μου πείτε
εσείς ότι δεν γίνεται έτσι». Θα ήθελα να τον φέρω σήμερα όμως. Να δούμε
θα μου έλεγε τα ίδια; Θα έκανε την ίδια διαπίστωση; Ότι δηλαδή την ευχή
τη λέτε μέσα σας; Εσείς τι λέτε, ε, τι λέτε εσείς;<br />
Για να χάσομε όμως αυτή τη μεγάλη ευλογία, που είχαμε εδώ και χρόνια,
και τη χάσαμε τώρα τελευταία, ένας είναι ο φταίχτης. Ένας και μόνον
ένας. Ο ποιμένας σας, ο τσομπάνος σας. Δηλαδή εγώ. Η δική μου ολιγωρία
αφαίρεσε αυτή τη Θεία Χάρη, και ζητώ συγγνώμην.<br />
Ας φροντίσομε λοιπόν από σήμερα και από τώρα, όλοι μαζί να δώσουμε μια
ιερή υπόσχεση, ότι θα αλλάξομε στάση πνευματική ζωής, και θα αγωνιστούμε
για να καλυτερεύσουμε, και να καλυτερεύσουμε ιδιαίτερα σε περισσότερη
προσευχή, που διδάσκεται απ’ αυτό το καινούργιο βιβλίο, που βγάλαμε και
που έγιναν τόσα και τόσα κηρύγματα βραδινά και πρωινά για το «Κύριε
Ιησού Χριστέ ελέησόν με».<br />
Να το διαβάσετε πολλές φορές, να το εμπεδώσετε και να το κάντε πράξη στη
ζωή σας, γιατί μπορείτε να το κάνετε, όπως και γω μπορώ και ο καθένας
μας μπορεί.<br />
Έτσι λοιπόν οι αγαθοί λογισμοί θα ξαναφέρουν την ειρήνη στις καρδιές
μας, και επιπλέον θα μας ενισχύσουν στους προσωπικούς μας αγώνες, που θα
δίνουμε κάθε μέρα μαζί με την ευχή, μαζί με το «Κύριε Ιησού Χριστέ
ελέησόν με».<br />
Επαναλαμβάνω ότι οι αγαθοί λογισμοί διώχνουν τους κακούς. Γι’ αυτό και λέγονται οι καλοί λογισμοί και αγγελικοί.<br />
Άρα λοιπόν όλες οι καλές και ενάρετες σκέψεις, διώχνουν τις πονηρές.<br />
Και όσο περισσότερο λέμε μέσα μας, την ευχούλα «Κύριε Ιησού Χριστέ
ελέησόν με», τόσο και περισσότερο σταθεροποιούνται οι αγαθοί λογισμοί
μέσα μας.<br />
Επαναλαμβάνω ότι πάση φύσεως κακοί λογισμοί και οι διεστραμένοι τρέφονται<br />
πρώτον, από τα πάθη και τις αδυναμίες μας,<br />
δεύτερον απ’ την κακή ροπή που έχουμε στη φύση μας και<br />
τρίτον, από τον διάβολο.<br />
Τους πάντες και τα πάντα όμως, νικά το παντοδύναμον όνομα, του Κυρίου
και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, εις του οποίου το όνομα παν
γόνυ κάμπτει, επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων.<br />
Η ευχή γεννά τους καλούς λογισμούς, η οποίοι αφενός μεν αντιστρατεύονται
τους κακούς, και αφετέρου αποστομώνουν τους δαιμονικούς.<br />
Έτσι δεν έχουμε να φοβηθούμε τη μεγάλη Κρίση του Θεού, που θα έρθει για
να κρίνει τα κρυπτά των ανθρώπων. Διότι η δικοί μας λογισμοί θάναι
γεμάτοι από το φως του Χριστού. Από το φως το αληθινόν. Από το φως της
Αναστάσεως. Ο αγαθός λογισμός θα μας λέει ο άλλος καλημέρα, ή χαίρεται ή
καληνύχτα ή αντίο και μεις από μέσα μας θα φωνάζουμε «Χριστός Ανέστη!»,
Έτσι θα φωνάζουμε από μέσα μας. Όπως τόλεγε και ο Άγιος Σεραφείμ του
Σάρωφ. «Χαρά μου Χριστός Ανέστη» σε κάθε χαιρετισμό.<br />
Λοιπόν θα φέρει το φως, της καθαρής και ολόλαμπρης ζωής μας.<br />
Αυτό είθε να το δώσει ο Θεός,<br />
Αμήν.<br />
<br />
-----------------------------------------------<br />
Η προσευχή, στην οποία γίνεται αναφορά ανωτέρω<br />
<br />
Δέσποτα Χριστέ, ο Θεός,<br />
ο τοις πάθεσί σου τα πάθη μου θεραπεύσας,<br />
και τοις τραύμασί σου τα τραύματά μου ιατρεύσας,<br />
χάρισαί μοι τω πολλά σοι πταίσαντι δάκρυα κατανύξεως·<br />
συγκέρασόν μου το σώμα,<br />
από οσμής του ζωοποιού σώματός σου,<br />
και γλύκανόν μου την ψυχήν,<br />
τω σω τιμίω αίματι,<br />
από της πικρίας,<br />
ην με ο αντίδικος επότισεν.<br />
Ύψωσόν μου τον νούν πρός σέ,<br />
κάτω ελκυσθέντα,<br />
και ανάγαγέ με από του χάσματος της απωλείας·<br />
<span style="font-weight: bold;">ότι ουκ έχω μετάνοιαν,<br />
ουκ έχω κατάνυξιν,<br />
ουκ έχω δάκρυον παρακλητικόν</span>,<br />
τα επανάγοντά με τέκνα προς ιδίαν κληρονομίαν.<br />
Εσκότισμαι τον νούν εν τοις βιωτικοίς πάθεσι,<br />
και ουκ ισχύω ατενίσαι πρός σε εν οδύνη,<br />
ου δύναμαι θερμανθήναι τοις δάκρυσι της πρός σε αγάπης.<br />
Αλλά,<br />
Δέσποτα Κύριε Ιησού Χριστέ,<br />
ο θησαυρός των αγαθών,<br />
δώρησαί μοι μετάνοιαν ολόκληρον,<br />
και καρδίαν επίπονον εις αναζήτησίν σου·<br />
χάρισαί μοι την χάριν σου,<br />
και ανακαίνισον εν εμοί τας μορφάς της σης εικόνος.<br />
Κατέλιπόν σε, μη με εγκαταλίπης·<br />
έξελθε εις αναζήτησίν μου,<br />
επανάγαγέ με εις την νομήν σου,<br />
συναρίθμησον με τοις προβάτοις της εκλεκτής σου ποίμνης,<br />
και διάθρεψόν με συν αυτοίς εκ της χλόης των θείων σου Μυστηρίων·<br />
πρεσβείαις της πανάγνου Μητρός σου,<br />
και πάντων των Αγίων σου.<br />
Αμήν.
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6629941140217039948.post-32432257786673924872018-11-05T14:57:00.001+02:002018-11-05T14:59:03.028+02:00ΟΣΟΙ ΕΜΠΟΔΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΠΛΗΣΙΑΣΟΥΝ ΤΟ ΘΕΟ- ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="344" src="https://www.youtube.com/embed/sRlZCuPn964" width="459"></iframe><br />
<header class="post-title">
<h1>
Όσοι εμποδίζουν τους ανθρώπους να πλησιάσουν το Θεό – Μακαριστού Αντωνίου Σισανίου και Σιατίστης</h1>
</header>
<div class="post-extras">
</div>
<img alt="ΣÏεÏική εικÏνα" class=" aligncenter" height="458" src="https://i0.wp.com/www.pemptousia.gr/wp-content/uploads/2016/12/siatisthsantwnios.jpg" width="479" /><br />
<em><strong>Ο μακαριστός π. Αντώνιος Κόμπος πρωην μητροπολίτης Σισανίου & Σιατίστης ήταν μια αγία μορφή…</strong></em><br />
<span id="more-28794"></span><em><strong>Τον χαρακτηρίζουν «ασκητή
της πόλης». Μαγείρευε μόνος του, καθάριζε ο ίδιος το μητροπολιτικό
σπίτι, δεν χρησιμοποιούσε κινητό τηλέφωνο, ενώ σπάνια μιλούσε και στο
σταθερό. Επισκεπτόταν την Αθήνα για να συμμετάσχει στις Συνόδους
χρησιμοποιώντας… το λεωφορείο του ΚΤΕΛ, έκανε περιοδείες στα
«κουτσοχώρια» με τα πόδια και είχει ξεχάσει πώς είναι τα πλούσια
αρχιερατικά άμφια. «Εγώ είμαι ένας καλόγερος», επιμένει ο ίδιος.</strong></em><br />
<em><strong>Ο 84χρονος Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιος
ξεχωρίζει για τη λιτή και ταπεινή ζωή που κάνει. Οι κάτοικοι της
Σιάτιστας κάνουν λόγο για «άγιο άνθρωπο», που ήταν κλειστός, δεν έδινει
δικαιώματα και ζούσε όπως οι καλόγεροι. Μερικοί υποστηρίζουν ότι είχε
περιορισμένη παρουσία στα κοινά, τονίζοντας πάντως ότι αποτελούσε «στάση
ζωής» για τον ίδιο. «Ηταν κάτι παραπάνω από καλός. Δεν ήταν
διακοσμητικός, αρνούνταντα λούσα και τις πολυτέλειες, ούτε αυτοκίνητο
δεν είχε.Μας έλεγε, συνέχεια ,λένε τα πνευματικοπαίδια του και πολλές
φορές με στενοχώρια, τον καιρό της ευδαιμονίας «μεγάλη πείνα θα πέσει
στην Ελλάδα, παιδί μου, μεγάλη πείνα… «όταν αρχίσει το κακό από την
Συρία να αρχίσετε να προσεύχεστε!</strong></em></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6629941140217039948.post-82461418082731273872018-11-04T17:31:00.003+02:002018-11-04T17:31:45.481+02:00Η “ψυχούλα” της Βίκυς Μοσχολιού Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYRXnchwgi8EzDgtggYPssJiCtksGHVmfX8oCaS_v-w8KTg0nUIziqMbfW4Zi2RUXkeGo229Fk6BWL_TST273lUaBjaAFPNmxwnjIxY58lCXZhLz_IFUDP1bpKSJ-xoEQrRSOJEY-TEIA/s1600/______%257E1.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="300" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYRXnchwgi8EzDgtggYPssJiCtksGHVmfX8oCaS_v-w8KTg0nUIziqMbfW4Zi2RUXkeGo229Fk6BWL_TST273lUaBjaAFPNmxwnjIxY58lCXZhLz_IFUDP1bpKSJ-xoEQrRSOJEY-TEIA/s640/______%257E1.JPG" width="480" /></a></div>
<br /><div>
<div style="text-align: justify;">
Πριν λίγο καιρό έφυγε από τον κόσμο αυτό
η πολύ γνωστή στο κοινό λαϊκή τραγουδίστρια Βίκυ Μοσχολιού. Και όπως
ήταν φυσικό πολλά Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως, έντυπα και ηλεκτρονικά,
αφιέρωσαν σελίδες και εκπομπές για να παρουσιάσουν το έργο και την
προσωπικότητα της πολυτάλαντης αυτής τραγουδίστριας.</div>
<div style="text-align: justify;">
Το βράδυ της ημέρας που εψάλη η εξόδιος
ακολουθία της στον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών, η κρατική Τηλεόραση
μετέδωσε μια παλαιότερη συνέντευξή της, στην οποία η ίδια απεκάλυπτε
προσωπικά στοιχεία της ζωής της, από την μικρή της ηλικία μέχρι την
εποχή εκείνη που έδωσε την συνέντευξη.</div>
<div style="text-align: justify;">
Το μεγαλύτερο μέρος της συνεντεύξεως το
παρακολούθησα με μεγάλη προσοχή, διότι είχαν γραφή και ειπωθή πολλά για
το πρόσωπό της. Μου έκανε εντύπωση η ειλικρίνειά της και η απλότητα με
την οποία διηγείτο πτυχές της ζωής της. Ιδιαιτέρως, όπως ήταν φυσικό,
πρόσεξα αυτό που είπε, ότι πριν από κάθε σοβαρή εργασία της έκανε
κομποσχοίνι και παρακαλούσε τον Χριστό και την Παναγία να την βοηθήση.
Βέβαια κατά καιρούς άκουγα ότι είχε σχέση με την εκκλησιαστική ζωή.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ενθυμούμαι ότι κατά τις επισκέψεις μου
στο Άγιον Όρος, ιδιαιτέρως στην Ιερά Μονή του Οσίου Γρηγορίου, είχα
συναντήσει έναν μοναχό που ήταν θείος της, αδελφός της γιαγιάς της, ο
οποίος μας μιλούσε για την ανηψιά του Βίκυ Μοσχολιού, ότι δηλαδή είχε
επικοινωνία μαζί της και την συμβούλευε για την χριστιανική ζωή.
Πρόκειται για τον γερο-Ησύχιο, που ήταν όνομα και πράγμα ησύχιος, άγιος
Μοναχός, ο οποίος πάντοτε μας μιλούσε πολύ πνευματικά. Κυρίως μας
διηγείτο ιστορίες από προηγούμενους γέροντες μοναχούς, που είχαν
προβλέψει την έξοδό τους από τον κόσμο αυτό και είχαν προετοιμασθή
κατάλληλα και έφυγαν εν μετανοία και προσευχή. Η μορφή του γέροντα
Ησυχίου μου είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση.</div>
<div style="text-align: justify;">
Βλέποντας, λοιπόν, το βράδυ εκείνο την
συνέντευξη της Βίκυς Μοσχολιού, είδα όλη την ζωή της, όπως την
περιέγραφε, θυμήθηκα τον Αγιορείτη Γρηγοριάτη μοναχό και δεν μπορούσα να
κοιμηθώ, αλλά συνέχεια αυθόρμητα μου ήλθε να προσεύχομαι για την
ανάπαυση της ψυχής της. Σχεδόν όλη την νύχτα την πέρασα σε αυτήν την
κατάσταση.</div>
<div style="text-align: justify;">
Επειδή, όμως, δεν θυμόμουν επακριβώς το
όνομα του γερο-Ησυχίου και το συνέχεα με ένα άλλο όνομα, την επομένη
ημέρα το πρωΐ τηλεφώνησα στην Μονή Γρηγορίου για να ρωτήσω πώς λεγόταν ο
μοναχός αυτός για να το επιβεβαιώσω. Ο μοναχός που σήκωσε το τηλέφωνο
μου είπε ότι επρόκειτο για τον γερο-Ησύχιο. Τον ευχαρίστησα και έκλεισα
το τηλέφωνο.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μετά από λίγο, όμως, μου τηλεφώνησε ο
Ηγούμενος της Ιεράς Μονής, Αρχιμανδρίτης Γεώργιος, με την ευγένεια και
την ευαισθησία που τον διακρίνει και την αγάπη του προς όλους τους
ανθρώπους και στο πρόσωπό μου, για να με ρωτήση αν ήθελα κάτι
περισσότερο. Μου είπε δε ότι στην Ιερά Μονή Οσίου Γρηγορίου, μετά την
κοίμηση του γερο-Ησυχίου, που ήταν ένας ευλογημένος μοναχός με
εκκλησιαστική συνείδηση και ορθόδοξο φρόνημα, βρέθηκε μια επιστολή της
ανηψιάς του Βίκυς Μοσχολιού, στην οποία φαίνεται η προσωπικότητά της,
και με ερώτησε εάν ήθελα να μου την αποστείλη για να την χρησιμοποιήσω
κατά την κρίση μου.</div>
<div style="text-align: justify;">
Τον ευχαρίστησα και την επομένη ημέρα
μου έστειλε την χειρόγραφη επιστολή της Βίκυς Μοσχολιού που είχε
αποστείλει στον θείο της, αείμνηστο γερο-Ησύχιο, που κοιμήθηκε σε ηλικία
103 ετών, την οποία απέστειλε η Μοσχολιού πριν δέκα χρόνια, ήτοι το
1994 (ήταν τότε ηλικίας 52 ετών) και την διάβασα με πολύ μεγάλη
συγκίνηση. Με άδεια του Αρχιμ. Γεωργίου Ηγουμένου της Ιεράς Μονής, θα
δημοσιεύσω την επιστολή αυτή με μερικές αναγκαίες περικοπές και θα κάνω
μερικά σχόλια, για την ωφέλεια των Χριστιανών και την ανάπαυση της ψυχής
της αειμνήστου Βασιλικής (Βίκυς).</div>
<h3 style="text-align: center;">
1. Η επιστολή</h3>
<div style="text-align: justify;">
“Αξιοσέβαστε θείε, ευλογείτε.</div>
<div style="text-align: justify;">
Έχω ακούσει από πολλούς Ιερείς για την
αγιωσύνη που έχετε, και από την Μητέρα μου. Εγώ, η τόσο αμαρτωλή και
ανάξια αισθάνομαι πολύ τυχερή που σάς έχω θείο, και συγχρόνως λυπάμαι
που ποτέ δεν σάς γνώρισα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Είστε ευλογημένος άνθρωπος που από νέος
ακολουθήσατε τον σωστό δρόμο του Θεού. Δυστυχώς εμείς μπήκαμε στην
βιοπάλη της ζωής, και όσο και να καταλαβαίνουμε τα λάθη μας, δεν
μπορούμε να κάνουμε πίσω.</div>
<div style="text-align: justify;">
Θείε μου, από παιδάκι δουλεύω και σήμερα
αισθάνομαι πολύ κουρασμένη. Ευχαριστώ πάντα τον Κύριό μας και την
Παναγιά για το θείο δώρο που μου χάρισαν (τη φωνή) να μπορέσω να βοηθήσω
τους γονείς μου, τα αδέλφια μου και τον κόσμο. Όμως τώρα είμαι 52 ετών
και παρακαλώ την Παναγία να με βοηθήσει να τακτοποιηθώ, να σταματήσω,
μήπως και βάλω την ζωή μου σε μια σειρά. Κάποτε έκανα καθήκοντα Μοναχής
και δούλευα. Όμως αυτό με κούρασε πολύ...</div>
<div style="text-align: justify;">
Βέβαια ξεμολογήθηκα, έκλαψα και κλαίω
πικρά και παρακαλώ την Παναγία και τον Χριστό μας να με συγχωρέσουν και
να είναι μαζί μου. Βλέπετε, θείε μου, ότι ο άνθρωπος όσο και να ξεφύγη,
άμα έχει μεγαλώσει με χριστιανικές αρχές, κάποτε συνέρχεται. Αυτό κάνω
και εγώ. Προσπαθώ να βρω τον δρόμο του Θεού, που κάποτε ήμουν και που
μου άρεσε πολύ. Ας ελπίσω ότι ο Χριστός και η Παναγία θ' ακούσουν τις
προσευχές μου γιατί δεν θέλω να χαθή η ψυχούλα μου.</div>
<div style="text-align: justify;">
Θείε μου, θέλω να σου πω πώς έχω δύο
κοριτσάκια, την Ουρανία και την Βαγγελία, είναι δύο καταπληκτικά παιδιά.
Τα έχω παντρέψει και τα δυο με πολύ καλά παιδιά. Η Ουρανία μου έκανε
και ένα κοριτσάκι που είναι τώρα 3 μηνών.</div>
<div style="text-align: justify;">
Θείε μου, θα ήταν μεγάλη η ευλογία, αν
μπορούσα να σας δω, γιατί έχω πολλά να πω. Θέλω να ανοίξω την καρδιά
μου, να με ακούσετε, να γονατίσω μπροστά σας, να κλάψω. Και τότε να έρθη
η θεία φώτιση.</div>
<div style="text-align: justify;">
Θείε μου, εσείς που είστε ένας άνθρωπος
του Θεού προσευχηθήτε για μένα και για την οικογένειά μου για τα
παιδάκια μου και το εγγονάκι μου να τακτοποιηθώ και να φύγω από αυτή την
δουλειά που μ' έχει κουράσει.</div>
<div style="text-align: justify;">
Θα ήταν μεγάλη ευλογία αν κάτι προσωπικό
σας αντικείμενο μου στέλνατε, θα το είχα σαν ιερό κειμήλιο από εσάς,
κάτι που αγαπάτε πολύ.</div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν θέλω να σάς κουράσω πιο πολύ. Ο Θεός να σάς έχει καλά πάντα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Τις ευχές σας η ταπεινή ανηψιά σας</div>
<div style="text-align: justify;">
Βασιλική (η Βίκυ) Μοσχολιού.</div>
<div style="text-align: justify;">
Υ.Γ. Σάς στέλνω αυτό το γράμμα με τον
Πάτερ Νικόδημο, ο οποίος ήρθε στο Σπίτι μου με την Μητέρα του και έφερε
την ευλογία. Ο Πάτερ Νικόδημος μου έδωσε δύο φωτογραφίες σας και χάρηκα
πάρα πολύ που σάς είδα. Βλέπω ότι μοιάζετε πολύ με την Γιαγιά μου της
Μαριάμ. Επίσης, μου έδωσε πολύ ωραίες χάρτινες εικονίτσες και ωραία
βιβλία και μοσχοθυμίαμα. Ήταν Θεού δώρο να στείλετε τον Πάτερ Νικόδημο,
γιατί είναι σαν να είσαστε εσείς εδώ”.</div>
<h3 style="text-align: center;">
2. Παρατηρήσεις</h3>
<div style="text-align: justify;">
Αν και είναι εύγλωττη η επιστολή, ωστόσο θα ήθελα να κάνω μερικά σχόλια, ως ένα μικρό μνημόσυνό της.</div>
<div style="text-align: justify;">
α) Και προ και μετά την κοίμηση της
Βίκυς Μοσχολιού πολλοί μίλησαν για το ταλέντο της, τις φωνητικές της
ικανότητες και την προσφορά της στο λαϊκό τραγούδι. Είπαν ότι
“τραγούδησε 1.400 τραγούδια όλων των Ελλήνων Συνθετών και εκ των οποίων
τα 450 έγιναν μεγάλες επιτυχίες”. Όλα αυτά είναι αναμφισβήτητα. Αλλά
εμένα ως Επίσκοπο με απασχολεί ο εσωτερικός της κόσμος, που φαίνεται να
είναι πλούσιος και ευαίσθητος. Στο γράμμα φαίνονται καθαρότατα τα
αισθήματα που την διακρίνουν. Οπότε, στο τομέα αυτόν η προφορά της έχει
μια διαχρονικότητα, ως προσώπου και κατ' εικόνα Θεού δημιουργημένης.</div>
<div style="text-align: justify;">
β) Διαβάζοντας κανείς προσεκτικά το
γράμμα της, διακρίνει όλα τα χαρίσματα του επιστολιμαίου κειμένου,
δηλαδή τα χαρίσματα της προσωπικής επιστολής. Όταν μιλά κανείς και
μάλιστα σε ευρύ κοινό, ή όταν γράφη μια επιστημονική μελέτη, συνήθως
αυτοπεριορίζεται, αυτοελέγχεται και αυτολογοκρίνεται. Οι προσωπικές όμως
επιστολές που στέλνονται σε αγαπητά πρόσωπα είναι στην πραγματικότητα
ξεσπάσματα καρδιακά.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ακριβώς σε αυτήν την επιστολή που είδαμε
προηγουμένως φαίνονται όλα τα χαρίσματα της προσωπικότητος της Βίκυς
Μοσχολιού, όπως η απλότητα, η μεγαλοκαρδία, η ευαισθησία, η ειλικρίνεια
κ.ά. Γράφει σε ένα σημείο: “θέλω να ανοίξω την καρδιά μου, να με
ακούσετε, να γονατίσω μπροστά σας, να κλάψω”. Πρόκειται για ένα γράμμα
“εξομολογητικό” και καρδιακό, που απέχει όμως από τον συναισθηματισμό.
Άλλωστε υφίσταται τεράστια διαφορά μεταξύ αισθήματος και συναισθήματος.</div>
<div style="text-align: justify;">
γ) Η επιστολογράφος εκφράζει
επανειλημμένως την πίστη της στον Θεό. Ευχαριστεί τον Θεό, “τον Κύριό
μας”, όπως γράφει, και την Παναγία για το δώρο της φωνής που της
χάρισαν. Επομένως έχει βαθύτατη αίσθηση της δωρεάς του Θεού. Παρακαλεί
την Παναγία και τον Χριστό να την συγχωρούν και να είναι μαζί της: “να
με συγχωρέσουν και να είναι μαζί μου”. Ζητά “την θεία φώτιση” και γενικά
σε όλο το γράμμα φαίνεται η σχέση της με τον Θεό και εκφράζει την
γνωστή φράση από τις ευχές της Πεντηκοστής: “σοι μόνω αμαρτάνομεν και
σοι μόνω λατρεύομεν”.</div>
<div style="text-align: justify;">
Συγχρόνως εκφράζει και την εμπιστοσύνη
της και τον σεβασμό της στους ανθρώπους του Θεού, όπως είναι ο θείος
της. Έχει ακούσει για την “αγιωσύνη του”, θεωρεί ότι είναι ευλογημένος
άνθρωπος που ακολούθησε τον δρόμο του Θεού, αισθάνεται “τυχερή” που τον
έχει θείο, λυπάται που δεν τον γνώρισε προσωπικά, ζητά τις ευχές του για
την ίδια και την οικογένειά της, επιθυμεί μια συνάντηση μαζί του για να
ανοίξη πλήρως την καρδιά της και τον παρακαλεί να της αποστείλη κάποιο
προσωπικό του αντικείμενο ως “ευλογία” και ως “ιερό κειμήλιο”.</div>
<div style="text-align: justify;">
δ) Στην επιστολή αυτή φαίνεται ότι
μεγάλωσε “μέ χριστιανικές αρχές” και τα εκκλησιαστικά αυτά βιώματα τα
οποία είχε από την μικρή της ηλικία την ακολουθούν σε όλη την ζωή της.
Είναι πολύ σημαντικό που γράφει σε ένα σημείο: “κάποτε έκανα καθήκοντα
Μοναχής και δούλευα. Όμως αυτό με κούρασε πολύ”. Αυτή η έκφραση “έκανε
καθήκοντα μοναχής”, σημαίνει ότι ζούσε ως μοναχή με προσευχή, με
εγκράτεια, ακόμη και όταν εργαζόταν στα Κέντρα τις νυκτερινές ώρες. Και
όπως γράφει σε άλλο σημείο, ακολουθούσε τον δρόμο του Θεού που της
“άρεσε πολύ” και θυμάται όλη αυτήν την εμπειρία. Γι' αυτό γράφει: “ο
άνθρωπος όσο και να ξεφύγει, άμα έχει μεγαλώσει με χριστιανικές αρχές
κάποτε συνέρχεται. Αυτό κάνω και εγώ. Προσπαθώ να βρω τον δρόμο του Θεού
που κάποτε ήμουν και που μου άρεσε πολύ”.</div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτό μου θυμίζει τον άσωτο υιό της
παραβολής, ο οποίος εξεδήλωσε μετάνοια, όχι μέσα από ιδεολογίες, αλλά
από την ανάμνηση της αγάπης του πατέρα του, όπως την έζησε στο πατρικό
του σπίτι. Συνέκρινε, λοιπόν, αυτήν την πατρική αγάπη με την ζωή της
στερήσεως την οποία περνούσε και αυτό αύξησε την μεγάλη αγάπη του για
την επιστροφή.</div>
<div style="text-align: justify;">
ε) Ακριβώς το προηγούμενο σημείο δείχνει
την μετάνοια της Βίκυς Μοσχολιού και την μεγάλη αρετή της αυτομεμψίας
που την διακρίνει. Αισθάνεται τα λάθη τα οποία έκανε ως άνθρωπος, αλλά
ταυτόχρονα ομολογεί: “εξομολογήθηκα, έκλαψα και κλαίω πικρά και παρακαλώ
την Παναγία και τον Χριστό μας να με συγχωρέσουν και να είναι μαζί
μου”. Αυτή η φράση είναι πάρα πολύ σημαντική και δείχνει το όλο
περιεχόμενο της μετανοίας της που δεν ήταν απλώς μια τυπική εξομολόγηση,
αλλά μια διαρκής κατάσταση κλάματος και δακρύων για να λάβη συγχώρεση
από τον Θεό και ο Θεός να είναι μαζί της. Αυτό που παρατηρεί κανείς στην
επιστολή της είναι το χάρισμα της αυτομεμψίας, το οποίο τόσο πολύ έχουν
εξάρει οι Πατέρες της Εκκλησίας και δείχνει μια κατάσταση πνευματικής
υγείας.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μέσα στο πνεύμα της μετανοίας και επειδή
έχει ανάμνηση της χριστιανικής ζωής την οποία ζούσε στα παιδικά της
χρόνια, παρακαλεί την Παναγία να την βοηθήση να σταματήση την εργασία
την οποία έκανε, όπως γράφει: “μήπως και βάλω την ζωή μου σε μια σειρά”.
Και όπως ομολογεί: “από παιδάκι δουλεύω και σήμερα αισθάνομαι πολύ
κουρασμένη”. Ποιός μπορεί να μη συγκινηθή από αυτήν την έκφραση μιας
απλής ψυχής;</div>
<div style="text-align: justify;">
στ) Η βασικότερη και σημαντικότερη φράση
στο γράμμα αυτό που με συγκίνησε είναι η ακόλουθη: “ας ελπίσω ότι ο
Χριστός και η Παναγία θ' ακούσουν τις προσευχές μου γιατί δεν θέλω να
χαθή η ψυχούλα μου”. Την ψυχή της την ονομάζει “ψυχούλα”, αφού η ίδια
εγνώριζε την ευαισθησία που υπήρχε μέσα της. Επειδή δεν θέλει να χαθή η
ψυχούλα της, γι' αυτό προσεύχεται στον Χριστό και την Παναγία και
ελπίζει ότι θα ακούσουν τις προσευχές της. Πιστεύει στην μέλλουσα ζωή
και στην αιώνια ύπαρξη του ανθρώπου.</div>
<div style="text-align: justify;">
Και μεις με την σειρά μας ελπίζουμε ότι ο
Θεός, ο Οποίος είναι αγάπη, “έρως και εραστόν”, θα ακούση τις προσευχές
της και δεν θα αφήση να χαθή η “ψυχούλα” αυτής της γυναίκας με μια
τέτοια καρδιακή απλότητα.</div>
<div style="text-align: justify;">
ζ) Από όλο το περιεχόμενο της επιστολής,
αλλά και από το υστερόγραφο φαίνεται και η προσφορά του Αγίου Όρους και
των Αγιορειτών Πατέρων. Σε Αγιορείτη Πατέρα –τον θείο της– γράφει μια
τέτοια καρδιακή επιστολή, αλλά και οι μοναχοί της Ιεράς Μονής του Οσίου
Γρηγορίου με την ευλογία του Ηγουμένου π. Γεωργίου είχαν την επικοινωνία
μαζί της και την έκαναν να εκφρασθή εξομολογητικά. Επομένως, βλέπουμε
εδώ την μεγάλη προσφορά και την ιεραποστολή των Ιερών Μονών, αλλά θα μου
επιτραπή να πω της Ιεράς Μονής Γρηγορίου με το ποιμαντικό “πνεύμα” το
οποίο έχει εμπνεύσει ο Γέροντας της Ιεράς Μονής.</div>
<div style="text-align: justify;">
Την επιστολή αυτή, μέσα στην οποία
εκφράζει όλο αυτό το πνεύμα της μετανοίας και προσευχόταν να την βοηθήση
ο Θεός, όπως έλεγε, “νά φύγω από αυτήν την δουλειά που μ' έχει
κουράσει”, την έγραψε όταν ήταν σε ηλικία 52 ετών, δηλαδή πριν δέκα
χρόνια. Αν σκεφθή κανείς ότι εκοιμήθη σε ηλικία 62 ετών και μάλιστα τα
δύο τελευταία χρόνια πέρασε μέσα από την εξαγνιστική ενέργεια της
ασθένειας της εποχής μας, τότε αντιλαμβάνεται ότι αυτή η “ψυχούλα” έγινε
ακόμη πιο “ψυχούλα” και επομένως θα έγινε δεκτή από τον Θεό.</div>
<div style="text-align: justify;">
Εύχομαι με όλη μου την καρδιά ο Θεός να
την έχη κοντά Του και να ψάλη με τους αγγέλους και το χορό των αγίων,
όχι τα τραγούδια της, αλλά τον τρισάγιον ύμνο στον Τρισάγιο Θεό, που
αγαπά τον άνθρωπο και κυρίως αυτούς που μετανοούν.–</div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6629941140217039948.post-19613330366546909642018-11-04T17:30:00.000+02:002018-11-04T17:30:08.541+02:00Ο αιώνας της βιοτεχνολογίας Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYRXnchwgi8EzDgtggYPssJiCtksGHVmfX8oCaS_v-w8KTg0nUIziqMbfW4Zi2RUXkeGo229Fk6BWL_TST273lUaBjaAFPNmxwnjIxY58lCXZhLz_IFUDP1bpKSJ-xoEQrRSOJEY-TEIA/s1600/______%257E1.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="300" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYRXnchwgi8EzDgtggYPssJiCtksGHVmfX8oCaS_v-w8KTg0nUIziqMbfW4Zi2RUXkeGo229Fk6BWL_TST273lUaBjaAFPNmxwnjIxY58lCXZhLz_IFUDP1bpKSJ-xoEQrRSOJEY-TEIA/s640/______%257E1.JPG" width="480" /></a></div>
<br /><div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Η συνάντηση της ιατρικής
και βιολογίας με την τεχνολογία έχει προσφέρει πολλά στην αντιμετώπιση
της σωματικής ασθένειας και γενικότερα στην εξέλιξη των επιστημών αυτών,
έχει όμως δημιουργήσει προβλήματα και ερωτηματικά. Αυτά αναφέρονται
κυρίως στην βιολογική ζωή του ανθρώπου και με αυτά ασχολούνται και άλλες
επιστήμες, όπως η νομική και η βιοηθική. Τα προβλήματα με τα οποία
ασχολείται η βιοηθική αντιμετωπίζουν σήμερα και οι ποιμένες της
Εκκλησίας.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Στην εποχή μας οι εξελίξεις
στον τομέα της βιοτεχνολογίας είναι τόσο μεγάλες που θεωρούνται σαν μια
νέα επανάσταση, και συμβαίνουν με τέτοιο ρυθμό που καθημερινά
επέρχονται αλλαγές στην επιστημονική γνώση, γεγονός που επηρεάζει και
την κοινωνία στο σύνολό της, αλλά και τον κάθε άνθρωπο τόσο στην
προσωπική όσο και στην κοινωνική του ζωή. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν οι
εξελίξεις της βιοτεχνολογίας στην ιατρική επιστήμη.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Είναι γνωστόν ότι η
ανθρωπότητα σε κάποια περίοδο της ιστορίας της πέρασε από την αγροτική
κοινωνία στην βιομηχανική κοινωνία, με την λεγομένη βιομηχανική
επανάσταση, γεγονός που είχε άμεσες συνέπειες στην ζωή ολοκλήρου της
ανθρωπότητος. Οι αλλαγές ήταν πολλές και μεγάλες.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Πολλοί μελετητές εντοπίζουν
το γεγονός ότι σήμερα ζούμε μια άλλη επανάσταση που χαρακτηρίζεται ως
βιοτεχνολογική και γι’ αυτό κάνουν λόγο για το ότι έχουμε εισέλθει σε
έναν αιώνα που μπορεί να αποκληθή αιώνας της βιοτεχνολογίας.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Ο όρος βιοτεχνολογία
εισήχθη από τον Ούγγρο Karl Ereky το 1919 σε ένα βιβλίο του, όπου
μελετούσε την παραγωγή προϊόντων και ουσιών με την χρήση ζωντανών
οργανισμών και αναφερόταν στην σύνδεση της βιολογίας με την τεχνολογία.
Εξέλιξη του αρχικού αυτού όρου αποτελεί ο ορισμός της βιοτεχνολογίας,
σύμφωνα με την Convention on Biological Diversity (Συνθήκη για την
Βιολογική Ποικιλότητα) το 1992, ως κάθε τεχνολογικής εφαρμογής που
χρησιμοποιεί βιολογικά συστήματα, ζωντανούς οργανισμούς ή συστατικά
τους, για να παράγη ή να τροποποιήση προϊόντα ή διαδικασίες για
συγκεκριμένη χρήση.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Με την ευρύτερη έννοια
αυτού του όρου στην βιοτεχνολογία συμπεριλαμβάνονται πανάρχαιες
τεχνικές, όπως η καλλιέργεια φυτών, η εξημέρωση και εκτροφή ζώων που
χρονολογείται πριν από 10.000 χρόνια, η ζύμωση του ψωμιού, που
χρονολογείται πριν από 6.000 χρόνια, ή της μπύρας, του κρασιού και του
τυριού πριν από 3.000 χρόνια. Ακόμη πολλές άλλες κοινές πρακτικές,
γνωστές στην ανθρωπότητα από αιώνες, όπως η επιλογή και ανάπτυξη
βελτιωμένων ειδών φυτών και ζώων, και πιο πρόσφατα η βελτίωση του τρόπου
των καλλιεργειών με λιπάσματα, εντομοκτόνα και πολλά άλλα.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Με στενότερη αντίληψη του
όρου, σύμφωνα με την Δήλωση του 2000 για την βιοτεχνολογία, του
Οργανισμού Επισιτισμού και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών (FAO, Food and
Agriculture Organization of United Nations), ο όρος μπορεί να περιορισθή
στις εφαρμογές των νέων τεχνικών της γενετικής μηχανικής και μοριακής
βιολογίας και στις νέες αναπαραγωγικές διαδικασίες, καλύπτοντας ένα
φάσμα τεχνικών, όπως ο χειρισμός γονιδίων, η μεταφορά γονιδίων, ο
ανασυνδυασμός του DNA, η κλωνοποίηση σε φυτά και ζώα.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Παρόμοιος είναι και ο
ορισμός που δόθηκε στον όρο «μοντέρνα βιοτεχνολογία» από το Πρωτόκολλο
της Καρθαγένης για την Βιοασφάλεια (Cartagena Protocol on Biosafety,
Montreal 2000). Σύμφωνα με αυτό, στον όρο «μοντέρνα βιοτεχνολογία»
περιλαμβάνονται α) οι εργαστηριακές (in vitro) τεχνικές πάνω στο DNA,
όπως ο ανασυνδυασμός του DNA, και η άμεση μεταφορά γενετικού υλικού και
οργανυλλίων και β) η ένωση κυττάρων ανάμεσα σε είδη διαφορετικών
οικογενειών, που ξεπερνούν τα όρια της φυσιολογικής αναπαραγωγής και που
δεν συγκαταλέγονται στις παραδοσιακές μεθόδους εκτροφής και επιλογής
ειδών.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Πάντως είναι σαφές ότι οι
εφαρμογές της βιοτεχνολογίας αφορούν πάρα πολλούς τομείς της ανθρώπινης
δραστηριότητας. Έτσι ως «λευκή βιοτεχνολογία» χαρακτηρίζονται οι
εφαρμογές της στην βιομηχανία, π.χ. για την ανάπτυξη νέων χημικών,
βιοκαυσίμων, βιοπλαστικών, νέων ενζύμων για απορρυπαντικά, για παραγωγή
τροφών κ.ά.? ως «πράσινη βιοτεχνολογία» χαρακτηρίζονται οι εφαρμογές της
στον αγροτικό τομέα, όπως για παράδειγμα η ανάπτυξη γενετικώς
τροποποιημένων οργανισμών που θα δούμε σε επόμενο κεφάλαιο, και ως
«κόκκινη βιοτεχνολογία» χαρακτηρίζονται οι εφαρμογές της στην υγεία και
την ιατρική, στην προσπάθεια καταπολέμησης και πρόληψης των ασθενειών
του ανθρώπου. Βέβαια τα όρια μεταξύ λευκής, πράσινης και κόκκινης
βιοτεχνολογίας είναι ασαφή.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Ο Τζέρεμι Ρίφκιν (Jeremy
Rifkin) στο βιβλίο του «Ο αιώνας της βιοτεχνολογίας» αναλύει όλο αυτό το
φαινόμενο με ενάργεια και ο αναγνώστης μπορεί να αντιληφθή τις μεγάλες
αλλαγές που γίνονται στις ημέρες μας και ενδέχεται να επακολουθήσουν.
Μερικές απόψεις του θα καταγράψουμε στην συνέχεια.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Θεωρείται ότι η εποχή μας
βρίσκεται στο τέλος της βιομηχανικής εποχής, η οποία σημαδεύθηκε από
μεγάλες αλλαγές στις κοινωνίες, αφού μεγάλο τμήμα του αγροτικού
πληθυσμού μετακινήθηκε σε αστικές περιοχές με αποτέλεσμα την αλλαγή του
κοινωνικού ιστού. Η εποχή αυτή χαρακτηρίσθηκε από μεγάλες εξελίξεις στις
συγκοινωνίες και μεταφορές, από τον σιδηρόδρομο έως τις αερομεταφορές,
αλλά και στον τρόπο επικοινωνίας των ανθρώπων, από τον τηλέγραφο και την
τηλεφωνία έως τους δορυφόρους και το διαδίκτυο. Αντίστοιχη ήταν και η
μεταβολή της μορφής των πόλεων με την δημιουργία μεγάλων τσιμεντένιων
οικοδομημάτων, που εξυπηρετούσαν τις ανάγκες που δημιουργήθηκαν από την
αστυφιλία.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Κατά την βιομηχανική εποχή
έγιναν αλλαγές και σε άλλους τομείς. Για παράδειγμα, αυτή η εποχή ήταν
εποχή της φυσικής και της χημείας, οι επιστήμονες διέσπασαν το άτομο,
επινοήθηκε η συσκευή των ακτίνων Χ, οι επιστήμονες ερευνητές έδωσαν
στους ανθρώπους τα εμβόλια, τα αναισθητικά, τα αντιβιοτικά και άλλα
φάρμακα. Γενικά, οργανώθηκαν και αναπτύχθηκαν τα επιστημονικά ερευνητικά
κέντρα και τα Πανεπιστήμια, ακόμη δημιουργήθηκαν κοινωνικά συστήματα
και έγιναν διάφορες άλλες αλλαγές στον κοινωνικό χώρο. Βέβαια, υπήρξαν
και αρνητικές συνέπειες τις οποίες δεν θα εντοπίσουμε εδώ, γιατί δεν
είναι αυτός ο σκοπός του βιβλίου αυτού.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Η βιομηχανική εποχή που
σηματοδότησε «το τελευταίο στάδιο της φωτιάς», είναι μια
«πυροτεχνολογική εποχή», και η πυρηνική βόμβα αποτελεί «την έσχατη
έκφραση της εποχής της πυροτεχνολογίας».</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Μετά την βιομηχανική εποχή
περάσαμε στην εποχή της βιοτεχνολογίας, που συνιστά μια νέα επανάσταση
με θετικές και αρνητικές συνέπειες στην κοινωνία και την οικονομία.
Γίνεται λόγος για την δημιουργία μιας νέας «λειτουργικής μήτρας», αφού
δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για νέες ομάδες τεχνολογιών που δίνουν
ώθηση στο εμπόριο, δημιουργούνται προϋποθέσεις, όπως ισχυρίζονται, για
μια νέα αναδημιουργία της γης «μέσω μιας τεχνητής δεύτερης Γένεσης», την
δημιουργία της επιστήμης της ευγονικής, αλλά και μιας νέας
κοινωνιολογίας.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Γράφεται χαρακτηριστικά:
«Όλα μαζί τα γονίδια, οι βιοτεχνολογίες, οι πατέντες ζωντανών
οργανισμών, η παγκόσμια βιομηχανία γονιδίων και οι επεμβάσεις σ’ αυτά,
τα νέα πολιτισμικά ρεύματα, οι υπολογιστές και οι αναθεωρημένες
αντιλήψεις για την εξέλιξη αρχίζουν να αναδημιουργούν τον κόσμο μας».</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Οι επιστήμονες, ύστερα από
μακροχρόνιες έρευνες πάνω στην διαίρεση του κυττάρου και στον τρόπο
διαχωρισμού των χρωματοσωμάτων, και από την απλή παρατήρηση με το
μικροσκόπιο, έφθασαν στο σημείο να απομονώνουν και να ανασυνδυάζουν
τμήματα του DNA και τα γονίδια που βρίσκονται σε αυτό και τελικά να
επιτύχουν πρόσφατα την χαρτογράφηση του ανθρώπινου DNA.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Επιστήμονες απομόνωσαν
τμήματα του DNA δύο οργανισμών που δεν διασταυρώνονται στην φύση και
στην συνέχεια χρησιμοποιώντας «ένα είδος βιολογικής ραπτομηχανής»
συνέρραψαν τα δύο αυτά ανεξάρτητα τμήματα των δύο άσχετων μεταξύ τους
οργανισμών και δημιούργησαν ένα καινούριο στοιχείο, ένα νέο ανασυνδυασμό
των δύο διαφορετικών DNA.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Αναφέρονται μερικά
παραδείγματα. Το 1983 πήραν «γονίδια της ανθρώπινης αυξητικής ορμόνης»
και τα έβαλαν στο έμβρυο ενός ποντικιού. Με την ενέργεια αυτή παρήχθησαν
τα «σούπερ ποντίκια» που ήταν δύο φορές μεγαλύτερα από τα άλλα
ποντίκια, και το σπουδαιότερο είναι ότι «τα ανθρώπινα γονίδια
ενσωματώθηκαν μόνιμα στη γενετική διάταξη αυτών των ζώων». Το 1984
«συνένωσαν κύτταρα εμβρύου μιας κατσίκας και ενός προβάτου και
τοποθέτησαν το έμβρυο αυτό στη μήτρα ενός ζώου υποκατάστατου το οποίο
γέννησε ένα αιγοπρόβατο». Το 1986 πήραν το γονίδιο από μια πυγολαμπίδα
που προκαλεί το φως και το έβαλαν «στο γενετικό κώδικα ενός φυτού του
καπνού. Τα φύλλα του καπνού έλαμψαν».</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Στους επιστήμονες
δημιουργείται η εντύπωση ότι κατασκευάζουν εκ νέου τον κόσμο και ότι ο
άνθρωπος καθίσταται έτσι δημιουργός του κόσμου. Γράφεται χαρακτηριστικά:
«Αρχίζουμε να βλέπουμε τη ζωή με την οπτική του χημικού.... Για πρώτη
φορά στην ιστορία, κατασκευάζουμε την ίδια τη ζωή. Αρχίζουμε να
αναπρογραμματίζουμε τους γενετικούς κώδικες των ζώντων οργανισμών για να
εξυπηρετήσουμε τις πολιτισμικές και οικονομικές μας ανάγκες και
επιθυμίες. Αναλαμβάνουμε το καθήκον μιας δεύτερης Γένεσης, αυτή τη φορά
μιας τεχνητής Γένεσης που υπόκειται στις επιταγές της
αποτελεσματικότητας και της παραγωγικότητας».</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Τέτοιες μεθόδους προσπαθούν
να χρησιμοποιήσουν ή χρησιμοποιούνται ήδη στην εξορυκτική βιομηχανία,
στον χημικό κλάδο για την αντικατάσταση του πετρελαίου, στον καθαρισμό
του περιβάλλοντος για την απομάκρυνση πολύ επικίνδυνων ρυπαντών και
αποβλήτων, στην δασοκομία, στην αγροτική οικονομία, στην καλλιέργεια των
φυτών, στον τομέα της εκτροφής των ζώων, στην φαρμακοκαλλιέργεια, στην
κλωνοποίηση, στην παραγωγή ιστών και οργάνων για την μεταμόσχευσή τους
σε ανθρώπους, στην θαλάσσια βιοτεχνολογία, στην δημιουργία γενετικά
παρασκευασμένων φαρμάκων, στην αντιμετώπιση διαφόρων χρονίων και
αθεράπευτων ασθενειών κλπ. Μερικοί ισχυρίζονται ότι πρόκειται να
μεγαλώσουν «ακέφαλους ανθρώπινους κλώνους σε τεχνητές μήτρες», ώστε να
χρησιμοποηθούν ως ανταλλακτικά σε ανθρώπους που υποφέρουν από διάφορες
ασθένειες.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Όμως όλα αυτά, όπως
παρατηρείται, ενώ είναι πιθανόν να ωφελήσουν τον άνθρωπο, εν τούτοις
έχουν και κόστος για την ζωή του και την κοινωνία. Όπως γράφηκε
χαρακτηριστικά: «όσο πιο ισχυρή είναι αυτή η τεχνολογία στο να
ιδιοποιείται και να ελέγχει τη φύση, τόσο πιο ακριβό είναι το τίμημα που
θα αναγκασθούμε να πληρώσουμε για την αποδιοργάνωση και την καταστροφή
που θα ξεσπάσει στα οικοσυστήματα και τα κοινωνικά συστήματα που
συντηρούν τη ζωή». Και πιστεύεται ότι όπως στο τέλος της εποχής της
πυροτεχνολογίας υπήρξε η πυρηνική βόμβα, έτσι μπορεί στο μέλλον να
εμφανισθή κάτι πολύ αρνητικό για να χαρακτηρίση την εποχή της
βιοτεχνολογίας, όταν δεν γίνεται καλή χρήση αυτής της προσπάθειας.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Γι' αυτό χρειάζεται οι
επιστήμονες να δώσουν ιδιαίτερη προσοχή ώστε η εξέλιξη της επιστήμης να
μη αποβή σε βάρος του ανθρώπου, αλλά και ο ορθόδοξος θεολόγος πρέπει να
«κρίνη» τα δεδομένα του ανθρώπινου βίου μέσα από την αποκαλυπτική
εμπειρία και να προσφέρη νόημα ζωής.–</div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6629941140217039948.post-90599731501735662642018-11-04T17:28:00.000+02:002018-11-04T17:28:38.725+02:00Χωρισμὸς ἤ ἀναθεώρηση τῆς σχέσης; Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου (δημοσιεύθηκε στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, στις 13-11-2005)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYRXnchwgi8EzDgtggYPssJiCtksGHVmfX8oCaS_v-w8KTg0nUIziqMbfW4Zi2RUXkeGo229Fk6BWL_TST273lUaBjaAFPNmxwnjIxY58lCXZhLz_IFUDP1bpKSJ-xoEQrRSOJEY-TEIA/s1600/______%257E1.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="300" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYRXnchwgi8EzDgtggYPssJiCtksGHVmfX8oCaS_v-w8KTg0nUIziqMbfW4Zi2RUXkeGo229Fk6BWL_TST273lUaBjaAFPNmxwnjIxY58lCXZhLz_IFUDP1bpKSJ-xoEQrRSOJEY-TEIA/s640/______%257E1.JPG" width="480" /></a></div>
<br />
<div>
<div style="text-align: center;">
<i><b>(δημοσιεύθηκε στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, στις 13-11-2005)</b></i></div>
<div style="text-align: justify;">
Για πολλά χρόνια ακούω το σύνθημα
«χωρισμός Εκκλησίας - Πολιτείας», το οποίο έρχεται πολλές φορές στην
επικαιρότητα από διάφορες αφορμές. Συμμετείχα σε πολλές συζητήσεις,
διάβασα αρκετά κείμενα, αλλά τελικά, χωρίς να γίνεται κάτι, παρατηρώ ότι
συνεχίζεται η συζήτηση.</div>
<div style="text-align: justify;">
Στην συνέχεια θα τονίσω επιγραμματικά και τηλεγραφικά μερικές θέσεις μου.</div>
<div style="text-align: justify;">
1. Κατά καιρούς έχω γράψει ότι η φράση
«χωρισμός Εκκλησίας - Πολιτείας» είναι αδόκιμη. Και αυτό γιατί Εκκλησία
δεν είναι μόνον η εκκλησιαστική διοίκηση, Πολιτεία δεν είναι μόνον η
κρατική διοίκηση, και «χωρισμός Εκκλησίας και Πολιτείας» δεν νοείται σε
μια δημοκρατική χώρα, αφού κάθε οργανωμένη κοινότητα πρέπει να έχη
κάποια σχέση με το Κράτος (βλ. άρθρα 12, 13 Συντάγματος). Πως μπορούμε
να μιλάμε για χωρισμό;</div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι χαρακτηριστικό ότι στο Βυζάντιο
δεν γινόταν λόγος για σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας, αλλά για σχέση
και διαφορά μεταξύ «Ιερωσύνης και Βασιλείας».</div>
<div style="text-align: justify;">
Ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο πρέπει να
αντικαταστασθή η φράση «χωρισμός Εκκλησίας και Πολιτείας» με την φράση
«αναθεώρηση –ενδεχομένως– των σχέσεων μεταξύ εκκλησιαστικής και
πολιτικής διοίκησης».</div>
<div style="text-align: justify;">
2. Το τρίτο άρθρο του Συντάγματος είναι
σαφέστατο και καθορίζει τις σχέσεις μεταξύ εκκλησιαστικής και πολιτικής
διοίκησης. Όταν το άρθρο αυτό ερμηνευθή με νηφαλιότητα, τότε θα
διαπιστωθή ότι περιγράφει την διακριτότητα των ρόλων μεταξύ
εκκλησιαστικής και πολιτικής διοίκησης. Ενδεχομένως σε μερικά σημεία
(π.χ. Καταστατικό Χάρτη, Εκκλησιαστικά Δικαστήρια) μπορεί να γίνη μια
επί πλέον ερμηνευτική διασάφιση μέσα από έναν ήρεμο διάλογο, χωρίς
ιδεολογικές αντιπαλότητες για το καλό και της Εκκλησίας και της
Πολιτείας και γενικά του λαού.</div>
<div style="text-align: justify;">
3. Η αναθεώρηση των σχέσεων μεταξύ
εκκλησιαστικής και πολιτικής διοίκησης, και μάλιστα στα σημεία τα οποία
τονίζονται από πολλές ομάδες ανθρώπων, πρέπει να είναι καρπός
πολυεπίπεδης αναζήτησης. Για παράδειγμα, επειδή στην ελληνική Επικράτεια
υπάρχουν εκκλησιαστικές Περιφέρειες που υπάγονται στο Οικουμενικό
Πατριαρχείο, με διαφορετικές μορφές διοίκησης (Άγιον Όρος, Κρήτη,
Δωδεκάνησα, «Νέες Χώρες») η συζήτηση πρέπει να γίνη και με το
Οικουμενικό Πατριαρχείο. Και επειδή υπάρχουν συνθήκες (Λωζάνης,
Λονδίνου) που καθορίζουν την νομική υπόσταση των Μουσουλμανικών
Κοινοτήτων της Θράκης και των Ισραηλιτικών Κοινοτήτων, ο διάλογος πρέπει
να επεκταθή και προς τον τομέα αυτόν, ώστε η τυχόν τροποποίηση να μη
εκληφθή ως παραθεώρηση των σχετικών συνθηκών!!</div>
<div style="text-align: justify;">
4. Η συζήτηση μεταξύ Ιεράς Συνόδου και
Κυβέρνησης, όταν τεθή επισήμως το θέμα, για την ενδεχόμενη αναθεώρηση
των σχέσεων, θα πρέπη να γίνη με νηφαλιότητα, σεβασμό και δικαιοσύνη.
Κατά την γνώμη μου, η συζήτηση θα πρέπη να επικεντρωθή σε δύο σημεία, τα
οποία μπορούν να αποδεχθούν οι περισσότεροι από μας.</div>
<div style="text-align: justify;">
Πρώτον. Πρέπει να γίνη κατανοητό από
όλους τους Κληρικούς ότι είμαστε υποχρεωμένοι να σεβόμαστε την ελευθερία
των πολιτών, ακόμη και των μελών της Εκκλησίας που έχουν άλλες απόψεις
για τον γάμο, την κηδεία, κλπ. Η ορθόδοξη θεολογία σεβάστηκε πάντοτε την
ελευθερία του προσώπου, την οποία σέβεται και αυτός ο ίδιος ο Θεός,
αλλά διαφοροποιείται η ποιμαντική αντιμετώπιση.</div>
<div style="text-align: justify;">
Δεύτερον. Πρέπει να γίνη σαφές ότι δεν
επιτρέπεται να ελέγχεται και να καθορίζεται από νόμους της Πολιτείας η
εσωτερική δομή λειτουργίας της Εκκλησίας. Οπότε, ο τρόπος διοικήσεως της
Εκκλησίας και ο τρόπος απονομής της δικαιοσύνης των Κληρικών είναι
εσωτερική υπόθεση της Εκκλησίας και δεν πρέπει να ρυθμίζεται από
πολιτειακές παρεμβάσεις. Εννοείται, βέβαια, ότι και η νομοθετική εξουσία
για κοινωνικά ζητήματα ανήκει στην Πολιτεία, η οποία θα λαμβάνη υπ' όψη
της την βούληση του λαού.</div>
<div style="text-align: justify;">
Στα δύο αυτά σημεία μπορεί να αρχίση
ένας ουσιαστικός και γόνιμος διάλογος, όταν το ζητήση η Κυβέρνηση. Σε
άλλα θέματα, όπως μισθοδοσία Κληρικών, μάθημα θρησκευτικών, παραδόσεις
του λαού, εκεί τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα, γιατί εμπλέκονται
συμβάσεις του Κράτους με την Εκκλησία, καθώς επίσης πρέπει να γίνεται
σεβαστή η επιθυμία της πλειοψηφίας του λαού. Δεν είναι δυνατόν να
δημιουργούνται κοινωνικές αναταραχές από βίαιες παρεμβάσεις.</div>
<div style="text-align: justify;">
Πάντως, όταν η Κυβέρνηση θέση επισήμως
το θέμα, τότε είμαι βέβαιος ότι η Ιερά Σύνοδος θα το αντιμετωπίση με
σοβαρότητα και ρεαλισμό.</div>
<div style="text-align: justify;">
5. Μέσα μου όμως έχει δημιουργηθή η
εντύπωση, και μακάρι να σφάλλω, ότι πολλοί πολιτικοί άνδρες, όταν κάνουν
λόγο για «χωρισμό Εκκλησίας – Πολιτείας», το κάνουν μόνον για λόγους
επιφανειακούς, τους οποίους δεν θα ήθελα να συγκεκριμενοποιήσω. Όμως, οι
ίδιοι παράγοντες στην πραγματικότητα δεν θα ήθελαν μια Εκκλησία –που
είναι τόσο δυνατή και ρωμαλέα και έχει μεγάλη πρόσβαση στον λαό– να
είναι «ελεύθερη» και «ανέλεγκτη». Και αυτό φαίνεται από το ότι πολλές
φορές και με πολλούς τρόπους, εμμέσως η αμέσως, πολλοί επιδιώκουν να
ελέγξουν τα εκκλησιαστικά πράγματα, η να τα εκμεταλλευτούν.</div>
<div style="text-align: justify;">
Πάντως, πολλοί από τους Κληρικούς
είμαστε υπέρμαχοι μιας πιο «ελεύθερης Εκκλησίας», που να μη δεσμεύεται
από πολιτειακούς νόμους, οι οποίοι πολλές φορές εισέρχονται και στην
εσωτερική ζωή της Εκκλησίας, όταν, για παράδειγμα, προσβάλλονται στο
Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο εκλογές Αρχιερέων η αποφάσεις
Εκκλησιαστικών Δικαστηρίων, αλλά και μιας Εκκλησίας που δεν εξασκεί
πολιτική, αλλά λειτουργεί ως πνευματικό θεραπευτήριο και είναι μάνα
όλων. Ενδιαφερόμαστε συγχρόνως και για την ιδιαιτερότητα και την ειρήνη
του λαού.</div>
<div style="text-align: justify;">
Χωρίς να θέλω να κάνω διαφήμιση, θεωρώ
ότι όταν θα γίνη ένας ουσιαστικός διάλογος, θα πρέπη να έχη ως βάση
πολλές σκέψεις, οι οποίες διατυπώνονται στο βιβλίο του Ευαγγέλου
Βενιζέλου με τίτλο «Σχέσεις Εκκλησίας και Κράτους».</div>
<div style="text-align: justify;">
Τελειώνοντας, επανέρχομαι στο αρχικό
θέμα, επειδή το θεωρώ πολύ σημαντικό, ότι θα πρέπη να αλλάξη η ορολογία,
δηλαδή να μη ομιλούμε για «χωρισμό Εκκλησίας – Πολιτείας», αλλά για
«αναθεώρηση σχέσεων εκκλησιαστικής και πολιτικής διοίκησης». Αν αυτό
γίνη κατανοητό, τότε θα αποφύγουμε τις μικροπολιτικές σκοπιμότητες, τις
ιδεολογικές αντιπαραθέσεις και τις επιφανειακές εντυπώσεις.–</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6629941140217039948.post-79697326925352961962018-11-04T17:26:00.003+02:002018-11-04T17:26:47.617+02:00Τὸ «Παιδίον» καὶ τὰ παιδία. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYRXnchwgi8EzDgtggYPssJiCtksGHVmfX8oCaS_v-w8KTg0nUIziqMbfW4Zi2RUXkeGo229Fk6BWL_TST273lUaBjaAFPNmxwnjIxY58lCXZhLz_IFUDP1bpKSJ-xoEQrRSOJEY-TEIA/s1600/______%257E1.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="300" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYRXnchwgi8EzDgtggYPssJiCtksGHVmfX8oCaS_v-w8KTg0nUIziqMbfW4Zi2RUXkeGo229Fk6BWL_TST273lUaBjaAFPNmxwnjIxY58lCXZhLz_IFUDP1bpKSJ-xoEQrRSOJEY-TEIA/s640/______%257E1.JPG" width="480" /></a></div>
<br /><div>
<div style="text-align: justify;">
Την εορτή της Γεννήσεως του Χριστού, που
είναι η μητρόπολη των εορτών, αξιωνόμαστε από τον Θεό να εορτάσουμε και
εφέτος και γι’ αυτό Τον ευγνωμονούμε, Τον δοξολογούμε και Τον
ευχαριστούμε από την καρδιά μας.</div>
<div style="text-align: justify;">
Η εορτή των Χριστουγέννων έχει βαθύτατο
θεολογικό περιεχόμενο, αλλά συγχρόνως έχει και μια ζεστασιά, επειδή
συνδέεται με την Γέννηση του Χριστού ως ανθρώπου. Γεννήθηκε το «παιδίον
νέον, ο προ αιώνων Θεός», κατά τον θεσπέσιο ποιητή, τον Ρωμανό τον
Μελωδό.</div>
<div style="text-align: justify;">
Κέντρο της εορτής είναι ένα παιδί, ένας
νέος άνθρωπος, που είναι ο νέος Αδάμ, ο Οποίος ανεκαίνισε τον άνθρωπο
και του έδωσε την δυνατότητα να θεωθή. Αυτό το «παιδίον» δημιουργεί μια
ανθρώπινη ζεστασιά, μια αγαλλίαση καρδιακή. Κάθε παιδί μας δημιουργεί
ελπίδα, όραμα, χαρά. Κάθε παιδί εκφράζει την αγνότητα και την ελπίδα,
που αντιπαραβάλλονται με την σκληρότητα της καρδιάς και την απελπισία
των μεγάλων στην ηλικία ανθρώπων. Αν αυτό γίνεται για κάθε παιδί, πολύ
περισσότερο αυτό συμβαίνει με τον Χριστό.</div>
<div style="text-align: justify;">
Όμως, αυτό το «παιδίον νέον» γεννήθηκε
μέσα σε δύσκολες συνθήκες, σε ποικίλες ταλαιπωρίες και πειρασμούς, μέσα
σε φρικτές και οδυνηρές καταστάσεις.</div>
<div style="text-align: justify;">
Γεννήθηκε μέσα σε ένα Σπήλαιο, σε μια
Φάτνη αλόγων ζώων, διότι «ουκ ην αυτοίς τόπος εν τω καταλύματι» (Λουκ. β
, 7). Οι αφιλόξενοι και σκληροί άνθρωποι δεν συγκινήθηκαν από μια έγκυο
και ετοιμόγεννη γυναίκα. Πόσο σκληρή καρδιά πρέπει να έχη κανείς για να
εγκαταλείψη μια γυναίκα μέσα σε μια κρύα σπηλιά, και μάλιστα όταν
βρισκόταν στην ώρα της γέννας της; Ο Χριστός γεννήθηκε μεταξύ των
αλόγων. Δεν είχε καμμιά βοήθεια και εξυπηρέτηση από κλινικές, ιατρούς,
ιατρικές παρακολουθήσεις, στοιχειώδεις περιποιήσεις. Μόνον μια γυναίκα
που πέρασε αυτές τις στιγμές του τοκετού μπορεί να καταλάβη το μέγεθος
της ταλαιπωρίας της Παναγίας και την οδύνη του μικρού Χριστού.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Χριστός αμέσως μετά την Γέννησή Του
αντιμετώπισε την θηριώδη μανία του Ηρώδη. Ο Άγγελος Κυρίου διεμήνυσε
στον Ιωσήφ να πάρη το «Παιδίον» και να φύγη στην Αίγυπτο και να
παραμείνη εκεί μέχρι νεωτέρας εντολής, γιατί επρόκειτο ο Ηρώδης να
αναζητήση το Παιδί και να το σκοτώση (Λουκ. β ,13). Μάλιστα ο Ηρώδης,
φοβούμενος την απώλεια της εξουσίας του, σκότωσε όλα τα παιδιά που
ζούσαν στην Βηθλεέμ και τα περίχωρά της και ήταν σε ηλικία κάτω από δύο
ετών. Έτσι, εκτός από την αφιλοξενία των ανθρώπων, ο Χριστός δέχθηκε
αμέσως μετά την γέννησή Του την μανία και τον θυμό της φοβισμένης
κοσμικής εξουσίας.</div>
<div style="text-align: justify;">
Έπειτα, ο Ιωσήφ παρέλαβε τον Χριστό και
την Παναγία και τους οδήγησε στην Αίγυπτο. Έτσι, ο Χριστός από μικρός
γνώρισε και την προσφυγιά, την ξενιτειά, την εξορία. Και, βεβαίως, η
πορεία από την Βηθλεέμ στην Αίγυπτο με τα μέσα της εποχής εκείνης και
μάλιστα σε μια κρίσιμη κατάσταση της Παναγίας και του Χριστού ήταν μια
οδυνηρή περιπέτεια.</div>
<div style="text-align: justify;">
Έτσι, ο Χριστός από την πρώτη στιγμή της
Γεννήσεώς Του γνώρισε τον πόνο, την ανθρώπινη ταλαιπωρία, δηλαδή την
αφιλόξενη διαγωγή των ανθρώπων, την θηριωδία της εξουσίας, την
τραγικότητα της προσφυγιάς. Αλλά τα ίδια έζησε και στο τέλος της
βιολογικής Του ζωής, αφού και τότε αντί του Σπηλαίου συνάντησε τον
Γολγοθά, αντί της θηριωδίας του Ηρώδου αντιμετώπισε την μανία του
πλήθους και την αβουλία του τότε Ηρώδου και του Πιλάτου, και αντί της
εξορίας και της προσφυγιάς βίωσε την εγκατάλειψη ακόμη και από τους
μαθητάς Του, πλην του Ευαγγελιστού Ιωάννη, και τον ενταφιασμό Του στον
κήπο του Κεραμέως, που ήταν ο τόπος στον οποίο ενταφιάζονταν οι ξένοι. Ο
Χριστός ήλθε στην γη ως ξένος, πέθανε και ενταφιάσθηκε ως ξένος, αλλά
μας γέμισε με ευλογίες, αφού έγινε ο πιο δικός μας άνθρωπος, ο Κύριός
μας και ο Θεός μας.</div>
<div style="text-align: justify;">
Όλα, όμως, όσα έγιναν στην ζωή του
Χριστού επαναλαμβάνονται, τηρουμένων των αναλογιών, σε όλους τους
αιώνας, επομένως και σήμερα. Γιορτάζουμε αυτές τις ημέρες την Γέννηση
του «παιδίου νέου», του Χριστού, με πολλές εκδηλώσεις χαράς, με ύμνους
και τραγούδια, με δώρα και ευχαριστιακές συνάξεις, αλλά ταυτοχρόνως
είμαστε έτοιμοι να πράξουμε τα ίδια στα παιδιά που γεννιώνται και σήμερα
μέσα στις οικογένειες και τις κοινωνίες μας. Δυστυχώς και σήμερα τα
παιδιά αντιμετωπίζουν τις εκδηλώσεις των παθών των μεγάλων ανθρώπων.</div>
<div style="text-align: justify;">
Υπάρχουν και σήμερα παιδιά που
γεννιούνται μέσα σε δύσκολες και τραγικές συνθήκες, χωρίς να υπάρχουν τα
μέσα που έχει δημιουργήσει η πολιτισμένη κοινωνία μας, με τα
επιτεύγματα της επιστήμης, χωρίς γιατρούς και χωρίς τις περιποιήσεις
μιας καλής οργανωμένης Γυναικολογικής Κλινικής. Υπάρχουν παιδιά που
γεννιούνται μέσα σε πολεμικές συγκρούσεις και σε όλες τις τραγικές
συνέπειες του πολέμου. Ακόμη, υπάρχουν παιδιά που μεγαλώνουν σε δύσκολες
καταστάσεις, με πείνα και στέρηση, χωρίς τροφή και ζεστασιά.
Καθημερινώς μαθαίνουμε, βλέπουμε και ακούμε περιστατικά, σύμφωνα με τα
οποία παιδιά βασανίζονται από ανάλγητους ανθρώπους, εξαναγκάζονται να
γίνουν πρόσφυγες, παιδιά που βιάζονται, που γίνονται αντικείμενα
ποικίλης εκμετάλλευσης, που εξαναγκάζονται να εργάζωνται σε βαριές
χειρωνακτικές εργασίες για να μπορέσουν να ζήσουν και αυτά, αλλά και να
θρέψουν και τα μέλη των οικογενειών τους, παιδιά που πιέζονται να
κρατούν όπλα και να πολεμούν στις διενέξεις του μίσους, που δέχονται
όλες τις πιέσεις των οικογενειακών και συζυγικών συγκρούσεων.
Πληροφορούμαστε για παιδιά που δεν κατορθώνουν να γεννηθούν και να δουν
το φως της ζωής, που γίνονται πειραματόζωα, θύματα της ευδαιμονίας και
του οικονομικού κέρδους μερικών μεγάλων και ισχυρών. Δυστυχώς, και
σήμερα ο Χριστός εξακολουθεί να υποφέρη στα πρόσωπα όλων αυτών των
αδελφών Του «των ελαχίστων», στα πρόσωπα των παιδιών όλου του κόσμου που
ταλαιπωρούνται από σύγχρονες μάστιγες.</div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν έχει τελειωμό όλη αυτή η απαρίθμηση
των συγχρόνων σπηλαίων, των σημερινών διαδόχων του Ηρώδη και της
καθημερινής προσφυγιάς, με τα οποία βασανίζονται τα παιδιά. Βλέπει
κανείς τα ματάκια πολλών παιδιών, τα οποία στην αρχή της ζωής τους είναι
γεμάτα από απορία για την κατάσταση που συναντούν, γεμάτα από πόνο και
ερωτηματικά για την ανθρώπινη θηριωδία και για την σύγχρονη σκληρή και
απάνθρωπη καρδιά των μεγάλων. Και καθώς τα πρόσωπά τους είναι αγνά και
καθαρά, προβάλλεται μέσα από αυτά εντονώτερα και με καθαρότερο τρόπο το
βάθος των οφθαλμών και φαίνεται καλύτερα ο πόνος τους, η αγωνία τους, η
απορία τους, τα ερωτηματικά τους, ίσως και η αγανάκτησή τους γι’ αυτά
που συναντούν.</div>
<div style="text-align: justify;">
Η εορτή των Χριστουγέννων, που είναι
εορτή του «παιδίου νέου», θα πρέπη να μας δώση αφορμή να στρέψουμε την
προσοχή μας στον παιδικό πόνο, στα ορφανά παιδιά, τα εγκαταλελειμμένα,
τα προσφυγόπουλα, τα περιφρονημένα, τα φτωχά, τα αδικημένα, τα
απελπισμένα, τα ποικιλοτρόπως ταλαιπωρημένα και να τα βοηθήσουμε
αποτελεσματικά, ώστε να σταματήση η οδύνη και η ταλαιπωρία τους.</div>
<div style="text-align: justify;">
Έχουν πη ότι τα παιδιά και οι άγιοι,
μέσα στον σύγχρονο κόσμο της αδικίας και του ατομικού συμφέροντος,
ομοιάζουν με τους αγγέλους του Παραδείσου, είναι τα παράθυρα που
δείχνουν τον ίδιο τον Παράδεισο. Όμως, αυτά τα παιδιά σήμερα με τις
ταλαιπωρίες που αντιμετωπίζουν, με τον πόνο τους και την αγωνία τους,
είναι και ένα άλλο παράθυρο που δείχνει την κόλαση την οποία δημιουργούν
οι μεγάλοι και ισχυροί της γης, που διακατέχονται από τα ποικίλα πάθη.</div>
<div style="text-align: justify;">
Η εορτή των Χριστουγέννων θα πρέπη να
μας κάνη να αγαπήσουμε αληθινά ακόμη περισσότερο τα νέα παιδιά, να μη τα
τραυματίζουμε ψυχικά και σωματικά, αλλά να τους δημιουργούμε καλές
συνθήκες για να μεγαλώνουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ώστε να
βελτιωθούν τα πράγματα της κοινωνίας μας.</div>
<div style="text-align: justify;">
Εύχομαι σε όλους σας χρόνια πολλά και το
«παιδίον νέον» να προστατεύση όλα τα παιδιά του κόσμου, να λιγοστεύση
τον πόνο τους και την αγωνία τους.–</div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6629941140217039948.post-62940713418650292222018-11-04T17:25:00.003+02:002018-11-04T17:25:24.754+02:00 Αναθεώρηση του Συντάγματος και Εκκλησία Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου (δημοσιεύθηκε στον "Κόσμο του Επενδυτή", στις 7-1-2006)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYRXnchwgi8EzDgtggYPssJiCtksGHVmfX8oCaS_v-w8KTg0nUIziqMbfW4Zi2RUXkeGo229Fk6BWL_TST273lUaBjaAFPNmxwnjIxY58lCXZhLz_IFUDP1bpKSJ-xoEQrRSOJEY-TEIA/s1600/______%257E1.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="300" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYRXnchwgi8EzDgtggYPssJiCtksGHVmfX8oCaS_v-w8KTg0nUIziqMbfW4Zi2RUXkeGo229Fk6BWL_TST273lUaBjaAFPNmxwnjIxY58lCXZhLz_IFUDP1bpKSJ-xoEQrRSOJEY-TEIA/s640/______%257E1.JPG" width="480" /></a></div>
<br /><div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Από τον Πρωθυπουργό έχει
ανακοινωθή ότι θα αρχίσουν σε λίγους μήνες οι συζητήσεις για την
αναθεώρηση του Συντάγματος και ότι η επομένη Βουλή θα είναι
αναθεωρητική.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Αυτή η ανακοίνωση της
αναθεώρησης του Συντάγματος έχει συμπέσει με τις προτάσεις μερικών
Κομμάτων και άλλων προσώπων για τον λεγόμενο «χωρισμό μεταξύ Εκκλησίας
και Πολιτείας», οπότε πολλοί ερωτούν αν και κατά πόσον θα τεθή θέμα προς
αναθεώρηση το άρθρο 3 του Συντάγματος που κάνει λόγο για τις σχέσεις
μεταξύ Πολιτείας και Εκκλησίας.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Για το θέμα αυτό θα ήθελα να καταγράψω μερικές σκέψεις μου.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
1. Ήδη η Υπουργός Παιδείας
κ. Μαριέτα Γιαννάκου και ο Υπουργός Εσωτερικών κ. Προκόπης Παυλόπουλος
δήλωσαν ότι δεν θα τεθή προς αναθεώρηση το άρθρο 3 του Συντάγματος.
Βεβαίως μερικοί άλλοι εξέφρασαν διαφορετική άποψη για το θέμα αυτό.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Προσωπική μου άποψη είναι
ότι πράγματι, παρά τα όσα αντίθετα λέγονται, από πλευράς τουλάχιστον
Κυβερνήσεως, δεν θα τεθή θέμα αναθεώρησης αυτού του άρθρου. Πέρα από
τους πολιτικούς λόγους υπάρχουν και άλλοι που μου δημιουργούν αυτήν την
άποψη.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Ο βασικότερος είναι ότι στο
άρθρο αυτό σαφώς ρυθμίζεται η διακριτότητα των ρόλων μεταξύ
Εκκλησιαστικής και πολιτικής διοίκησης, αφού δηλώνεται ότι η Εκκλησία
είναι Σώμα Χριστού και κεφαλή της έχει τον Χριστό, ότι είναι ενωμένη
δογματικά με την Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως και με κάθε άλλη
ομόδοξη Εκκλησία, ότι τηρεί τους ιερούς Αποστολικούς και Συνοδικούς
κανόνες και τις ιερές παραδόσεις, ότι είναι αυτοκέφαλη και διοικείται
από την Σύνοδο των Αρχιερέων όπως ορίζει ο Καταστατικός Χάρτης, και
σύμφωνα με τον Πατριαρχικό Τόμο του 1850 για την αυτοκέφαλη Εκκλησία της
Ελλάδος και την Συνοδική Πράξη του 1828, για τις λεγόμενες Νέες Χώρες.
Οπότε στο άρθρο αυτό γίνεται σαφής διάκριση μεταξύ εκκλησιαστικής και
πολιτικής διοίκησης.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Νομίζω ότι δεν μπορεί
τίποτε να αλλάξη από το άρθρο αυτό, δήθεν για να «ελευθερωθή» η
εκκλησιαστική διοίκηση από την κρατική διοίκηση, γιατί ούτε ο
Καταστατικός Χάρτης προβλέπεται να είναι νόμος του Κράτους, ούτε είναι
εύκολο να απαλειφθούν τα διαγορευόμενα στο άρθρο αυτό περί των
Πατριαρχικών και Συνοδικών Πράξεων, γιατί αυτό θα δημιουργούσε συνέπειες
για την Ελλάδα, αφού το Οικουμενικό Πατριαρχείο θα είχε τότε την
δυνατότητα να ανακαλέση τις Πατριαρχικές αυτές Πράξεις. Σε μια τέτοια
περίπτωση θα επακολουθήση αναθεώρηση των σχέσεων μεταξύ Ελληνικής
Πολιτείας και Οικουμενικού Πατριαρχείου και αναθεώρηση των σχέσεων
μεταξύ Οικουμενικού Πατριαρχείου και Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος,
πράγμα το οποίο δεν είναι εύκολο.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Αν και δεν προβλέπεται από
το άρθρο 3 ο Καταστατικός Χάρτης να είναι νόμος του Κράτους, όμως, όπως
υποστηρίζεται από Νομικούς, αυτό προβλέπεται από το άρθρο 72 του εν
ισχύι Συντάγματος. Νομίζω ότι θα μπορούσε να γίνη τροποποίηση του άρθρου
72 ως προς το σημείο αυτό, ώστε ο Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας να
μην είναι νόμος. Εάν δεν προτιμηθή αυτή η οδός, τότε, σε συνδυασμό με το
«πνεύμα» του άρθρου 3, μπορεί να ψηφισθή ως Καταστατικός Χάρτης ένας
νόμος, ο οποίος να καθορίζη την νομική προσωπικότητα της Εκκλησίας και
να δίνη πολλές εξουσιοδοτήσεις στην Εκκλησία, η οποία θα ρυθμίζη
ελεύθερα τα του οίκου της.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
2. Επειδή όμως γίνεται
λόγος για τον εκσυγχρονισμό της νομοθεσίας ως προς την θρησκεία και τις
θρησκευτικές κοινότητες, αυτό μπορεί να γίνη μέσα από τις διατάξεις του
άρθρου 13, το οποίο ρυθμίζει και κατοχυρώνει την ελευθερία της
θρησκευτικής συνείδησης των πολιτών, την ελευθερία κάθε γνωστής
θρησκείας, τις υποχρεώσεις των θρησκευτικών λειτουργών κάθε γνωστής
θρησκείας κλπ, καθώς επίσης καθορίζεται ότι η απόλαυση των ατομικών και
πολιτικών δικαιωμάτων δεν εξαρτάται από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις
κάθε Έλληνος πολίτη. Οπότε, πολλές αλλαγές που έχουν σχέση με την
θρησκευτική αλλά και την ατομική ελευθερία των Πολιτών μπορούν να
στηριχθούν στο άρθρο 13 και όχι στο άρθρο 3.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Αν όμως θεωρηθή ότι το
άρθρο 13 δεν καλύπτει πλήρως πολλές τέτοιες εκσυγχρονιστικές τάσεις,
τότε μπορεί να γίνη τροποποίηση του άρθρου αυτού προς το καλύτερο και
εκσυγχρονιστικότερο.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
3. Πέρα από αυτά είναι
γνωστόν ότι το έτος 1987-88 συγκροτήθηκε μια Μικτή Επιτροπή μεταξύ
Εκκλησίας και Πολιτείας για να μελετήση τις σχέσεις μεταξύ Εκκλησίας και
Πολιτείας, η οποία Επιτροπή, ύστερα από πολλές και πολύωρες
Συνεδριάσεις, κατήρτισε ένα «προσχέδιο συμφωνίας Πολιτείας και
Εκκλησίας», καθώς επίσης κατήρτισε ένα «προσχέδιο Νόμου περί του
Καταστατικού Χάρτου της Εκκλησίας της Ελλάδος», στο οποίο καθορίζονται
οι σχέσεις μεταξύ εκκλησιαστικής και πολιτικής διοίκησης, για το καλό
και των δύο αυτών «θεσμών» του έθνους μας. Διαβάζοντας κανείς τα δύο
αυτά κείμενα εκτιμά το «πνεύμα» των συντακτών τους και την ελευθερία με
την οποία διέπονται. Μεταξύ αυτών των συντακτών συγκαταλέγονται από
πλευράς Εκκλησίας ο τότε Μητροπολίτης Δημητριάδος και νυν Αρχιεπίσκοπος,
ο νυν Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, ο Μητροπολίτης Θηβών και ο
Μητροπολίτης Τρίκκης και από πλευράς Πολιτείας οι Καθηγητές Σταθόπουλος
και Παπαστάθης, οι οποίοι και σήμερα έχουν ενεργό ρόλο στην κοινωνική
και εκκλησιαστική ζωή.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Αισθάνθηκα δε βαθειά
έκπληξη όταν διάβασα τα κείμενα αυτά, και πολλές φορές διερωτήθηκα:
γιατί δεν ετέθησαν τότε σε εφαρμογή αυτά τα προσχέδια και δεν έγιναν
νόμοι του Κράτους, αφού είχαν την σύμφωνη γνώμη της Εκκλησίας και της
Πολιτείας και είχαν ευεργετικές διατάξεις για τον τρόπο της συνεργασίας
και των σχέσεών τους; Θεωρώ ότι αν γινόταν αυτό, τα πράγματα θα
οδηγούντο σε έναν καλό δρόμο από τότε και θα αποφεύγαμε όλο αυτό το
διάστημα τις ατέρμονες και ζημιογόνες συζητήσεις για τον λεγόμενο
«χωρισμό Εκκλησίας και Πολιτείας».</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Υπήρξαν διάφοροι
ανασχετικοί παράγοντες που συνετέλεσαν στο να μη εφαρμοσθή αυτή η κατ’
αρχήν συμφωνία μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας, μεταξύ των οποίων
συγκαταλέγονται το πολιτικό κόστος, ο φόβος της Πολιτείας σε μια
Εκκλησία που θα ήταν πιο ελεύθερη και απηλλαγμένη από τον ασφυκτικό
έλεγχό της, η στάση που θα τηρούσαν τα άλλα θρησκεύματα κλπ. Αλλά οι
ίδιοι αυτοί παράγοντες ισχύουν και σήμερα και δεν γνωρίζω πως μπορούν να
ξεπερασθούν.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Συμπερασματικά θα ήθελα να
τονίσω ότι, κατά την γνώμη μου, δεν υφίσταται ανάγκη αναθεωρήσεως του
άρθρου 3. Αλλά εάν χρειάζεται καλύτερος εκσυγχρονισμός, και ίσως
χρειάζεται, αυτός πρέπει να προσδιορισθή από το άρθρο 13. Κι αν είναι
ανάγκη ο Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας να αποκτήση μια νομική
κατοχύρωση, τότε θα πρέπη να τεθή ως βάση συζητήσεως το «προσχέδιο
συμφωνίας μεταξύ Πολιτείας και Εκκλησίας» και το «προσχέδιο περί του
Καταστατικού Χάρτου της Εκκλησίας της Ελλάδος» που καταρτίσθηκε το έτος
1988 από την Μικτή Επιτροπή μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας.</div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6629941140217039948.post-46841892609728710182018-11-04T17:23:00.003+02:002018-11-04T17:23:43.268+02:00Ορθόδοξος Μοναχισμός - Μια ομολογία πίστεως Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYRXnchwgi8EzDgtggYPssJiCtksGHVmfX8oCaS_v-w8KTg0nUIziqMbfW4Zi2RUXkeGo229Fk6BWL_TST273lUaBjaAFPNmxwnjIxY58lCXZhLz_IFUDP1bpKSJ-xoEQrRSOJEY-TEIA/s1600/______%257E1.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="300" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYRXnchwgi8EzDgtggYPssJiCtksGHVmfX8oCaS_v-w8KTg0nUIziqMbfW4Zi2RUXkeGo229Fk6BWL_TST273lUaBjaAFPNmxwnjIxY58lCXZhLz_IFUDP1bpKSJ-xoEQrRSOJEY-TEIA/s640/______%257E1.JPG" width="480" /></a></div>
<br /><div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι δύσκολο να γράφη κανείς για
δεδομένα πράγματα, καθώς επίσης είναι δυσκολότερο να έχη πειρασμούς από
εκείνα που αγαπά και τα έχει σε υψηλή θέση.</div>
<div style="text-align: justify;">
Η μικρή αυτή εισαγωγή αναφέρεται σε
γεγονότα που απασχολούν την Ιερά Μητρόπολη Ναυπάκτου επί πολλά χρόνια
και πολλοί μαρτυρούν γι' αυτά.</div>
<div style="text-align: justify;">
Επανειλημμένως έχω γράψει για την αξία
και την σπουδαιότητα του Ορθοδόξου μοναχισμού, που αποτελεί την ουσία
της ησυχαστικής παραδόσεως και συνιστά τον τρόπο της βιώσεως της
αληθινής θεολογίας. Αφού η θεολογία είναι η αποκάλυψη του Θεού και η
μέθεξη της ακτίστου θεοποιού ενεργείας Του, η μοναχική ζωή είναι ο
τρόπος μεθέξεως αυτής της δωρεάς. Με άλλα λόγια η μοναχική ζωή είναι η
οδός προς την απλανή θεολογία, αφού δια της μοναχικής - ησυχαστικής
παραδόσεως καθαίρεται η καρδιά του ανθρώπου, ήτοι μεταμορφώνονται οι
δυνάμεις της ψυχής, φωτίζεται ο νους του, ήτοι απαλλάσσεται από
προσμίξεις του φανταστικού και τότε ο άνθρωπος ορά τον Θεό, μετέχει της
ακτίστου θεοποιού ενεργείας του Θεού, θεούται και καθίσταται απλανής
θεολόγος. Πρόκειται για την εμπειρική θεολογία. Είναι απαραίτητη αυτή η
προϋπόθεση καθάρσεως και φωτισμού, διότι «νους φανταζόμενος είναι
ανίκανος δια την θεολογίαν» (π. Σωφρόνιος).</div>
<div style="text-align: justify;">
Μέσα από αυτήν την προοπτική οι άγιοι
Πατέρες ύμνησαν τον μοναχισμό και σεβάστηκαν τους αληθείς μοναχούς. Γι'
αυτό ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος γράφει: «Καύχημα γαρ της Χριστού Εκκλησίας, η
μοναχική πολιτεία». Ο Νικηφόρος Μονάζων συνδέει την μοναχική πολιτεία
με τα επηγγελμένα «ξένα τινά και απόρρητα αγαθά», που είναι η όραση του
Θεού και του Παραδείσου, γι' αυτό και την ονομάζει «τέχνη τεχνών και
επιστήμη επιστημών», και την χαρακτηρίζει «οσία» τέχνη. Ο άγιος Ιωάννης ο
Σιναΐτης, δίδοντας πολλούς χαρακτηρισμούς του αληθινού μοναχού, γράφει
ότι ο μοναχός είναι «άβυσσος ταπεινώσεως», έχει «αμετεώριστον όμμα
ψυχής», και μεταξύ των άλλων γράφει: «Μοναχός εστίν ο ποιωθείς ταις
αρεταίς, ως άλλος ταις ηδοναίς». Δηλαδή, όπως ένας κοσμικός είναι
γεμάτος από ηδονές, έτσι και ο μοναχός είναι πεπληρωμένος από αρετές,
που είναι καρποί του Αγίου Πνεύματος.</div>
<div style="text-align: center;">
<strong>* * *</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
Τέτοιους αγίους μοναχούς και μοναχές
εγνώρισα πολλούς στην έως τώρα πορεία της ζωής μου και με πολλή
συγκίνηση αναπολώ την συναναστροφή μαζί τους. Έβλεπα σε αυτούς την κατά
Θεόν ταπείνωση, την θεοειδή αγάπη, την καθαρότητα της καρδιάς τους, τον
φωτισμένο τους νου, τον σεβασμό στις εκκλησιαστικές παραδόσεις, την
υπακοή στην Εκκλησία, τον σεβασμό στους Κληρικούς, ιδιαιτέρως στους
Επισκόπους.</div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτοί οι μοναχοί με έκαναν να αγαπώ την
ορθόδοξη μοναχική πολιτεία και να σεμνύνωμαι για το άγιο πολίτευμά τους.
Αυτοί με βοήθησαν να βλέπω την Εκκλησία έξω και πέρα από τις αρνητικές
ενέργειες μερικών μελών της, να διαβάζω με χαρά ο,τι συνδέεται με το
αγγελικό αυτό πολίτευμα και να συγκινούμαι βαθύτατα από τους ιερούς και
εξαγιασμένους τόπους στους οποίους αυτοί έζησαν.</div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο στον
επίσημο ενθρονιστήριο λόγο μου έκανα ιδιαίτερη αναφορά στην αγάπη μου
προς τον μοναχισμό. Είπα:</div>
<div style="text-align: justify;">
«Οι μοναχοί δεν είναι κάποιοι ιδιότροποι
άνθρωποι που από ιδιορρυθμία βγήκαν από τις πόλεις και κατοικούν μέσα
σε μερικά Μοναστήρια, αλλά «οι άγγελοι του Θεού», κατά τον άγιο Ιωάννη
τον Χρυσόστομο, «οι ευαγγελικώς ζώντες», κατά τον Ευάγριο τον Ποντικό,
«οι μάρτυρες τη προαιρέσει», κατά τον Μ. Αθανάσιο, οι συνεχιστές της
μαρτυρικής Εκκλησίας, κατά τον άγιο Συμεών τον νέο Θεολόγο, η κόμη που
κοσμεί την κεφαλή της Εκκλησίας, κατά τον άγιο Γρηγόριο Νυσσης, επειδή
νεκρώθηκαν κατά κόσμο και δοξάζουν την κεφαλή της Εκκλησίας. Δεν πρέπει
να υπάρχη διάσταση μεταξύ μοναχικού και εγγάμου βίου, γιατί τότε ούτε
αληθινός μοναχισμός λειτουργεί, ούτε αληθινός έγγαμος βίος. Επίσης, δεν
πρέπει να υπάρχη διάσταση μεταξύ των Μοναστηριών και των Ενοριών. Οι
Ενορίες τροφοδοτούν τα Μοναστήρια και τα Μοναστήρια βοηθούν
ποικιλοτρόπως τις Ενορίες. Είναι γνωστό ότι η μοναχική ζωη εκφράζεται
από το ησυχαστικό πνεύμα της Ορθοδόξου Παραδόσεως. Και ξέρουμε πολύ καλά
ότι οι άνθρωποι σήμερα, ταραγμένοι από λογισμούς και υπαρξιακά
προβλήματα, αναζητούν τον ησυχαστικό τρόπο ζωής, όπως διασώζεται στα
Ορθ?δοξα Μοναστήρια. Γι αυτό ο Ορθόδοξος πατερικός Μοναχισμός, με την
ησυχαστική παράδοση και την φιλανθρωπική δράση, είναι απαραίτητος
σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά».</div>
<div style="text-align: center;">
<strong>* * *</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
Η αγάπη μου προς τον Ορθόδοξο Μοναχισμό εκφράσθηκε ποικιλοτρόπως.</div>
<div style="text-align: justify;">
Κατ' αρχάς ενέπνευσα στα πνευματικά μου
παιδιά –που είναι παιδιά του Χριστού που τα διακονώ κατά Χάρη και κατ'
οικονομίαν– την αγάπη μου προς την αγγελική μοναχική ζωή, και τους
παρακινούσα και παρακινώ να διαβάζουν τα έργα των αγίων Πατέρων και
Καθηγητών της ερήμου, για την ζωή και την πολιτεία αγίων Γερόντων και να
μιμούνται «κατά δύναμιν» την θεόσοφη διδασκαλία τους. Με αυτήν την
προοπτική καθοδηγώ και το ποίμνιο που μου χάρισε ο Θεός, δια της
Εκκλησίας, και έτσι στις ομιλίες μου στην Ναύπακτο, ιδιαιτέρως κάθε
Δευτέρα, αναλύω θέματα νηπτικής παραδόσεως, για την βίωση της ορθοδόξου
ζωής. Θεωρώ ότι η διδασκαλία των απλανών αυτών διδασκάλων ωφελεί τα
μέγιστα και τους Χριστιανούς που ζουν στον κόσμο, με την ανάλογη
προσαρμογή.</div>
<div style="text-align: justify;">
Έπειτα, μερικά από τα πνευματικά μου
παιδιά ακολούθησαν την σκληρή αλλά και ευλογημένη μοναχική πολιτεία και
στο Άγιον Όρος και εκτός αυτού. Με την Χάρη του Θεού ιδρύθηκε μοναστική
αδελφότης, την οποία παρακολουθώ πνευματικά, η οποία αγωνίζεται να
πολιτεύεται σύμφωνα με «τας των αγίων θεοπνεύστους θεολογίας και το της
Εκκλησίας ευσεβές φρόνημα». Σέβονται τους ιερούς θεσμούς και τις
παραδόσεις και εμπνέονται από την ζωή και την πολιτεία νεωτέρων οσίων
ανδρών και γυναικών που έλαμψαν στο πνευματικό στερέωμα της Εκκλησίας
μας.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ακόμη, εξεδόθησαν με την δύναμη του Θεού
διάφορα βιβλία μου που παρουσιάζουν την ουσία της μοναχικής ζωής.
Μεταξύ αυτών θα πρέπη να αναφερθούν «Μια βραδυά στην έρημο του Αγίου
Όρους, συζήτηση με ερημίτη για την "ευχή"», «Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς
ως Αγιορείτης», «Ο Ορθόδοξος Μοναχισμός ως προφητική, αποστολική και
μαρτυρική ζωή», «Ησυχία και θεολογία», και όλη η σειρά της «Ορθοδόξου
Ψυχοθεραπείας» (πέντε τόμοι), που αναλύει στην πραγματικότητα τον
ορθόδοξο ησυχασμό και την νηπτική παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Τα
βιβλία αυτά μεταφράσθηκαν σε πολλές γλώσσες, μάλιστα δε το πρώτο
μεταφράσθηκε σε δεκατέσσερεις γλώσσες, και έτσι πολλοί άνθρωποι
διαβάζουν για τον ορθόδοξη διδασκαλία και την προσφορά του Αγίου Όρους.</div>
<div style="text-align: justify;">
Θεωρώ ότι όλα αυτά είναι έκφραση της
αγάπης του Θεού, αποτέλεσμα της θείας Του ευδοκίας. Δεν είναι δικό μου
έργο, γι' αυτό ισχύει ο αποστολικός λόγος «τι δε έχεις ο ουκ έλαβες; ει
δε και έλαβες, τι καυχάσαι ως μη λαβών;» (Α Κορ. δ , 7). Δεν καυχώμαι
ανθρωπίνως γι' αυτά, αλλά δοξάζω τον Θεό για την δωρεά της φιλανθρωπίας
Του.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ύστερα από όλα αυτά δικαιολογείται η
μικρή εισαγωγή του άρθρου αυτού: «Είναι δύσκολο να γράφη κανείς για
δεδομένα πράγματα, καθώς επίσης είναι δυσκολότερο να έχη πειρασμούς από
εκείνα που αγαπά και τα έχει σε υψηλή θέση».</div>
<div style="text-align: center;">
<strong>* * *</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
Μπορεί μερικοί μοναχοί και λαϊκοί να
κλονισθούν για τα όσα γράφονται εναντίον μου για δήθεν πολεμική μου
εναντίον των μοναχών. Μια τέτοια πληροφόρηση είναι ψευδέστατη και
παραπλανητική.</div>
<div style="text-align: justify;">
Αγαπώ τον μοναχισμό και σέβομαι τους
αληθινούς μοναχούς που συντονίζονται στην διδασκαλία και την πολιτεία
των αγίων Πατέρων. Συγκινούμαι βαθύτατα, όταν βλέπω νέους και νέες να
αφήνουν κοσμικά αγαθά και θέλγητρα του κόσμου και να κλείνωνται στα
«αφιερωμένα τω Θεώ φρονιστήρια», για να μαθητεύσουν στα μυστήρια της
Βασιλείας του Θεού. Αυτό το παρατηρεί κανείς στην συντριπτική πλειοψηφία
των συγχρόνων ορθοδόξων μοναχών, στους οποίους κανείς διακρίνει την
έφεση για τον Θεό, τον θείο έρωτα, τον ζήλο για την μίμηση της
αγγελοειδούς πολιτείας.</div>
<div style="text-align: justify;">
Αλλά, όπως η Εκκλησιαστική ιστορία
διδάσκει, σε όλους τους αιώνες υπήρξε και η μειοψηφία των μοναχών
εκείνων που παρεξέκλιναν της ορθής οδού και αναμειγνύουν την αγγελική
πολιτεία με την εωσφορική ζωή, υπάρχουν και μοναχοί οι οποίοι είναι
πεπληρωμένοι παθών, φιλοδοξίας, φιληδονίας, φιλοκτημοσύνης, φιλαρχίας,
φιλοπρωτίας κλπ. Άλλωστε, κατά την ακολουθία της μοναχικής κουράς
παρακαλούμε τον Θεό να προφυλάξη τον μοναχό για να μην ανταλλάξη την
αγγελική ζωή με την εωσφορική ζωή. Και όπως γνώρισα τον υγιή ορθόδοξο
μοναχισμό, έτσι σε μερικές περιπτώσεις, επέτρεψε ο Θεός να γνωρίσω και
τον αρρωστημένο μοναχισμό. Άλλωστε, αυτό το συναντούμε και στα
συγγράμματα των αγίων Πατέρων, οι οποίοι στηλιτεύουν την κακή
συμπεριφορά ενίων πεπτωκότων μοναχών.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο άγιος Νικήτας ο Στηθάτος χαρακτηρίζει
έναν πεπτωκότα μοναχό με την εξής φράση: «πτώματι σαρκός, η γλώσσης, η
λογισμού επίπονον έλκων και τραχύτατον βίον». Ο δε Μ. Βασίλειος θρηνεί
για την πτώση ενός μοναχού: «Ω, της πωρώσεως! ω δεινής ωμότητος! Ου Θεόν
εφοβήθης, ουκ ανθρώπους ηδέσθης• ου φίλους ενετράπης• αλλ' ομού πάντα
εναυάγησας• ομού πάντας εσυλήθης. Διο πάλιν αλγώ επί σοι, άθλιε». Και
συνεχίζει: «Ο αγιωσύνην κηρύσσων, εναγής ευρίσκη. Ο ακτημοσύνη
σεμνυνόμενος, συλοχρηματών εφευρίσκη. Ο την του Θεού κόλασιν
επιδεικνύμενος δια της υφηγήσεως, αυτός κόλασιν σεαυτώ προεξένησας».</div>
<div style="text-align: justify;">
Και μεταξύ των άλλων, εφράζοντας την
θλίψη του για έναν τέτοιον εκπεσόντα μοναχό, γράφει: «Ποίος
εκκλησιαστικός ου κόπτεται; ποίος λαϊκός ου σκυθρωπάζει; ποίος ασκητής
ου πενθεί; Εδάκρυσαν και οι αναίσθητοι λίθοι επί τη ση μανία• έκλαυσαν
δε και οι εχθροί δια την υπερβολήν της ανομίας σου... Πώς σε θρηνήσω;
πως αλγήσω επί σοι;».</div>
<div style="text-align: justify;">
Πράγματι, ποιός εκκλησιαστικός δεν θα
κλαύση για περιπτώσεις μοναχών που ενώ ανήκουν στην αγγελική πολιτεία,
έχουν κοσμική νοοτροπία και είναι χειρότεροι από τους κοσμικούς
ανθρώπους και διακρίνονται από ποικίλα πάθη και κυρίως εκφράζουν μια
εωσφορική μανία, που εκδηλώνεται εναντίον Επισκόπων, οι οποίοι αγαπούν
τον μοναχισμό, και εναντίον ακόμη των Συνοδικών Οργάνων της Εκκλησίας;
Έργο των Πνευματικών πατέρων, ιδίως των Επισκόπων, είναι να διδάσκουν,
να θεραπεύουν, να θρηνούν, προσευχόμενοι και να συγχωρούν όπου υπάρχει
πραγματική μετάνοια.</div>
<div style="text-align: center;">
<strong>* * *</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
Παρακαλώ, όσους διαβάζουν το άρθρο αυτό
να προσευχηθούν θερμά στον Θεό να μη αλλοιωθή η αγάπη μου προς τον
μοναχισμό από συμπεριφορές «μοναχών» που απάδουν στο μοναχικό σχήμα και
από Κληρικούς που εμπνέονται από τέτοιους «μοναχούς». Βεβαίως, δεν
νομίζω ότι θα αλλάξω άποψη για τον αληθινό ορθόδοξο μοναχισμό, και δεν
πρόκειται να μειωθή η αγάπη μου στους πραγματικούς μοναχούς, διότι
γνώρισα τέτοιους μοναχούς και έλαβα τις άγιες ευχές τους. Αλλά ζητώ τις
ευχές τους για την ενδυνάμωσή μου.</div>
<div style="text-align: justify;">
Επίσης παρακαλώ να προσευχηθούν για να
μειωθούν και να θεραπευθούν οι αντιεκκλησιαστικές ενέργειες ενίων
«μοναχών» που δεν έχουν καμμία σχέση με τον άγιο «χώρο» του μοναχισμού.</div>
<div style="text-align: justify;">
Τέλος θα ήθελα να υπομνήσω τον λόγο του
αγίου Κοσμά του Αιτωλού: «Πρέπει η αφεντιά σας να ηξεύρετε και δια λόγου
μου. Εγνωρίζω πως άλλοι σας λέγουν άλλα και άλλοι άλλα. Όμως ανίσως και
θέλετε να μάθετε την πάσαν αλήθειαν, ιδού οπού σας την λέγω και
ακούσατε» και προηγουμένως διαβάσατε την ομολογία μου για τον Ορθόδοξο
ησυχαστικό μοναχισμό.</div>
<div style="text-align: justify;">
Και να υπενθυμίσω τον λόγο του Μ. Βασιλείου:</div>
<div style="text-align: justify;">
«Καιρός ανοχής εστι, καιρός μακροθυμίας, καιρός ιάσεως, καιρός διορθώσεως... έστι γαρ εκ πόνων υγεία, και εξ ιδρώτων σωτηρία».–</div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6629941140217039948.post-64506438150197148742018-11-04T17:22:00.000+02:002018-11-04T17:22:12.895+02:00Αποτέφρωση των σωμάτων Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYRXnchwgi8EzDgtggYPssJiCtksGHVmfX8oCaS_v-w8KTg0nUIziqMbfW4Zi2RUXkeGo229Fk6BWL_TST273lUaBjaAFPNmxwnjIxY58lCXZhLz_IFUDP1bpKSJ-xoEQrRSOJEY-TEIA/s1600/______%257E1.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="300" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYRXnchwgi8EzDgtggYPssJiCtksGHVmfX8oCaS_v-w8KTg0nUIziqMbfW4Zi2RUXkeGo229Fk6BWL_TST273lUaBjaAFPNmxwnjIxY58lCXZhLz_IFUDP1bpKSJ-xoEQrRSOJEY-TEIA/s640/______%257E1.JPG" width="480" /></a></div>
<br /><div>
<div style="text-align: justify;">
Με πρόσφατο νόμο επιτρέπεται η καύση των
νεκρών για ετεροδόξους και γι' αυτό γίνονται πολλές συζητήσεις στα ΜΜΕ
με το δίλημμα καύση η ταφή των νεκρών.</div>
<div style="text-align: justify;">
Όμως η φράση «καύση των νεκρών» δεν
ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, διότι δεν πρόκειται για καύση, αλλά
ουσιαστικά για αποτέφρωση, ούτε πρόκειται για αποτέφρωση νεκρών, αλλά
για αποτέφρωση σωμάτων.</div>
<div style="text-align: justify;">
Πέρα από θεολογικά, πολιτιστικά,
ψυχολογικά επιχειρήματα με τα οποία μπορεί κανείς να αντιμετωπίση τέτοια
θέματα, νομίζω είναι ενδιαφέρον να δούμε την πρακτική της αποτέφρωσης
των σωμάτων που γίνεται σε άλλες χώρες, στις οποίες από καιρό λειτουργεί
η διαδικασία της αποτέφρωσης.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ύστερα από σχετική έρευνα σε διάφορες πηγές, μπορεί κανείς να τονίση τρία βασικά σημεία.</div>
<h3 style="text-align: justify;">
1. Ο τρόπος αποτέφρωσης</h3>
<div style="text-align: justify;">
Είναι γνωστόν ότι ο βιολογικός
οργανισμός του ανθρώπου αποτελείται από οργανικά και ανόργανα στοιχεία.
Τα οργανικά στοιχεία του σώματος αποσυντίθενται και με φυσικό τρόπο,
αφού η αποσύνθεση του σώματος είναι μια βραδεία καύση. Τα ανόργανα όμως
μέλη του σώματος, όπως είναι τα κόκκαλα, δεν καίγονται εύκολα με τις
συνηθισμένες θερμοκρασίες, αλλά απαιτούνται υψηλές θερμοκρασίες, γι'
αυτό και γίνεται λόγος για αποτέφρωση και όχι για καύση.</div>
<div style="text-align: justify;">
Συνήθως θέτουν το νεκρό σώμα μέσα σε ένα
ξύλινο κουτί σε ειδικούς κλιβάνους-φούρνους-κρεματόρια. Η αποτέφρωση
γίνεται σε υψηλή θερμοκρασία μεταξύ 760-1150 C0. Η διαδικασία, με
παλαιότερους κλιβάνους, διαρκούσε 3-5 ώρες, αλλά με τους νέους
κλιβάνους, στους οποίους ανεβάζουν τις θερμοκρασίες και έχουν και
απευθείας φλόγα, η καύση μπορεί να ολοκληρωθή έως και σε 1 ½ ώρα.
Σύμφωνα με εργοστασιακές οδηγίες δεν πρέπει να γίνωνται πάνω από τρεις
καύσεις την ημέρα στον ίδιο κλίβανο.</div>
<div style="text-align: justify;">
Επειδή, όμως, δεν αποτεφρώνονται όλα τα
στοιχεία του σώματος, γι' αυτό και υπάρχει ειδικό μηχάνημα που τα
θρυμματίζει-αλέθει. Δηλαδή, τα υπολείμματα από τα οστά που μένουν από
τον κλίβανο κονιορτοποιούνται με ειδικό μηχάνημα, αφού αφαιρεθούν όλα τα
μεταλλικά υλικά. Αυτό που μένει δεν έχει την μορφή της γνωστής στάχτης,
αλλά είναι κάτι σαν χονδρή άμμος ελαφρού η σκούρου γκρι χρώματος.</div>
<div style="text-align: justify;">
Παρ' ότι γίνεται προσπάθεια να ληφθούν
όλα τα υπολείμματα από τον κλίβανο, ωστόσο ένα μικρό μέρος μένει σ'
αυτόν και αναμειγνύεται με το επόμενο σώμα που μπαίνει για αποτέφρωση.
Τα νεκρά σώματα εισέρχονται στον κλίβανο μέσα σε ένα κουτί από υλικό που
καίγεται, αλλά αυτό δεν είναι πάντα υποχρεωτικό.</div>
<div style="text-align: justify;">
Διάφορες πληροφορίες αναφέρουν ότι οι
βηματοδότες που έχουν τεθή σε ανθρώπους καθώς και άλλα ηλεκτρονικά
εμφυτεύματα είναι εξαιρετικά επικίνδυνα για έκρηξη με την θέρμανση και
γι' αυτό πρέπει να δηλώνωνται και να αφαιρούνται πριν την αποτέφρωση.</div>
<div style="text-align: justify;">
Επίσης με την πρόοδο της σύγχρονης
ιατρικής όλο και διάφορα ξένα υλικά υπάρχουν στους ανθρώπους, όπως
μεταλλικές βαλβίδες, αρθροπλαστικές, βηματοδότες, καλώδια κλπ. Κάποια
από αυτά πρέπει να αφαιρούνται πριν την αποτέφρωση, όπως αναφέρθηκε
προηγουμένως με τους βηματοδότες, ενώ άλλα που παραμένουν αφαιρούνται με
μαγνήτες η χειρωνακτικά, αφού κρυώσει το «υλικό» που προέρχεται από την
αποτέφρωση.</div>
<div style="text-align: justify;">
Η Διεθνής Ένωση για Κηδείες και
Αποτέφρωση το 1998 εξέδωσε κατευθυντήριες οδηγίες σχετικά με το θέμα και
συνιστούσε την προσοχή για την ταυτοποίηση του ατόμου, προέτρεπε να
καταβληθή προσπάθεια για πλήρη αποτέφρωση για να μη μένουν υπολείμματα,
τόνιζε την μη ανάμειξη των υπολειμμάτων δυό διαφορετικών σωμάτων, την μη
αφαίρεση του χρυσού των δοντιών, πριν, κατά την διάρκεια η μετά την
αποτέφρωση, έκανε λόγο για την τύχη της τέφρας, αν παραμείνη στα αζήτητα
για αρκετό χρονικό διάστημα κλπ.</div>
<h3 style="text-align: justify;">
2. Αποτέφρωση και περιβάλλον</h3>
<div style="text-align: justify;">
Κάνοντας λόγο για αποτέφρωση των
σωμάτων, δεν πρέπει να αγνοηθή μια παράμετρος που έχει σχέση με την
μόλυνση του περιβάλλοντος. Έχει διαπιστωθή ότι με την αποτέφρωση στους
ειδικούς κλιβάνους απελευθερώνονται χημικές ουσίες, όπως μόλυβδος,
υδράργυρος, διοξίνες και φουράνια, μονοξείδιο του άνθρακα, οξείδιο του
αζώτου, διοξείδιο του θείου, κλπ. Μερικές από αυτές τις ουσίες
βρίσκονται σε επιτρεπτά όρια, άλλες υπερβαίνουν τα όρια.</div>
<div style="text-align: justify;">
Από έρευνα που έγινε από την Ομοσπονδία
Αποτέφρωσης Βορείου Αμερικής διαπιστώθηκε ότι οι «ρύποι» αυξάνουν όσο
αυξάνει η θερμοκρασία της αποτέφρωσης. Μάλιστα δε το κύριο πρόβλημα ήταν
με τον υδράργυρο που προέρχεται κυρίως από το αμάλγαμα στα σφραγίσματα
των δοντιών.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μια πληροφορία αναφέρει ότι το 11%
περίπου του υδραργύρου που εκπέμπεται στην Μ. Βρεττανία, όπως και το 11%
των διοξινών, οφείλεται στα κρεματόρια.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μια ενδιαφέρουσα πληροφορία προέρχεται
από επιστολή της Ομοσπονδίας των Βρεττανικών Κρεματορίων (Ιαν. 2001). Η
Ομοσπονδία αυτή παραπονείται ότι με νόμο του 1990 για το περιβάλλον,
υποχρεώθηκαν να συμμορφωθούν τα κρεματόρια μέχρι το 1998, και αυτό τους
κόστισε 125-150 εκατομμύρια αγγλικές λίρες (το 85% των κρεματορίων είναι
δημόσια η των τοπικών αρχών). Όμως, το 2001 με νέα οδηγία (DETR)
σχετικά με τον υδράργυρο που απελευθερώνεται στην ατμόσφαιρα, προτάθηκαν
νέα μέτρα και για αυτό εστάλη η επιστολή διαμαρτυρίας, σύμφωνα με την
οποία δεν είναι τεκμηριωμένα τα στοιχεία της νέας οδηγίας και γι’ αυτό
ξεκίνησαν δική τους έρευνα. Σύμφωνα με τα στοιχεία τους η εφαρμογή της
νέας οδηγίας θα κοστίση άλλα 150 εκατομμύρια λίρες, και θα αναγκαστή να
κλείση το 23% των Βρετανικών κρεματορίων. Αυτό δείχνει το ενδιαφέρον της
Πολιτείας για το περιβάλλον, αλλά και την αντίδραση λόγω οικονομικού
κόστους.</div>
<div style="text-align: justify;">
Βέβαια παρατηρείται ότι το πρόβλημα της
μόλυνσης του περιβάλλοντος προέρχεται όχι τόσο από το ανθρώπινο σώμα,
αλλά από τα καύσιμα που χρησιμοποιούνται για την αποτέφρωση και ίσως από
τα υλικά στα κιβώτια που καίγονται.</div>
<div style="text-align: justify;">
Επίσης από πλευράς ενεργειακής
κατανάλωσης είναι εμφανές ότι η αποτέφρωση απαιτεί σημαντική κατανάλωση
καυσίμων για την λειτουργία των κλιβάνων που αλλιώς θα εξοικονομείτο.</div>
<h3 style="text-align: justify;">
3. Διάφορα λάθη</h3>
<div style="text-align: justify;">
Πληροφορίες που συναντούμε στο διαδίκτυο
αναφέρουν ότι κατά την αποτέφρωση γίνονται και λάθη και γι' αυτό και
υπάρχουν σχετικές οδηγίες για το ποιός αποτεφρώνεται και σε ποιόν ανήκει
η τέφρα. Η Πολιτεία του Όρεγκον, όπως και άλλες Πολιτείες, έχει
θεσπίσει να μπαίνουν μεταλλικές ταυτότητες που θα συνοδεύουν το σώμα σε
όλη την διαδικασία και που θα αντέχουν στον κλίβανο και θα
παραλαμβάνωνται μαζί με τα υπολείμματα για να γίνεται η ταυτοποίηση του
ανθρώπου με την τέφρα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ώστόσο, όμως, έχουν παρατηρηθή πολλά
λάθη και σκάνδαλα. Για παράδειγμα το 2002 στο Τενεσσί και την Γεωργία
ανακαλύφθηκε ότι οι λήκυθοι που είχαν παραδοθή σε οικογένειες μετά από
αποτέφρωση σωμάτων είχαν τσιμέντο η απλή σκόνη και άλλα άσχετα υλικά.</div>
<div style="text-align: justify;">
Επίσης μπορεί να γίνουν λάθη με αλλαγές
τέφρας, δηλαδή να δοθή τέφρα που ανήκει σε άλλον νεκρό, καθώς επίσης να
γίνεται ανάμειξη των υπολειμμάτων τεφρών διαφόρων ανθρώπων.</div>
<div style="text-align: justify;">
Από όλα όσα αναφέραμε πιο πάνω φαίνεται
ότι η αποτέφρωση των σωμάτων δεν είναι απλή υπόθεση, ούτε με αυτήν
λύνονται οικονομικά η περιβαντολλογικά προβλήματα. Γι' αυτό, η υπεύθυνη
Πολιτεία δεν πρέπει απλώς να αρκεσθή στην χορήγηση άδειας αποτέφρωσης,
αλλά θα πρέπη να θέση και τα απαραίτητα νομοθετικά πλαίσια σύμφωνα με
υπάρχοντα Διεθνή πρότυπα, στα οποία θα γίνεται η αποτέφρωση.</div>
<div style="text-align: justify;">
Βέβαια, ως Ορθόδοξη Εκκλησία είμαστε
αντίθετοι στην διαδικασία της αποτέφρωσης, αλλά σεβόμαστε την ελευθερία
των ανθρώπων που θέλουν δι' αυτού του τρόπου να διαλυθή το σώμα τους.
Συγχρόνως υποστηρίζουμε ότι με την καύση – αποτέφρωση δεν καταργείται το
δόγμα της αναστάσεως των σωμάτων, αλλά αφ' ενός μεν υπονομεύεται το
ήθος που συνδέεται με το δόγμα, αφ' ετέρου δε φανερώνει την διαφορετική
πίστη των ανθρώπων που δέχονται να αποτεφρωθούν τα σώματά τους, οπότε
αυτό έχει σχέση με τις εξόδιες προσευχές.</div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6629941140217039948.post-88372265702584933562018-11-04T17:20:00.003+02:002018-11-04T17:20:39.212+02:00Τό σκήνωμα του π. Βησσαρίωνος Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου (δημοσιεύθηκε στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 9-4-2006)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYRXnchwgi8EzDgtggYPssJiCtksGHVmfX8oCaS_v-w8KTg0nUIziqMbfW4Zi2RUXkeGo229Fk6BWL_TST273lUaBjaAFPNmxwnjIxY58lCXZhLz_IFUDP1bpKSJ-xoEQrRSOJEY-TEIA/s1600/______%257E1.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="300" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYRXnchwgi8EzDgtggYPssJiCtksGHVmfX8oCaS_v-w8KTg0nUIziqMbfW4Zi2RUXkeGo229Fk6BWL_TST273lUaBjaAFPNmxwnjIxY58lCXZhLz_IFUDP1bpKSJ-xoEQrRSOJEY-TEIA/s640/______%257E1.JPG" width="480" /></a></div>
<br /><div>
<div style="text-align: justify;">
Πολύς λόγος γίνεται στις ημέρες μας για
το σκήνωμα του Ιερομονάχου π. Βησσαρίωνος της Ιεράς Μονής Αγάθωνος. Στα
ΜΜΕ γίνεται πολύ μεγάλη συζήτηση για το θέμα, αλλά εκείνο το οποίο
παρατηρεί κανείς είναι ότι συμμετέχουν στις συζητήσεις άνθρωποι διαφόρων
αντιλήψεων, με αποτέλεσμα να δημιουργήται σύγχυση. Είναι φυσικό ένας
ουμανιστής να μη μπορή να παραδεχθή το λεγόμενο υπερφυσικό, ενώ ένας
θεολόγος που ακολουθεί την διδασκαλία της Εκκλησίας δεν μπορεί ούτε να
αρνηθή την θέωση του ανθρωπίνου σώματος ούτε και να πείση με λογικά
επιχειρήματα εκείνον που την αρνείται.</div>
<div style="text-align: justify;">
Πέρα από την διαδικασία αγιοκατάταξης ενός Χριστιανού και την ιστορική αναφορά, θα πρέπη να δούμε και την θεολογία του θέματος.</div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>1.</strong> Είναι βασική
διδασκαλία της Εκκλησίας ότι η πρόσληψη της ανθρωπίνης φύσεως και η
ένωσή της με την θεία φύση στην υπόσταση του Λόγου θέωσε την ανθρώπινη
φύση που αποτελείται από ψυχή και σώμα. Στην συνέχεια ο άνθρωπος που
ενώνεται με τον Χριστό οδηγείται από το «είναι» στο «ευ είναι», δηλαδή
βιώνει την θέωση σε όλη του την ύπαρξη. Επομένως, στην εν Χριστώ ζωή
παρατηρείται θέωση ψυχής και σώματος, διότι το σώμα δεν είναι η φυλακή
της ψυχής που απορρίπτεται και εξαφανίζεται, όπως υποστήριζε η κλασσική
μεταφυσική, αλλά είναι το ένα από τα δύο συστατικά της ανθρωπίνης φύσεως
που αγιάζεται. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν πιστεύουμε στην διάκριση
μεταξύ φύσει αθανάτου ψυχής και φύσει θνητού σώματος.</div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>2.</strong> Στην προοπτική αυτή
εντάσσεται και η θεολογία των λειψάνων των αγίων. Η θεία Χάρη δια της
ψυχής διαπορθμεύεται και στο σώμα και έτσι τα ιερά λείψανα ευωδιάζουν,
θαυματουργούν και είναι ένδειξη της παρουσίας σε αυτά της Χάριτος του
Θεού. Στα άφθαρτα λείψανα των αγίων παραμένει η θεοποιός ενέργεια του
Θεού, γι' αυτό τα ιερά λείψανα είναι απόδειξη της υπάρξεως του Θεού. Στο
Άγιον Όρος την μεγαλύτερη φιλοφρόνηση την οποία μπορεί να κάνη σε έναν
φιλοξενούμενο κάποιος Αγιορείτης είναι να του παραθέση τα ιερά λείψανα
για τιμητική προσκύνηση.</div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>3. </strong>Όμως οι Ορθόδοξοι
δεν (πρέπει να) είμαστε ούτε αφελείς, ούτε θρησκόληπτοι, ούτε
δεισιδαίμονες. Υπάρχουν σαφέστατα κριτήρια τα οποία ξεχωρίζουν το φυσικό
από το υπερφυσικό, το κτιστό από το άκτιστο, το δαιμονικό από το θεϊκό.
Έτσι, ορθόδοξος θεολόγος είναι εκείνος ο οποίος διακρίνει εάν κάτι
προέρχεται από τον Θεό η από πονηρές δυνάμεις, η είναι ένα φυσικό
γεγονός. Επομένως, υπάρχουν θεολογικά κριτήρια, τα οποία διαθέτουν όσοι
βιώνουν την ορθόδοξη παράδοση και έτσι υπερβαίνεται ο σχολαστικισμός, ο
ηθικισμός, η δεισιδαιμονία και η μαγεία. Άλλωστε σε όλες τις επιστήμες
υπάρχουν κριτήρια που ξεχωρίζουν το αληθινό από το ψεύτικο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>4.</strong> Σύμφωνα με την
παράδοση της Εκκλησίας, όλοι όσοι αγίασαν δεν φανερώθηκαν στους
ανθρώπους. Και μάλιστα πολλοί άγιοι, λόγω της μεγάλης ταπεινώσεώς τους,
δεν ήθελαν να τιμηθούν ως άγιοι και εν ζωή και μετά την κοίμησή τους και
γι' αυτό ζητούσαν να κρυφτούν η να πεταχθούν τα σώματά τους για να
αποφύγουν την τιμή των ανθρώπων. Ο Θεός όμως με διαφόρους τρόπους και
λόγους αναδεικνύει μερικούς από τους αγίους, κυρίως όταν θέλη να διδάξη
τους ανθρώπους η να τους παρηγορήση για συγκεκριμένα γεγονότα. Αυτό
σημαίνει ότι δεν είναι σύμφωνο με την παράδοση της Εκκλησίας η
«εργολαβική» άνωθεν ανάδειξη αγίων με ανθρωποκεντρικά συνήθως κριτήρια,
για να ικανοποιούνται μερικές ταπεινές επιδιώξεις διαφόρων προσώπων.</div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>5.</strong> Λαμβάνοντας αφορμή
από την περίπτωση του σκηνώματος της Μονής Αγάθωνος, μπορούμε να πούμε
ότι για ένα σώμα το οποίο εμφανίζει δείγματα αφθαρσίας, ισχύουν τρεις
δυνατότητες. Η να είναι αποτέλεσμα αφορισμού, η να είναι ένα φυσικό
γεγονός, η να είναι έκφραση θεώσεως. Το πρόβλημα, όμως, είναι πως μπορεί
κανείς να διακρίνη σε ποιά περίπτωση συγκαταλέγεται ένα αδιάλυτο σώμα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο αείμνηστος π. Ιωάννης Ρωμανίδης,
διακεκριμένος δογματικός θεολόγος, έλεγε ότι για να είναι κάποιος άγιος,
εκτός από τους μάρτυρες, πρέπει να συντρέχουν δύο βασικοί λόγοι. Ο
πρώτος εάν υπάρχουν γραπτά κείμενά του που να εκφράζουν την ορθόδοξη
θεολογία, ο δεύτερος εάν το σώμα του έχη γίνει ιερό λείψανο. Γι' αυτό
έλεγε χαρακτηριστικά ότι η Εκκλησία είναι «εργαστήριο λειψάνων», από την
άποψη ότι οδηγεί τον άνθρωπο στην θέωση ψυχής και σώματος. Βεβαίως κάθε
λείψανο δεν είναι και άφθαρτο. Συγχρόνως έλεγε ότι όταν βρισκόμαστε
μπροστά σε ένα άφθαρτο σώμα, τότε εκείνος που μετέχει της θεοποιού
ενεργείας του Θεού, δηλαδή ένας σύγχρονος αγιασμένος άνθρωπος, μπορεί να
διακρίνη εάν αυτό είναι φυσικό η πνευματικό φαινόμενο. Έλεγε
χαρακτηριστικά ότι ο μαθηματικός αντιλαμβάνεται τον μαθηματικό, ο
φυσικός τον φυσικό και ο άγιος αντιλαμβάνεται τον άγιο. Επί πλέον, σε
μια τέτοια περίπτωση, με την τιμητική προσκύνηση του συγκεκριμένου
σκηνώματος, γίνονται συνταρακτικά και αποδεδειγμένα θαύματα, όχι
φανταστικά και συναισθηματικά. Επίσης, ο αείμνηστος π. Παΐσιος έλεγε για
τον Γέροντα Αρσένιο τον Καππαδόκη, όταν τον ρωτούσαν αν είναι άγιος:
«Αν είναι παλληκάρι, ας το αποδείξη!», δηλαδή, ας δείξη με θαύματα την
πνευματική του κατάσταση. Η λεγομένη «συνείδηση του λαού» έχει μια αξία,
αλλά πολλές φορές αυτή η συνείδηση που δεν έχει θεολογικά κριτήρια
συγχέει το θεϊκό με το μαγικό, το πνευματικό με το ψυχολογικό και
γίνεται αντικείμενο εκμεταλλεύσεως.</div>
<div style="text-align: justify;">
Έχοντας, λοιπόν, τέτοια κριτήρια δεν
αρνούμαστε την θεολογία της θεώσεως του ανθρωπίνου σώματος, γιατί τότε
θα περιπέσουμε σε ένα ουμανισμό, αλλά και ούτε προκαλούμε τον λαό σε
προσκύνηση ενός Χριστιανού ως αγίου, εάν δεν έχη αποδειχθή περίτρανα η
αγιότητα με τα πνευματικά – θεολογικά κριτήρια που διαθέτει η Εκκλησία
και όχι με απλές αποφάσεις. Δυστυχώς, στην εποχή μας μειώνονται αυτά τα
θεολογικά κριτήρια. Και αυτό είναι ανησυχητικό, διότι η θεολογία δεν
συνδέεται με την επικοινωνιολογία.</div>
<div style="text-align: justify;">
Επομένως, νομίζω ότι στο θέμα αυτό
χρειάζεται πολύ διάκριση και αναμονή εν προσευχή για να φανερώση ο Θεός
το θέλημά Του, με τους τρόπους που Εκείνος γνωρίζει. Και μέχρι τότε θα
πρέπη να βρεθούν οι κατάλληλοι τρόποι να μην αποδίδονται στο
συγκεκριμένο σκήνωμα εκδηλώσεις τιμητικής προσκύνησης αγίου.</div>
<div style="text-align: justify;">
Βεβαίως, ο λαός, που είναι πονεμένος και
απογοητευμένος από πολλά, αναζητά στηρίγματα. Οι ποιμένες όμως της
Εκκλησίας πρέπει να ενεργούν με πνευματικά θεολογικά κριτήρια, ώστε να
μην απογοητεύσουν ακόμη περισσότερο τον λαό.</div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6629941140217039948.post-84241488235433399672018-11-04T17:17:00.000+02:002018-11-04T17:17:04.888+02:00 Τα αίτια της πτώσεως της Κωνσταντινουπόλεως, κατά τον Ιωσήφ τον Βρυέννιον Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYRXnchwgi8EzDgtggYPssJiCtksGHVmfX8oCaS_v-w8KTg0nUIziqMbfW4Zi2RUXkeGo229Fk6BWL_TST273lUaBjaAFPNmxwnjIxY58lCXZhLz_IFUDP1bpKSJ-xoEQrRSOJEY-TEIA/s1600/______%257E1.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="300" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYRXnchwgi8EzDgtggYPssJiCtksGHVmfX8oCaS_v-w8KTg0nUIziqMbfW4Zi2RUXkeGo229Fk6BWL_TST273lUaBjaAFPNmxwnjIxY58lCXZhLz_IFUDP1bpKSJ-xoEQrRSOJEY-TEIA/s640/______%257E1.JPG" width="480" /></a></div>
<br /><div>
<div style="text-align: justify;">
Η πτώση της Κωνσταντινουπόλεως την 29η
Μαΐου του 1453 ήταν το αποκορύφωμα της φθίνουσας δόξας της Ρωμαϊκής
Αυτοκρατορίας, του λεγομένου Βυζαντίου. Γύρω από τα αίτια της πτώσης
αυτής εγράφησαν πολλά, τα οποία παρουσιάζουν την κατάσταση στην οποία
βρισκόταν τότε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία-Βυζάντιο, αφού είχε χαθή όλη η
Μικρά Ασία, η Ανατολική Θράκη και είχε μείνει μόνον η Κωνσταντινούπολη
και τα περίχωρά της. Οι κατά καιρούς εχθροί είχαν προξενήσει μεγάλη
ζημία, με αποκορύφωμα και τελειωτικό κτύπημα την κατάληψη της
Κωνσταντινουπόλεως από τους Φράγκους, κατά την Δ Σταυροφορία την 13η
Απριλίου του έτους 1204. Η μετά από λίγα χρόνια (1261) ανακατάληψή της
και ελευθέρωσή της δεν προσέφερε ουσιαστικά πράγματα, διότι ήδη η Πόλη
είχε καταστραφή και λεηλατηθή ολοσχερώς.</div>
<div style="text-align: justify;">
Πέρα από τα πολιτικά και κοινωνικά αίτια
που συνετέλεσαν στην πτώση της Κωνσταντινουπόλεως πρέπει να σημειωθούν
ιδιαιτέρως τα πνευματικά αίτια στα οποία συνήθως δεν δίνουμε μεγάλη
σημασία.</div>
<div style="text-align: justify;">
Άλλωστε κατά την ορθόδοξη θεολογία ο
Θεός διευθύνει τον κόσμο με τις άκτιστες ενεργειές Του, και η προσωπική
Του επέμβαση εκδηλώνεται με την ευδοκία Του, την μακροθυμία Του, την
παραχώρηση των ποικίλων πειρασμών κλπ. Σε αυτά τα πνευματικά αίτια
αναφέρεται ο μοναχός Ιωσήφ Βρυέννιος, διδάσκαλος του γένους και
ομολογητής της πίστεως, που έζησε στις τελευταίες στιγμές της ζωής της
Βασιλεύουσας και άκουγε τον ρόγχο του θανάτου της.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Ιωσήφ Βρυέννιος, διδάσκαλος του αγίου
Μάρκου του Ευγενικού, σύμφωνα με μελέτη του αειμνήστου Καθηγητού του
Πανεπιστημίου Αθηνών Νικολάου Τωμαδάκη, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη
περί το 1350 μ.Χ., εκάρη μοναχός στην Μονή Στουδίου, υπήρξε ασκητής με
πατερικό φρόνημα, ανεδείχθηκε μεγάλος λόγιος και διδάσκαλος του γένους,
τον οποίον συμβουλεύονταν οι Αυτοκράτορες και οι Πατριάρχες, και
αποστελλόταν από τον Αυτοκράτορα σε διάφορες κρίσιμες αποστολές, όπως
την Κύπρο και την Κρήτη, ομιλούσε κατά τις επίσημες ημέρες στο Παλάτι,
συμμετείχε στις προετοιμασίες για την συζήτηση των Ορθοδόξων με τους
Λατίνους, για την «ένωση των Εκκλησιών» και κοιμήθηκε περί το 1431,
περίπου είκοσι δύο (22) χρόνια πριν την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως.
Όπως γράφει ο Αρχιμ. Ειρηναίος Δεληδήμος, στην εισαγωγή των έργων του
που εξεδόθησαν από τον εκδοτικό οίκο Βασιλείου Ρηγόπουλου, «ο Ιωσήφ
Βρυέννιος κατά τα έτη 1401-1431 ανεγνωρίζετο ως ο κορυφαίος λόγιος εν
Κωνσταντινουπόλει».</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Ιωσήφ Βρυέννιος την Μ. Παρασκευή (14
Απριλίου) του έτους 1419, τριανταπέντε περίπου χρόνια πριν την άλωση της
Κωνσταντινουπόλεως, εξεφώνησε ένα λόγο στο Παλάτι «επί παρουσία
βασιλέων, και των εν τέλει, και συνελεύσει των εξαιρέτων του γένους
ημών, και της βασιλίδος ταύτης των πόλεων», όπως χαρακτηριστικά γράφεται
στην επικεφαλίδα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Όπως λέγει σε άλλα κείμενά του, στην
Κωνσταντινούπολη την εποχή εκείνη ζούσαν περίπου 70.000 κάτοικοι και
μάλιστα ο ίδιος έκανε έκκληση στους Κωνσταντινουπολίτας, χωρίς να υπάρχη
ανταπόκριση, να συντελέσουν στην ανοικοδόμηση των τειχών της, εν όψει
του μεγάλου κινδύνου. Όμως οι κάτοικοι, ιδιαιτέρως οι πλούσιοι,
ασχολούμενοι με την αύξηση των ατομικών τους εσόδων, αδιαφορούσαν, με
αποτέλεσμα η πόλη να ομοιάζη, όπως λέγει, με «σεσαθρωμένον» πλοίον που
ήταν έτοιμο να βυθισθή.</div>
<div style="text-align: justify;">
Στον λόγο του αυτόν που αναφερόμαστε, ο
διακεκριμένος αυτός λόγιος μοναχός, ομιλώντας μπροστά στους επισήμους
άρχοντες της Κωνσταντινουπόλεως, εξέθεσε ανάγλυφα και παραστατικά τα
πνευματικά αίτια της επερχομένης πτώσεως της Βασιλευούσης. Και είναι
σημαντική αυτή η μαρτυρία γιατί προέρχεται από έναν λόγιο μοναχό και
ασκητή, με ήθος, παιδεία και πατερικό φρόνημα, τον οποίον σέβονταν οι
πάντες την εποχή εκείνη και ο οποίος έζησε στα χρόνια εκείνα που οι
κάτοικοι έβλεπαν τον επερχόμενο όλεθρο.</div>
<div style="text-align: justify;">
Το περιεχόμενο του λόγου αυτού αναλύεται
στην επικεφαλίδα: «δια το πωλείσθαι καθ’ εκάστην το του Χριστού σώμα
και αίμα παρά των ούτω λεγομένων πνευματικών, και αγοράζεσθαι παρ’ ημών,
οίμοι! το ημέτερον γένος αφανισμώ παραδίδοται και Ισμαηλίταις
περιπίπτει». Δηλαδή, το γένος αφανίζεται και πέφτει στους Ισμαηλίτες –
Μωαμεθανούς, διότι πωλείται το σώμα και το αίμα του Χριστού από τους
λεγομένους πνευματικούς και αγοράζεται από τους Χριστιανούς.</div>
<div style="text-align: justify;">
Στην αρχή του λόγου του ο Ιωσήφ
Βρυέννιος εκφράζει την οδύνη του, αφού το γένος περιστοιχίζεται από
δεινά, τα οποία, όπως λέγει, «δάκνει μου την καρδίαν, συγχεί τον νουν
και οδυνά την ψυχήν». Κάνει λόγο για την «ολόσωμον πληγήν» και την
«νόσον καθολικήν». Το γένος έχει περιπέσει σε ποικίλα πάθη και αμαρτίες.
Όλοι οι Χριστιανοί έγιναν «υπερήφανοι, αλαζόνες, φιλάργυροι, φίλαυτοι,
αχάριστοι, απειθείς, λιποτάκται, ανόσιοι, αμετανόητοι, αδιάλλακτοι».
Έγιναν οι άρχοντες κοινωνοί ανόμων, οι υπεύθυνοι άρπαγες, οι κριτές
δωρολήπτες, οι μεσίτες ψευδείς, οι νεώτεροι ακόλαστοι, οι γηράσαντες
μεθυσμένοι, οι αστοί εμπαίκτες, οι χωρικοί άλαλοι, «και οι πάντες
αχρείοι». Συγχρόνως με την γενική κατάπτωση των ανθρώπων χάθηκε «ευλαβής
από της γης, εξέλιπε στοχαστής, ουχ εύρηται φρόνιμος». Αυτός είναι ο
λόγος για τον οποίον επέπεσαν εκ δυσμών και εξ ανατολών διάφοροι εχθροί
και λυμαίνονται την αυτοκρατορία.</div>
<div style="text-align: justify;">
Στην συνέχεια αναφέρεται στο μεγαλύτερο
αμάρτημα που έγινε στην ιστορία, δηλαδή την προδοσία του Ιούδα, η οποία
συνίσταται στο «πωληθήναι τιμής και αγορασθήναι τον Κύριον», δηλαδή ο
Ιούδας επώλησε τον Κύριο, τον Οποίον αγόρασαν οι Εβραίοι. Αυτό το
ανοσιούργημα, όπως λέγει, γίνεται στις ημέρες μας, αφού οι πολλοί από
τους λεγομένους πνευματικούς πωλούν τον Κύριο και «αγοράζει δε πας ο
έχων αργύριον και βουλόμενος». Προφανώς πρόκειται για το ότι οι
λεγόμενοι πνευματικοί χορηγούσαν άφεση αμαρτιών με την λήψη χρημάτων.
Αλλά και πολλοί από τους ιερείς ασελγούν εν επιγνώσει, αφού και αυτοί
διακατέχονται από αυτά τα πάθη και προσέρχονται να λειτουργούν στην
σεβασμία Τράπεζα αναιδώς. Αναφέρεται διεξοδικώς στην κατάπτωση της
Εκκλησίας, αφού οι ποιμένες έχουν απομακρυνθή από την διδασκαλία και τα
όρια που είχαν θέσει οι Πατέρες. Αλλά και οι μοναχοί έχουν χάσει τον
προορισμό τους και ασχολούνται με άλλα ζητήματα, αφού υπάρχουν μοναχοί
«και τρία και πέντε, και επτά έχοντες αδελφάτα εκ διαφόρων αυτοίς
αφεθέντα προσώπων».</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο όρος «αδελφάτο» σημαίνει «επιτροπεία
διευθύνουσα αγαθοεργόν κατάστημα» (Δημητράκου) που ανήκει στους Δήμους.
Με γενική έννοια αδελφάτο είναι «σύλλογος, σωματείο με ιδιαίτερα στενούς
δεσμούς μεταξύ των μελών του» η ακόμη «επιτροπή με διαχειριστικά
καθήκοντα σε φιλανθρωπικά ιδρύματα, ναούς, νοσοκομεία» (Μπαμπινιώτης).
Στην περίπτωση αυτή με τον όρο αδελφάτα μάλλον εννοούνται μερίδια της
Μονής που παραλαμβάνουν και κατέχουν και οι εκτός της Μονής ζώντες
μοναχοί που τα εκμεταλλεύονται, οπότε ένας τέτοιος μοναχός μάλλον πρέπει
να καλήται «ληστής» και η ενέργεια αυτή «τόκος εστι, και τόκου χείρον,
ιεροκαπηλία λεγόμενον», διότι κρατεί τα αδελφάτα των πτωχευόντων
μοναστηρίων ενέχυρα για τόκο. Πρόκειται για αλλοίωση του μοναχισμού, ο
οποίος έχασε την ησυχαστική παράδοση και μεταβλήθηκε σε υλική
εκμετάλλευση των μοναστηριών.</div>
<div style="text-align: justify;">
Και αφού κάνει μεγάλη ανάλυση αυτής της
καταστάσεως που παρατηρείται στους άρχοντες και τον λαό, τους Κληρικούς
και τους μοναχούς, τους αστούς και τους χωρικούς, καταλήγει στον υπέροχο
αυτόν και σημαντικό του λόγο σε μια ανακεφαλαίωση, στην οποία δίνει τις
κατάλληλες συμβουλές για να αποφύγουν το κακό, το οποίο βλέπει καθαρά
να έρχεται.</div>
<div style="text-align: justify;">
Λέγει ότι βλέποντας πριν σαράντα χρόνια
να ερημώνωνται οι πόλεις, να αφανίζωνται οι χώρες, να καίγωνται οι
Εκκλησίες, να βεβηλώνωνται τα άγια και να δίδωνται τα ιερά σκεύη στα
σκυλιά και «παν το ημέτερον γένος, δουλεία παραδιδόμενον και μαχαίρα»,
προσευχόταν στον Θεό να του αποκαλύψη για το που οφείλεται αυτή η
εγκατάλειψη του λαού και «η τοσαύτη του Θεού αγανάκτησις καθ ?μ?ν». Και
μετά από πολλές προσευχές βρήκε ποιό είναι το αίτιο και θέλει να το
αποκαλύψη, την ημέρα αυτή, ενώπιον των Βασιλέων και των αρχόντων και
όλου του λαού, γιατί φοβάται, μήπως τιμωρηθή αν σιωπήση. Και η αιτία της
οργής του Θεού και της δικαίας Του αγανακτήσεως κατά των Ρωμαίων είναι
«το πωλείσθαι καθ’ εκάστην το του Χριστού σώμα και αίμα, παρά των
λεγομένων πνευματικών και αγοράζεσθαι προς υμών των χριστιανών».</div>
<div style="text-align: justify;">
Διαμαρτύρεται για το γεγονός αυτό και
επικαλείται ως μάρτυρες τον χορό των αγίων και των αγγέλων. Ζητά από
τους άρχοντες τον Κλήρο και τον λαό να μετανοήσουν και να επιστρέψουν
στον Θεό για να γίνη «η του γένους ανάκλησις» και να είναι μαζί τους ο
Θεός, γιατί διαφορετικά θα πάθουν χειρότερα από εκείνα που έπαθεν η
παλαιά Ιερουσαλήμ, που κυριεύθηκε από τους εχθρούς. Σαφώς εδώ αναφέρεται
στην πτώση της Κωνσταντινουπόλεως, της νέας Ιερουσαλήμ. Ζητά από τους
κατοίκους να μετανοήσουν, γιατί αν δεν γίνη αυτό, η καταστροφή θα είναι
τόσο μεγάλη που όλα τα έθνη και οι μέλλουσες γενεές θα λένε σε παρόμοιες
περιπτώσεις: «μη πάθοιμεν α οι Ρωμαίοι πεπόνθασιν». Εδώ πρέπει να
παρατηρηθή ότι παραμονές της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως και της
Αυτοκρατορίας οι κάτοικοί της δεν λέγονταν Βυζαντινοί –που ο όρος αυτός
χρησιμοποιήθηκε αργότερα από τους Φράγκους– αλλά Ρωμαίοι.</div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν αρκείται, όμως, ο Ιωσήφ Βρυέννιος σε
γενικές προτροπές για μετάνοια, αλλά την συγκεκριμενοποιεί και με αυτόν
τον τρόπο αναλύει στην πραγματικότητα τι θα πη να πωλούν το σώμα και το
αίμα του Χριστού, δηλαδή αναφέρεται στην ανάξια μετάληψη του σώματος
και του αίματος του Χριστού, την τέλεση διαφόρων αμαρτιών από Κληρικούς,
μοναχούς και λαϊκούς, τις οποίες δεν εξομολογούνται και την προδοσία
της πίστεως. Με αυτούς τους τρόπους γίνεται ασέβεια στο Σώμα του
Χριστού, την Εκκλησία. Δίνει τέσσερεις συμβουλές και κατευθύνσεις
μετανοίας.</div>
<div style="text-align: justify;">
Η πρώτη είναι οι πνευματικοί να μη
λαμβάνουν χρήματα από τους εξομολογουμένους. Η δεύτερη συμβουλή είναι να
μη κρατούν οι Ιερείς ενέχυρα για τόκους, να μη λαμβάνη κάποιος μοναχός η
μονάστρια τόκους, ούτε οι εκτός της Μονής να κρατούν αδελφάτα πάνω από
δύο ο καθένας και μετά παρέλευση δέκα χρόνων, και να μη κοινωνή κανείς
των αχράντων μυστηρίων από εκείνους που είναι τελώνες και άδικοι, αν δεν
αποκαταστήση και επιστρέψη το αδίκημα. Η τρίτη συμβουλή είναι να μη
κοινωνή κανείς από του σώματος και του αίματος του Χριστού, «της
αμαρτίας έτι ενεργουμένης» –αν δεν έχη μετανοήσει και δεν ελευθερώθηκε
από την αμαρτία– εκτός και εάν μετά την εξομολόγηση είναι βαριά ασθενής
προς θάνατον. Και η τέταρτη συμβουλή είναι «μηδείς ιερέων τοις
δυσσεβούσιν ιερεύσι συλλειτουργή (εννοεί τους λατίνους και λατινόφρονας)
μηδέ τις των κοσμικών αυτούς εκδική».</div>
<div style="text-align: justify;">
Και επειδή μερικοί ισχυρίζονταν ότι πριν
αποθάνη κανείς θα έπρεπε να κοινωνήση χωρίς τις αναγκαίες προϋποθέσεις,
ο Ιωσήφ Βρυέννιος λέγει ότι κανένας δεν πήγε στην Κόλαση, επειδή δεν
πρόλαβε να κοινωνήση των Αχράντων Μυστηρίων, την τελευταία στιγμή
–εννοείται αφού ζούσε σε μετάνοια μέσα στην Εκκλησία– αλλά μύριοι
κολάσθηκαν «δια το αναξίως μεταλαβείν». Γι’ αυτό συνιστά στους
Χριστιανούς να εξομολογούνται και να τηρούν τον χρόνο αποχής από την
θεία Κοινωνία που θα επιβληθή από τον πνευματικό για την θεραπεία κάθε
αμαρτήματος. Επίσης, μετά βεβαιότητος λέγει: «κρείσσων γαρ η αποχή
τούτου μετ’ ευλαβείας και φόβου, ήπερ η μετάληψις μετά τόλμης και
αναξιότητος, πίστευσον».</div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι σημαντικός αυτός ο λόγος του
μεγάλου διδασκάλου του γένους μας πριν την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως
που δείχνει ποιά είναι τα πνευματικά αίτια της πτώσεως της Βασιλευούσης
των πόλεων και ποιά πρέπει να είναι η αληθινή ζωή των Κληρικών και
Χριστιανών που θέλουν να είναι και να λέγωνται ορθόδοξοι Χριστιανοί.</div>
<div style="text-align: justify;">
Τα διάφορα δεινά έχουν κυρίως και προ
παντός πνευματικά αίτια, έστω κι αν δεν θέλουμε να τα εντοπίζουμε. Δεν
πρέπει να παραμένουμε μόνον σε πολιτικούς, κοινωνικούς και οικονομικούς
παράγοντες, αλλά θα πρέπη να βλέπουμε και την πνευματική διάσταση του
θέματος, αφού ο Θεός διευθύνει την ιστορία. Άλλωστε η χιλιόχρονη Ρωμαϊκή
- Βυζαντινή Αυτοκρατορία διατηρήθηκε τόσα χρόνια, γιατί βίωνε την
ορθόδοξη πίστη, αφού το πρότυπό της, κατά βάση, ήταν ο αγιασμός και η
συμμετοχή στην δόξα του Θεού.</div>
<div style="text-align: justify;">
Επίσης, από τον προφητικό και πατερικό
αυτόν λόγο του Ιωσήφ Βρυεννίου φαίνεται ότι πρέπει να μάθουμε «πως δει
εν οίκω Θεού αναστρέφεσθαι ήτις εστιν εκκλησία Θεού ζώντος, στύλος και
έδραιωμα της αληθείας» (Α’ Τιμ. γ , 15). Αυτό αναφέρεται στον κατάλληλο
τρόπο προσελεύσεως στα άγια Μυστήρια, στην προσπάθεια να τηρούμε τις
εντολές του Χριστού στην καθημερινή μας ζωή, και στον αγώνα να
διατηρούμε ανόθευτη την ορθόδοξη πίστη.</div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτοί οι λόγοι του Ιωσήφ Βρυεννίου
αναφέρονται και σε μας, αφού τόσο στην εθνική, όσο και στην οικογενειακή
και προσωπική μας ζωή, πρέπει να στηριζόμαστε σε πνευματικά θεμέλια. Τα
χωρία «μακάριος ο λαός ου εστι βοηθός Κύριος ο Θεός αυτού» και
«μακάριοι πάντες οι φοβούμενοι τον Κύριον» έχουν πνευματική εφαρμογή και
συνιστούν τον λεγόμενο πνευματικό νόμο. Εάν ζούμε απρεπώς, τότε ο Θεός
προς παιδαγωγία και από αγάπη επιτρέπει διάφορα δεινά για να
μετανοήσουμε.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο προφητικός λόγος του διδασκάλου του γένους μας Ιωσήφ Βρυεννίου είναι επίκαιρος.</div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6629941140217039948.post-71250916061905148182018-11-04T17:15:00.003+02:002018-11-04T17:15:31.727+02:00 Ὁ Ἀντίχριστος καὶ τὸ χρῖσμα Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYRXnchwgi8EzDgtggYPssJiCtksGHVmfX8oCaS_v-w8KTg0nUIziqMbfW4Zi2RUXkeGo229Fk6BWL_TST273lUaBjaAFPNmxwnjIxY58lCXZhLz_IFUDP1bpKSJ-xoEQrRSOJEY-TEIA/s1600/______%257E1.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="300" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYRXnchwgi8EzDgtggYPssJiCtksGHVmfX8oCaS_v-w8KTg0nUIziqMbfW4Zi2RUXkeGo229Fk6BWL_TST273lUaBjaAFPNmxwnjIxY58lCXZhLz_IFUDP1bpKSJ-xoEQrRSOJEY-TEIA/s640/______%257E1.JPG" width="480" /></a></div>
<br /><div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Κατά καιρούς γίνεται λόγος
για την έλευση του Αντιχρίστου και το τι θα δημιουργήση στους ανθρώπους
και τον κόσμο, και μάλιστα προσδιορίζεται και ιδιαίτερο χρονικό διάστημα
που θα εμφανισθή.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Πολλοί μας ερωτούν γύρω από
το θέμα αυτό, αλλά οι απαντήσεις ευρίσκονται στην Αγία Γραφή και
ιδιαιτέρως στις επιστολές του Ευαγγελιστού Ιωάννου, του Αποστόλου Παύλου
και στην Αποκάλυψη του Ιωάννου και σε όλη την ποιμαντική της Εκκλησίας.
Στην συνέχεια απλώς μερικές νύξεις θα ήθελα να κάνω κυρίως γύρω από το
πως αντιμετωπίζεται αυτή η κατάσταση.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
1. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης
στην Α Καθολική του επιστολή κάνει λόγο για την έλευση του Αντιχρίστου,
καθώς επίσης και την ενέργεια των αντιχρίστων και μάλιστα γράφει στους
Χριστιανούς ότι επίκειται αυτή η ώρα. Συγκεκριμένα γράφει: «Παιδία,
εσχάτη ώρα εστί, και καθώς ηκούσατε ότι ο αντίχριστος έρχεται, και νυν
αντίχριστοι πολλοί γεγόνασιν· όθεν γινώσκομεν ότι εσχάτη ώρα εστίν» (Α
Ιω. β , 18).</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Κατά την ερμηνεία του αγίου
Νικοδήμου του Αγιορείτου που χρησιμοποιεί κείμενα εκκλησιαστικών
συγγραφέων, εκτός από τον Αντίχριστο που θα εμφανισθή προς το τέλος του
κόσμου και πλησίον της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού, υπάρχουν και
πολλοί αντίχριστοι, οι οποίοι ήδη ενεργούν το έργο του Αντιχρίστου και
στην εποχή του και σε κάθε εποχή και «είναι πρόδρομοι και προκήρυκες του
καθ' αυτό και κυρίως όντως κεκαλουμένου Αντιχρίστου». Όπως προ της
ελεύσεως του Χριστού υπήρχαν Προφήτες, έτσι και προ της ελεύσεως του
Αντιχρίστου θα εμφανισθούν οι πρόδρομοί του, οι ψευδοπροφήτες.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Έτσι, κατά ερμηνεία πολλών,
αντίχριστοι ονομάζονται «οι δυσσεβείς αιρεσιάρχαι», οι οποίοι κρατούν
και υπερασπίζονται «τα του Αντιχρίστου μιαρά δόγματα». Αυτός είναι ο
λόγος για τον οποίο ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στον επόμενο στίχο γράφει:
«εξ ημών εξήλθον, αλλ ουκ ήσαν εξ ημών· ει γαρ ήσαν εξ ημών,
μεμενήκεισαν αν μεθ ημων· αλλ ινα φανερωθώσιν ότι ουκ εισί πάντες εξ
ημών» (Α Ιω. β , 19). Πρόκειται για τους Χριστιανούς εκείνους που είχαν
μάθει την αποκαλυπτική αλήθεια και την αγγελική πολιτεία, αλλά επειδή
ήταν δουλωμένοι στις σαρκικές ηδονές, δεν μπόρεσαν να καταλάβουν «των
ουρανίων αγαθών την μεγαλοπρέπεια και την ωραιότητα του νοητού Κόσμου
και την μακαριότητα, και όντως άρρητον αγαλλίασιν του μέλλοντος αιώνος»,
κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη. Οπότε επέστρεψαν στην ζωή της
αποστασίας «και δεν ηθέλησαν να γένουν ερασταί αληθινοί της καθαράς εν
Χριστώ πολιτείας».</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Επομένως, προ της ελεύσεως
του Αντιχρίστου εμφανίζονται οι πρόδρομοι του Αντιχρίστου, οι ποικίλης
μορφής αιρετικοί, αλλά και οι Χριστιανοί εκείνοι που αντί να ζουν την
Πολιτεία του Χριστού, με την καθαρότητα της καρδιάς και την αληθινή
πίστη του νοός, ζουν με τα πάθη και τις αδυναμίες, χωρίς εσωτερική
προσευχή και αληθινή πίστη στον Θεό.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
2. Όμως ο Ευαγγελιστής
Ιωάννης δεν αρκείται στο να ομιλή περί του Αντιχρίστου και των προδρόμων
του, αλλά κάνει λόγο για το πως αντιμετωπίζονται ο Αντίχριστος και οι
πρόδρομοί του. Γι' αυτό αμέσως μετά τους προηγουμένους στίχους γράφει:
«και υμείς χρίσμα έχετε από του αγίου, και οίδατε πάντα» (Α Ιω. β , 20).
Δηλαδή, οι Χριστιανοί έχουν λάβει το χρίσμα από τον Θεό και γνωρίζουν
να ξεχωρίζουν τις ενέργειες του Αντιχρίστου και των αντιχρίστων από τις
ενέργειες του Χριστού και των ανθρώπων του Χριστού. Δεν πρόκειται περί
αναγνώσεως βιβλίων, αλλά περί του χρίσματος το οποίο υπάρχει στην καρδιά
και διδάσκει.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Και πάλι ο άγιος Νικόδημος ο
Αγιορείτης, ερμηνεύοντας τι είναι αυτό το χρίσμα, γράφει: «ήγουν
ελάβετε την χάριν και ενέργειαν του αγίου Πνεύματος εις τας καρδίας σας
από τον άγιον των αγίων Δεσπότην Χριστόν». Και πιο κάτω αναφερόμενος πως
κάποιος λαμβάνει το χρίσμα του Αγίου Πνεύματος, γράφει: «την χάριν δε
και ενέργειαν του αγίου Πνεύματος λαμβάνουν οι χριστιανοί δια του αγίου
βαπτίσματος, και μάλιστα δια του χρίσματος του αγίου μύρου και ίσως δια
τούτο χρίσμα και σφραγίς ονομάζεται η χάρις του αγίου Πνεύματος,
ομωνύμως από το χρίσμα και την σφραγίδα του αγίου Μύρου. όθεν και όταν
αυτό χρίεται εις τους χριστιανούς παρά του ιερέως, επιλέγονται τα λόγια
ταύτα "σφραγίς δωρεάς Πνεύματος αγίου"».</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Το χρίσμα του Αγίου
Πνεύματος είναι η σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος που γίνεται κατά το
μυστήριο του Χρίσματος, του αγίου Μύρου, κατά την ημέρα της Βαπτίσεώς
μας.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Στην συνέχεια, στο ίδιο
κεφάλαιο, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, αναφέρεται και πάλι στο ότι το άγιο
Χρίσμα, το οποίο έχει λάβει ο Χριστιανός κατά το άγιο Βάπτισμα, του
διδάσκει να διακρίνη περί της αληθείας και του ψεύδους. Γράφει: «και
υμείς, το χρίσμα ο ελάβετε απ αυτο, εν υμίν μένει, και ου χρείαν έχετε
ίνα τις διδάσκη υμάς, αλλ ως το αυτό χρίσμα διδάσκει υμάς περί πάντων,
και αληθές εστι και ουκ έστι ψεύδος, και καθώς εδίδαξεν υμάς μενείτε εν
αυτώ» (Α Ιω. β, 27).</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Κατά την ερμηνεία του αγίου
Νικοδήμου που χρησιμοποιεί κείμενα Πατέρων και εκκλησιαστικών
συγγραφέων, το χρίσμα το οποίο έχει λάβει ο άνθρωπος είναι η Χάρις του
Αγίου Πνεύματος που ενοικεί στις καρδιές των Χριστιανών και με τον λόγο
του Ευαγγελιστού Ιωάννου παρακινούνται οι Χριστιανοί «να μένουν
αναλλοίωτοι και αμετάτρεπτοι πάντοτε εν τη του αγίου Πνεύματος γνησία
αγάπη και πίστει». Και κατά την συνήθεια του αγίου Νικοδήμου γράφει:
«πως και με τι τρόπον» μένει αναλλοίωτος ο άνθρωπος ως προς την δωρεάν
του Αγίου Πνεύματος. Αυτό γίνεται με το να παραμένη ο άνθρωπος σταθερός
στα δόγματα της θεολογίας και της ενσάρκου οικονομίας, όχι μόνον λογικά,
αλλά υπαρξιακά.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Επομένως, όσοι μιλούν περί
του Αντιχρίστου και των προδρόμων του θα πρέπη να αναφέρονται σε όλα τα
χωρία του Ευαγγελιστού Ιωάννου και να προσδιορίζουν κυρίως τι λέγει ο
Ευαγγελιστής Ιωάννης για τον τρόπο αντιμετωπίσεως του Αντιχρίστου και
των προδρόμων του. Οι Χριστιανοί γνωρίζουν τους αληθινούς προφήτας από
τους ψευδοπροφήτες και τον Χριστό από τον Αντίχριστο μόνον με την
ενεργοποίηση του Χρίσματος, το οποίο έχουν λάβει από τον Θεό και
ενεργείται μέσα στην καρδιά τους.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
3. Για το χρίσμα του Αγίου
Πνεύματος, το οποίο λέγεται και σφραγίδα, κάνει λόγο και ο Απόστολος
Παύλος. Συγκεκριμένα στην επιστολή του προς τους Κορινθίους γράφει: «ο
δε βεβαιών ημάς συν υμίν εις Χριστόν και χρίσας ημάς Θεός, ο και
σφραγισάμενος ημάς και δους τον αρραβώνα του Πνεύματος εν ταις καρδίαις
ημών» (Β Κορ. α, 21-22). Εδώ σαφέστατα φαίνεται ότι ο Θεός είναι
εκείνος, ο οποίος δίδει την βεβαίωση στους Χριστιανούς, Αυτός είναι
εκείνος που μας χρίει. Η χρίση ταυτίζεται με την σφράγιση και αυτό
γίνεται από τον Θεό, ο οποίος δίδει στις καρδιές μας τον αρραβώνα του
Πνεύματος.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Εάν κανείς μελετήση και
άλλα παράλληλα χωρία του Αποστόλου Παύλου για το τι σημαίνει αρραβώνας
του Αγίου Πνεύματος, το τι σημαίνει να ψάλη κανείς ύμνους και ωδές
πνευματικές στην καρδιά του, τότε θα καταλάβη ότι αυτό το χρίσμα -
σφραγίδα είναι η νοερά -καρδιακή προσευχή που είναι έκφραση της αγάπης
που αισθάνεται ο άνθρωπος προς τον Θεό.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Στον άνθρωπο εκείνον που
έχει δεχθή την σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος, έχει γραφή το όνομα του
Χριστού. Σ' αυτό το θέμα αναφέρεται ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην
Αποκάλυψή του. «Και είδον άλλον άγγελον αναβαίνοντα από ανατολής ηλίου,
έχοντα σφραγίδα Θεού ζώντος, και έκραξε φωνή μεγάλη τοις τέσσαρσιν
αγγέλοις, οις εδόθη αυτοίς αδικήσαι την γην και την θάλασσαν, λέγων· μη
αδικήσητε την γην μήτε την θάλασσαν μήτε τα δένδρα, άχρις ου σφραγίσωμεν
τους δούλους του Θεού ημών επί των μετώπων αυτών. Και ήκουσα τον
αριθμόν των εσφραγισμένων· εκατόν τεσσαράκοντα τέσσαρες χιλιάδες
εσφραγισμένοι εκ πάσης φυλής υιών Ισραήλ» (Αποκ. ζ, 2-4). Εδώ φαίνεται
σαφέστατα ότι ο άγγελος που είχε «σφραγίδα Θεού ζώντος» εσφράγισε τους
δούλους του Θεού στα μέτωπά τους.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Παράλληλο χωρίο
ανευρίσκεται και σε άλλα κεφάλαια της Αποκαλύψεως: «Και είδον, και ιδού
το αρνίον εστηκός επί το όρος Σιών, και μετ α?το? εκατόν τεσσαράκοντα
τέσσαρες χιλιάδες, έχουσαι το όνομα αυτού και το όνομα του πατρός αυτού
γεγραμμένον επί των μετώπων αυτών» (Αποκ. ιδ, 1). Δηλαδή, οι σεσωσμένοι
που στέκονται με το Αρνίο – τον Χριστό, είχαν το όνομα του Χριστού και
του Πατρός Του γεγραμμένο στα μέτωπά τους. Και όπως λέγει στην συνέχεια
το κείμενο, αυτοί έψαλαν «ωδήν καινήν», ενώπιον του θρόνου του Θεού, της
οποίας το περιεχόμενο μόνον αυτοί γνώριζαν. Επομένως, η σφράγιση των
Χριστιανών με το όνομα του Χριστού και του Πατρός Του συνδέεται με την
«ωδήν καινήν», δηλαδή την νοερά προσευχή, την οποία αγνοούν οι άνθρωποι
που δεν έχουν εμπειρία αυτής της καταστάσεως.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
4. Όλα αυτά σημαίνουν ότι
με το μυστήριο του αγίου Χρίσματος το οποίο συνδέεται με το μυστήριο του
αγίου Βαπτίσματος λάβαμε την δωρεά του Αγίου Πνεύματος μέσα στην
καρδιά, δια της σφραγίσεως των μελών του σώματός μας, όταν ο Ιερεύς
έλεγε «σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου, αμήν». Αυτό το χρίσμα στην καρδιά
ενεργεί ως φωτισμός νοός, ως έμπνευση, ως αγάπη προς τον Θεό, ως
προσευχή, ως ελπίδα της αιωνίου ζωής, ως αρραβώνας του Πνεύματος. Η
ομολογία των μαρτύρων και το μαρτύριο που ακολουθεί είναι ενεργοποίηση
του αγίου Χρίσματος, δια του οποίου ορά τον Θεό, γι' αυτό και το
μαρτύριο των αγίων δεν είναι υπόθεση λογικής επεξεργασίας,
συναισθηματικής εξάψεως και θυμικής ενεργείας, αλλά καρπός
θεοπτίας-θεώσεως.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Όμως, όταν διαπράττουμε
κάποια αμαρτία, τότε το χρίσμα που βρίσκεται στο βάθος της καρδιάς
ενεργοποιείται δια της μετανοίας. Δηλαδή, η μετάνοια που εκδηλώνεται ως
διάθεση αλλαγής βίου, ως αγάπη προ τον Θεό και ως προσευχή, είναι
ενεργοποίηση της Χάριτος του αγίου Χρίσματος. Επίσης, αυτό το χρίσμα
ενεργοποιείται με την νοερά καρδιακή προσευχή, που είναι η «καινή ωδή»,
την οποία ψάλλουν οι αναγεννημένοι υπό του Αγίου Πνεύματος.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Όταν όμως ο άνθρωπος
αρνήται τον Χριστό, εγκαταλείπη την Ορθόδοξη Εκκλησία και αποδέχεται
άλλες ομολογίες – αιρέσεις και θρησκείες, τότε χάνει αυτήν την δωρεά και
για να επανέλθη στην Ορθόδοξη Εκκλησία πρέπει να λάβη πάλι το χρίσμα
του Αγίου Πνεύματος με το μυστήριο του Χρίσματος.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Επομένως, οι Ποιμένες της
Εκκλησίας δεν πρέπει να ομιλούν μόνον για τον Αντίχριστο και τους
προδρόμους του, αλλά κυρίως και προ παντός θα πρέπη να βοηθούν τους
Χριστιανούς να ζουν κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να ενεργοποιήται η Χάρη του
Βαπτίσματος και του Χρίσματος, με την διαφύλαξη των εντολών του Χριστού
και των δογμάτων, την ορθόδοξη βίωσή τους, την μετάνοια και την
εσωτερική νοερά – καρδιακή προσευχή, διότι έτσι θα μπορέσουν να
ξεχωρίσουν τις ενέργειες του Χριστού από τις ενέργειες του Αντιχρίστου.
Διαφορετικά, θα συγχέουν τις άκτιστες με τις κτιστές ενέργειες και το
χειρότερο θα θεωρούν ότι οι ενέργειες του Αντιχρίστου είναι ενέργειες
του Χριστού η αντιστρόφως. Αυτή η διάκριση συνιστά την ορθόδοξη
ποιμαντική. Και η ουσία της είναι η λεγομένη ησυχαστική παράδοση.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Όσοι αξιωθούν να χρισθή η
καρδιά τους από το Άγιο Πνεύμα, ήτοι να γραφή στην καρδιά το όνομα του
Αρνίου της αποκαλύψεως και του Πατρός Αυτού, θα αποφύγουν την σφραγισή
τους από το θηρίο της αποκαλύψεως και τον πατέρα του, καθώς επίσης θα
αποφύγουν και τους προδρόμους του.</div>
<div class="text" style="text-align: justify;">
Αυτή είναι η ουσία της
ορθοδόξου ποιμαντικής που συνδέεται με την ησυχαστική παράδοση της
Εκκλησίας. Γι' αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία η διατήρηση του ορθοδόξου
μοναχισμού. Κάθε αλλοίωση του ησυχαστικού πνεύματος του ορθοδόξου
μοναχισμού διευκολύνει τους προδρόμους του Αντιχρίστου να κάνουν πολύ
καλά την δουλειά τους και να πλανούν τους ανθρώπους.–</div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6629941140217039948.post-48500512776434197522018-11-04T17:14:00.000+02:002018-11-04T17:14:05.962+02:00Τραυματίες του θείου Νυμφίου Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYRXnchwgi8EzDgtggYPssJiCtksGHVmfX8oCaS_v-w8KTg0nUIziqMbfW4Zi2RUXkeGo229Fk6BWL_TST273lUaBjaAFPNmxwnjIxY58lCXZhLz_IFUDP1bpKSJ-xoEQrRSOJEY-TEIA/s1600/______%257E1.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="300" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYRXnchwgi8EzDgtggYPssJiCtksGHVmfX8oCaS_v-w8KTg0nUIziqMbfW4Zi2RUXkeGo229Fk6BWL_TST273lUaBjaAFPNmxwnjIxY58lCXZhLz_IFUDP1bpKSJ-xoEQrRSOJEY-TEIA/s640/______%257E1.JPG" width="480" /></a></div>
<br /><div>
<div style="text-align: justify;">
Μεταξύ όλων των αγίων, δηλαδή των
Προφητών, των Αποστόλων, των Μαρτύρων, των Πατέρων, των οσίων και
ασκητών υπερέχουσα θέση κατέχει η Παναγία μας, η Μητέρα του Χριστού, της
οποίας την ένδοξη Κοίμηση εορτάζει σήμερα η Εκκλησία μας και εμείς
πανηγυρίζουμε παντού με ιδαίτερη μεγαλοπρέπεια και λαμπρότητα,
ελπίζοντας να απολαύσουμε τις πρεσβείες της προς τον Υιό της και Θεό
της.</div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι γνωστόν από την διδασκαλία της
Εκκλησίας μας ότι οι άγιοι είναι οι φίλοι του Χριστού, τα «μιμήματα της
θείας αγάπης», είναι εκείνοι που αγάπησαν πολύ τον Χριστό και γι’ Αυτόν
έδωσαν και την ζωή τους, θυσίασαν τα πάντα. Αυτό φαίνεται καθαρότατα
στους αγίους μάρτυρες, που υπέστησαν πολλά μαρτύρια για να εκφράσουν
αυτήν την αγάπη τους στον Χριστό. Ο ιερός Νικόλαος Καβάσιλας λέγει ότι
οι μάρτυρες έδειξαν έμπρακτα την αγάπη τους προς τον Χριστό και γι’ αυτό
τους αποκαλεί «τραυματίας του θείου Νυμφίου».</div>
<div style="text-align: justify;">
Όπως κάποιος αγαπά την Πατρίδα του η
έναν άνθρωπο και θυσιάζει γι’ αυτούς τα πάντα, αν δε χρειασθή
τραυματίζεται και φέρει επάνω του τις πληγές του τραυματισμού του και
αυτό αποδεικνύει αυτήν την αγάπη, έτσι και οι μάρτυρες είναι οι
τραυματίες του Νυμφίου Χριστού.</div>
<div style="text-align: justify;">
Στην πραγματικότητα ο Χριστός είναι ο
πρώτος τραυματίας για όλο το ανθρώπινο Γένος, Αυτός είναι ο μάρτυς ο
πιστός και αληθινός, που σταυρώθηκε και αναστήθηκε για να νικήση τον
θάνατο και να γίνη το φάρμακο για τους ανθρώπους, ώστε και εκείνοι να
τον νικήσουν στα όρια της προσωπικής τους ζωής. Ο Χριστός, κατά τον
Απόστολο Παύλο, έκανε υπακοή μέχρι θανάτου στον Πατέρα Του, «θανάτου δε
σταυρού» (Φιλιπ. β 8).</div>
<div style="text-align: justify;">
Εφ’ όσον ο Χριστός υπήρξε ο πρώτος
τραυματίας - εσταυρωμένος, και τον ακολούθησαν οι άγιοι, ήταν επόμενο
και η Παναγία να είναι και εκείνη τραυματίας του Υιού της και Θεού της,
που ταυτόχρονα υπήρξε και ο Νυμφίος της.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ήδη κατά την ημέρα της Υπαπαντής ο
Συμεών ο Πρεσβύτης προεφήτευσε: «σου δε αυτής την ψυχήν διελεύσεται
ρομφαία» (Λουκ. β , 35). Η Παναγία πόνεσε πολύ στον Σταυρό, βλέποντας
τον Υιό της να πάσχη και να οδυνάται, αφού γνώριζε σαφέστατα ότι είναι
συγχρόνως Υιός του Θεού. Έτσι και εκείνη έζησε όλο το μαρτύριο του
Χριστού σε όλη την ύπαρξή της. Και επειδή και εκείνη και ο Ευαγγελιστής
Ιωάννης έζησαν στον Γολγοθά το μαρτύριο του Χριστού, γι’ αυτό και δεν
χρειάσθηκε να τελειώσουν την βιολογική τους ζωή με μαρτυρικό θάνατο. Ήδη
είχαν ζήσει το μαρτύριο του Χριστού στον Γολγοθά.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Ζιγαβηνός, ερμηνεύοντας την προφητεία
ότι ρομφαία θα διέλθη την ψυχή της Παναγίας, γράφει ότι ο Συμεών με την
ρομφαία ονόμασε «την τιμιτικωτάτην και οξείαν οδύνην» η οποία διήλθε την
καρδία της Θεοτόκου, όταν ο Υιός της προσηλώθηκε στον Σταυρό. Και δεν
ήταν μόνον οδύνη της ψυχής, αλλά και του σώματος, γι’ αυτό, όπως είπαμε
προηγουμένως, η Παναγία πέρασε από το μαρτύριο και τον θάνατο, γι α?τό
και ο βιολογικός της θάνατος λέγεται και χαρακτηρίζεται ένδοξη κοίμηση
και ο Υιός της και Θεός της παρέλαβε και την ψυχή και το σώμα της στους
ουρανούς.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μπορούμε να πούμε ότι το «λειτούργημα»
της μητέρας στο πρόσωπο της Παναγίας άρχισε την ημέρα του Ευαγγελισμού
και κορυφώθηκε στον Σταυρό, στην ρομφαία που διήλθε την ψυχή της και
ολόκληρη την ύπαρξή της. Έτσι και εκείνη έγινε «τραυματίας του θείου
Νυμφίου». Άλλωστε, είναι νόμος στην ζωή μας ότι όσο μεγαλύτερη είναι η
αγάπη τόσο μεγαλύτερος είναι και ο πόνος. Τηρουμένων των αναλογιών αυτό
γίνεται και με κάθε μητέρα που γεννά τα παιδιά της και πολλές φορές
συμμετέχει και στον πόνο τους, με τον δικό της κάθε φορά τρόπο.</div>
<div style="text-align: justify;">
Η περίπτωση των αγίων μαρτύρων, κυρίως
όμως της Παναγίας, μας δείχνει ότι θα πρέπη και εμείς οι εορταστές να
δείχνουμε έμπρακτα την αγάπη μας προς τον Χριστό, δηλαδή να γίνουμε και
εμείς, με τον ιδιαίτερο τρόπο μας και σε ανάλογο βαθμό, «τραυματίες του
θείου Νυμφίου». Η αγάπη μας προς τον Χριστό πρέπει να περνά μέσα στην
ψυχή μας ως ρομφαία μετανοίας και προσφοράς. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι
άνθρωποι, όταν αγαπούν κάποιον και έχουν καιρό να τον δουν, λένε «σε
πόνεσα». Αυτό δείχνει ότι η αγάπη συνδέεται με τον πόνο. Και η αγάπη μας
προς τον Χριστό θα εκφρασθή με το άλγος, τον πόνο, που θα εκδηλωθή ως
μετάνοια και επιστροφή στον Θεό, ως ταπείνωση και υπακοή στις εντολές
Του, ως θυσία και προσφορά για να δοξάζεται Εκείνος.</div>
<div style="text-align: justify;">
Επομένως, όπως η Παναγία και οι άγιοι Μάρτυρες, έτσι και εμείς πρέπει να γίνουμε «τραυματίες του θείου Νυμφίου».</div>
<div style="text-align: justify;">
Εύχομαι σε όλους σας χρόνια πολλά για
την σημερινή ημέρα και η Παναγία να σας προστατεύη από κάθε κακό και να
σας ενισχύη στην ζωή σας.</div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6629941140217039948.post-73642685496272003482018-11-04T17:12:00.003+02:002018-11-04T17:12:25.678+02:00Ο «Θησαυρός του Δαμασκηνού» και οι Βούλγαροι Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYRXnchwgi8EzDgtggYPssJiCtksGHVmfX8oCaS_v-w8KTg0nUIziqMbfW4Zi2RUXkeGo229Fk6BWL_TST273lUaBjaAFPNmxwnjIxY58lCXZhLz_IFUDP1bpKSJ-xoEQrRSOJEY-TEIA/s1600/______%257E1.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="300" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYRXnchwgi8EzDgtggYPssJiCtksGHVmfX8oCaS_v-w8KTg0nUIziqMbfW4Zi2RUXkeGo229Fk6BWL_TST273lUaBjaAFPNmxwnjIxY58lCXZhLz_IFUDP1bpKSJ-xoEQrRSOJEY-TEIA/s640/______%257E1.JPG" width="480" /></a></div>
<br /><div>
<div style="text-align: justify;">
Σε προηγούμενο τεύχος της Εκκλησιαστικής
Παρέμβασης δημοσιεύθηκε η ομιλία του Καθηγητού και Κοσμήτορος της
Θεολογικής Σχολής Αθηνών και αγαπητού Πρωτοπρ. π. Γεωργίου Μεταλληνού με
τίτλο «Ο Επίσκοπος Ναυπάκτου Δαμασκηνός Στουδίτης, συγγραφέας του
"Θησαυρού"», τον οποίο ευχαριστώ και για τον κόπο που έκανε να έλθη στην
Ναύπακτο και για τα καλά λόγια για το πρόσωπό μου. Βεβαίως, τα
ανταποδίδω με πολύ μεγάλη χαρά, διότι πρόκειται για εξαίρετο επιστήμονα,
εκφραστή της Ορθοδόξου νηπτικής παραδόσεως και άρτιο άνθρωπο, που έχει
το ανεπίφθονον και αναγνωρίζει χαρίσματα στους άλλους, καίτοι ο ίδιος
διακατέχεται από πληθώρα χαρισμάτων.</div>
<div style="text-align: justify;">
Στην ομιλία του λόγω του περιορισμένου
χρόνου έκανε μια μικρή αναφορά στην προσφορά του «Θησαυρού» στην
Βουλγαρία. Δηλαδή, μεταξύ των άλλων είπε: «Την ευρύτερη αποδοχή του
έργου δείχνουν οι μεταφράσεις του στα ρωσικά (1656 και 1715) στα σερβικά
(προ του 1580) και στα τουρκικά (καραμανλίδικη γραφή, το 1731), για
τους τουρκόφωνους Ρωμηούς (Ορθοδόξους). Το βιβλίο αυτό, εξ άλλου,
εθεμελίωσε την εκκλησιαστική λαϊκή φιλολογία των χρόνων της δουλείας.
Ιδιαίτερα, μάλιστα, διεδόθη στη Βουλγαρία, επηρεάζοντας σε μεγάλο βαθμό
την ανάπτυξη της βουλγαρικής φιλολογίας, ως τα τέλη του 19ου αιώνα
(πρβλ. τις Συλλογές Λόγων “DAMASKINITE”, δηλαδή «Δαμασκηνάρια»). Την
εξάπλωσή του διευκόλυνε και η γλωσσική μορφή του, που ήταν η δημοτική
ελληνική της εποχής. Η Εθναρχία (Οικουμενικό Πατριαρχείο) είχε λάβει μία
ιδιαίτερα σημαντική απόφαση: η λατρεία παραμένει στην καθιερωμένη
γλωσσική μορφή, (ελληνικά), ενώ το κήρυγμα γίνεται σε απλούστερη
γλωσσική μορφή (ρωμαίϊκα)».</div>
<div style="text-align: justify;">
Μετά την δημοσίευση της ομιλίας αυτής,
μου τηλεφώνησε ο Ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του
Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Αντώνιος Παπαδόπουλος, πολύ αγαπητός και
σεβαστός σε μένα από την φοιτητική μου ζωή στην Θεσσαλονίκη, αλλά και
τακτικός αναγνώστης της Εφημερίδος μας, και μου είπε ότι ο Δαμασκηνός
Στουδίτης, ο μετέπειτα Μητροπολίτης Ναυπάκτου, με το βιβλίο του
«Θησαυρός» έπαιξε σπουδαίο ρόλο στην μορφωτική αφύπνιση των Βουλγάρων,
όπως το επεσήμανε και ο π. Γεώργιος.</div>
<div style="text-align: justify;">
Στην συνέχεια μου απέστειλε μια
φωτοτυπημένη ομιλία του και την κλασσική μελέτη του «Ο άγιος Δημήτριος
εις την ελληνικήν και βουλγαρικήν παράδοσιν», στα οποία υπάρχουν
στοιχεία σχετικά με την επίδραση την οποία άσκησε το βιβλίο «Θησαυρός
Δαμασκηνού» στους Βουλγάρους. Τα παρουσιάζω, γιατί έχουν ιδιαίτερη
σημασία.</div>
<div style="text-align: justify;">
Στην ομιλία του, μεταξύ των άλλων,
λέγει: «Ο Άγιος Δημήτριος βρίσκεται στο επίκεντρο της ζωής του
χειμαζομένου Βουλγαρικού λαού κατά την εποχή της Τουρκοκρατίας. Τούτο
διαπιστώνει ο ερευνητής των φιλολογικών κειμένων και ιδιαιτέρως των
λεγόμενων "Δαμασκηναρίων". Τα Δαμασκηνάρια είναι συλλογή έργου του
Θεσσαλονικέως υποδιακόνου Δαμασκηνού, που περιέχει Βίους Αγίων και του
Αγίου Δημητρίου, που μεταφράστηκαν στην Βουλγαρία. Σήμερα, Βούλγαροι
ιστορικοί αναγνωρίζουν στα κείμενα αυτά τα πρώτα σπέρματα της μορφωτικής
τους αφυπνίσεως, ομολογώντας έτσι την επίδραση που υπέστησαν από την
προηγηθείσα Ελληνική μορφωτική αφύπνιση. Τα Δαμασκηνάρια πρέπει να
συνετέλεσαν στη δημιουργία θρησκευτικών ασμάτων, στα οποία ο Άγιος
Δημήτριος φέρεται να συνεργεί στην ανέγερση Ναών, να εισέρχεται στον
αγροτικό και κοινωνικό βίο των Βουλγάρων, παρηγορώντας το λαό ως του
Θεού παράκλητος. Ανάλογα κείμενα έχουμε και στη Ρωσία, όπως παρατήρησε ο
καθηγητής D. Obolensky».</div>
<div style="text-align: justify;">
Στην μελέτη του με τίτλο «Ο άγιος
Δημήτριος εις την ελληνική και βουλγαρικήν παράδοσιν» ο κ. Καθηγητής
αναφέρεται στο θέμα αυτό και κυρίως στο ότι ο «Θησαυρός» του Δαμασκηνού,
που ο συγγραφέας το έγραψε ως υποδιάκονος, λόγω και της απλής γλώσσης
του είχε ευρύτατη διάδοση στην Βουλγαρία «εις πλείστα μέρη», «από του
τέλος του δεκάτου έκτου αιώνος έως των αρχών του δεκάτου ενάτου αιώνος».</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Καθηγητής παρατηρεί ότι οι πρώτες
μεταφράσεις στην βουλγαρική γλώσσα, που έγιναν στην Ιερά Μονή της Ρίλας,
περιορίζονταν «εις μίαν κατά λέξιν απόδοσιν του ελληνικού πρωτοτύπου
εις την βουλγαρικήν γλώσσαν». Όμως στην συνέχεια άλλες μεταφράσεις
παρουσιάζουν διάφορες παραλλαγές που οφείλονται «εις τον ελεύθερον πλέον
τρόπον του εργάζεσθαι των μεταφραστών και των περί τον Δαμασκηνόν
ασχοληθέντων». Δηλαδή, όπως παρατηρείται, οι μεταφράσεις του δεκάτου
εβδόμου αιώνος μετέφραζαν «μετά σχετικής ελευθερίας εκ του ελληνικού εις
την βουλγαρικήν τα έργα του Δαμασκηνού, χωρίς να αλλοιώνουν πολύ το
πρωτότυπον», ενώ οι μεταφραστές του δεκάτου ογδόου αιώνος δεν προέβαιναν
μόνον σε μεταφράσεις, «αλλά και εις συμπιληματικόν δημιουργικόν έργον
δια συλλογών, εις τας οποίας ομού μετά των έργων του Δαμασκηνού υπήρχον
και έτερα».</div>
<div style="text-align: justify;">
Έτσι, εκτός από τα έργα του Δαμασκηνού
που κυκλοφορούσαν μεταφρασμένα στην βουλγαρική γλώσσα, κυκλοφορούσαν και
τα λεγόμενα «Δαμασκηνάρια». Με τον όρον αυτό στην αρχή εννοείτο η
συλλογή των λόγων του Δαμασκηνού, ενώ αργότερα από τον δέκατο έβδομο
αιώνα «ο αυτός τίτλος εσήμαινε συλλογάς, εις τας οποίας μόνον μέρος των
λόγων του Δαμασκηνού υπάρχει. Εις τα τελευταία ταύτα Δαμασκηνάρια
υπάρχουν πλην του άλλου υλικού και στοιχεία λαογραφικά».</div>
<div style="text-align: justify;">
Επομένως, στις συλλογές με τον όρο
Δαμασκηνάρια «εκφράζονται ποικίλοι εθνικοί πόθοι των Βουλγάρων, ιδία δια
των παραλλαγών επί παλαιών κειμένων». Και όπως σημειώνει ο Καθηγητής,
«σήμερον μάλιστα Βούλγαροι ιστορικοί, εις τας παραλλαγάς ταύτας
αναζητούν να εύρουν το πρώτον τα σπέρματα της μορφωτικής και εθνικής των
αφυπνίσεως».</div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι ενδιαφέρουσες για μας τους
Ναυπακτίους, ειδικά για μένα τον Μητροπολίτη της Ναυπάκτου, οι
σημαντικές αυτές πληροφορίες, τις οποίες μας δίνει ο Καθηγητής Αντώνιος
Παπαδόπουλος. Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Καθηγητή Αντώνιο Παπαδόπουλο
για την αγάπη του και το ενδιαφέρον του για το πρόσωπό μου, για την
επικοινωνία που είχε μαζί μου και τις πληροφορίες που μου έδωσε. Επίσης
θα πρέπη να επισημάνω ότι πρόκειται για Καθηγητή που διακρίνεται για
επιμέλεια, η οποία φαίνεται ευδιάκριτα σε όλα τα κείμενά του, γνώστη των
πατερικών – νηπτικών κειμένων, αλλά και άριστο εκφραστή της διδασκαλίας
των νηπτικών Πατέρων για τον νου, την εμπειρκή γνώση, την νοερά
προσευχή, την νοερά ησυχία και την θεωρία του Θεού. Ιδίως αυτό το
τελευταίο φαίνεται στο σημαντικό βιβλίο του με τίτλο «Θεολογική
γνωσιολογία κατά τους νηπτικούς Πατέρας».</div>
<div style="text-align: justify;">
Και οι δύο Καθηγητές, ο Πρωτ. π.
Γεώργιος Μεταλληνός και ο κ. Αντώνιος Παπαδόπουλος, όπως και πολλοί
άλλοι δείχνουν τον σύνδεσμο και την σχέση που υπάρχει, και πρέπει να
υπάρχη, μεταξύ της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος και των
Θεολογικών Σχολών. Οι Καθηγητές των Θεολογικών Σχολών μελετούν τα
κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας και με αυτό το «πνεύμα» διδάσκουν τους
φοιτητάς, και οι Κληρικοί παντός βαθμού επί τη βάσει της διδασκαλίας
των αγίων Πατέρων ποιμαίνουν συγκεκριμένα ποίμνια. Η ενοποιούσα αρχή
είναι η κοινή τροφός όλων μας, η Εκκλησία. Οι ενδεχόμενες διασπάσεις δεν
ωφελούν τον λαό του Κυρίου που περιμένει πολλά από μας.–</div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6629941140217039948.post-21497225349241236912018-11-04T17:10:00.003+02:002018-11-04T17:10:57.390+02:00Νομοσχέδιο για την Εκκλησιαστική Δικαιοσύνη Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου (Δημοσιεύθηκε στο Βήμα της Κυριακής, 12-11-2006)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYRXnchwgi8EzDgtggYPssJiCtksGHVmfX8oCaS_v-w8KTg0nUIziqMbfW4Zi2RUXkeGo229Fk6BWL_TST273lUaBjaAFPNmxwnjIxY58lCXZhLz_IFUDP1bpKSJ-xoEQrRSOJEY-TEIA/s1600/______%257E1.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="300" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYRXnchwgi8EzDgtggYPssJiCtksGHVmfX8oCaS_v-w8KTg0nUIziqMbfW4Zi2RUXkeGo229Fk6BWL_TST273lUaBjaAFPNmxwnjIxY58lCXZhLz_IFUDP1bpKSJ-xoEQrRSOJEY-TEIA/s640/______%257E1.JPG" width="480" /></a></div>
<br /><div>
<div style="text-align: justify;">
Στην πρόσφατη Ιεραρχία της Εκκλησίας της
Ελλάδος συζητήθηκε το νομοσχέδιο σχετικά με την εκκλησιαστική
δικαιοσύνη, το οποίο καταρτίσθηκε από την ειδική Επιτροπή που συγκρότησε
το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων και ψηφίσθηκε από την
Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος. Η επόμενη πράξη είναι να αποσταλή
στο Ελληνικό Κοινοβούλιο προς ψήφιση.</div>
<div style="text-align: justify;">
Η βασική καινοτομία του νομοσχεδίου
αυτού είναι η εισαγωγή του θεσμού του Εκδίκου – Πρωτεκδίκου. Πρόκειται
για θέσπιση «οιονεί εισαγγελέως» στην απόδοση της εκκλησιαστικής
δικαιοσύνης.</div>
<div style="text-align: justify;">
Το όλο σκεπτικό του νομοσχεδίου είναι
ότι γίνεται διάκριση μεταξύ εισαγγελικής και δικαστικής αρχής, κατά
απομίμηση της πολιτικής δικαιοσύνης. Αυτό έγινε για να εκσυγχρονισθή η
απόδοση του εκκλησιαστικού δικαίου, αλλ' όμως δημιουργεί διάφορα
εκκλησιαστικά και κανονικά προβλήματα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Κατ' αρχάς ο έκδικος, η εκκλησιοέκδικος
υφίσταται μεν στους κανόνας και την παράδοση της Εκκλησίας, αλλά έχει
διαφορετική σημασία. Γενικά ο έκδικος είναι ο συνήγορος της Εκκλησίας
που προστατεύει τους πτωχούς από την αυθαιρεσία των πλουσίων και
παρεμβαίνει στην πολιτική διοίκηση για θέματα που αφορούν την Εκκλησία.
Δεν έχει καμμιά σχέση με τον θεσμό του εισαγγελέως, όπως παρουσιάζεται
στο νομοσχέδιο.</div>
<div style="text-align: justify;">
Επί πλέον δεν έχει καμμία θέση ο
εισαγγελεύς στην απόδοση της εκκλησιαστικής δικαιοσύνης, γι' αυτό και ο
έκδικος ως «ο οιονεί εισαγγελεύς» δεν συμβαδίζει με την θεολογία της
Εκκλησίας.</div>
<div style="text-align: justify;">
Για να γίνη αυτό κατανοητό θα πρέπη να
σημειωθή ότι οι αποφάσεις των εκκλησιαστικών δικαστηρίων δεν είναι
ποινές με την κοσμική έννοια του όρου, αλλά θεραπευτικές
ενέργειες-πράξεις. Δηλαδή, η αργία, η ακοινωνησία, η καθαίρεση στην
θεολογία της Εκκλησίας δεν ερμηνεύονται δικανικά, αλλά ιατρικά, διότι
θεραπεύουν τον άνθρωπο και προστατεύουν τον όλο οργανισμό της Εκκλησίας.
Άλλωστε στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν παραδεχόμαστε την αρχή της
ικανοποιήσεως της θείας δικαιοσύνης, όπως ανέπτυξε την θεωρία αυτή ο
Άνσελμος Καντερβουρίας, έχοντας υπ' όψη του τις αρχές του φεουδαλιστικού
συστήματος περί αποκαταστάσεως της τάξεως στην κτίση και της
ικανοποιήσεως του «φεουδάρχη Θεού», αλλά πιστεύουμε στην αρχή της αγάπης
του Θεού και της θεραπείας του ανθρώπου. Ο Χριστός, όπως τον
παρουσιάζει σε έναν λόγο του ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, είναι
ιατρός-θεραπευτής. Στην αναγνώριση του ανθρώπου ότι είναι «αμαρτωλός και
ακάθαρτος» ο Χριστός απαντά: «Μη σοι μελέτω, ιατρός ειμί».</div>
<div style="text-align: justify;">
Έπειτα, κατά την νομολογία του
Συμβουλίου της Επικρατείας τα εκκλησιαστικά δικαστήρια νοούνται ως
πειθαρχικά συμβούλια και όχι ως δικαστήρια, σύμφωνα με τις διατάξεις του
Συντάγματος, το οποίο απαιτεί μονίμους εξειδικευμένους δικαστές που
απασχολούνται μόνον με το έργο της αποδόσεως της δικαιοσύνης. Όμως τα
εκκλησιαστικά δικαστήρια δεν μπορούν να εξισωθούν με τα ποινικά, όπως το
προϋποθέτει η σχετική νομοθεσία, διότι ούτε μόνιμοι δικαστές υπάρχουν,
ούτε διέπονται από τον νόμο περί πολιτικής δικαιοσύνης.</div>
<div style="text-align: justify;">
Το ερώτημα, λοιπόν, που τίθεται είναι:
Τα εκκλησιαστικά δικαστήρια είναι δικαστήρια με την σημασία που αποδίδει
το Σύνταγμα και οι νόμοι η είναι πειθαρχικά συμβούλια; Εάν είναι
εκκλησιαστικά δικαστήρια, τότε δεν έχει αρμοδιότητα ο «οιονεί
εισαγγελεύς» - έκδικος, διότι κατά την απονομή της εκκλησιαστικής
δικαιοσύνης προέχει η θεραπεία και όχι η ποινή. Εάν είναι πειθαρχικά
συμβούλια, τότε και πάλι δεν έχει αρμοδιότητα ο «οιονεί εισαγγελεύς» -
έκδικος, διότι σε κανένα πειθαρχικό συμβούλιο δεν προϋποτίθεται η
παρουσία εισαγγελέως.</div>
<div style="text-align: justify;">
Προφανώς τα εκκλησιαστικά δικαστήρια δεν
είναι ούτε δικαστήρια με την πολιτική σημασία του όρου, ούτε πειθαρχικά
συμβούλια με την διοικητική έννοια του όρου. Είναι όργανα της Εκκλησίας
που εφαρμόζουν τους ιερούς Κανόνες σε παρεκτροπές Κληρικών για την
θεραπεία τους και την προφύλαξη των άλλων μελών της Εκκλησίας. Και σε
αυτήν την περίπτωση είναι, θα λέγαμε, sui generis δικαστήρια, τα οποία
από πλευράς εκκλησιαστικού δικαίου συνδέονται με το τρίτο (3) άρθρο του
Συντάγματος, στο οποίο γίνεται λόγος ότι η Εκκλησία «γνωρίζει κεφαλή της
τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, υπάρχει αναπόσπαστα ενωμένη δογματικά με
τη Μεγάλη Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης και με κάθε άλλη ομόδοξη
Εκκλησία του Χριστού• τηρεί απαρασάλευτα, όπως εκείνες, τους ιερούς
αποστολικούς και συνοδικούς κανόνες και τις ιερές παραδόσεις». Επομένως,
δεν έχει καμμία θέση στα εκκλησιαστικά δικαστήρια ο «οιονεί
εισαγγελεύς» - έκδικος - πρωτέκδικος.</div>
<div style="text-align: justify;">
Στις ημέρες μας γίνεται πολύς λόγος για
τον χαλαρό η τέλειο «χωρισμό Εκκλησίας και Πολιτείας» η καλύτερα για την
οριοθέτηση των σχέσεων μεταξύ εκκλησιαστικής και πολιτικής διοίκησης.
Ένα από τα σημεία στα οποία θα εστιασθή η συζήτηση για την διακριτότητα
των ρόλων, όταν αυτή γίνη, είναι ο νόμος περί της εκκλησιαστικής
δικαιοσύνης. Θα τεθή το ερώτημα: Γιατί να υπάρχη νόμος που ψηφίζεται από
το Κοινοβούλιο για την απόδοση του εκκλησιαστικού δικαίου, βάσει των
ιερών Κανόνων, και να μη αφήνεται η Εκκλησία να ρυθμίζη ελεύθερα τα του
οίκου της;</div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι, λοιπόν, ευκαιρία με αφορμή τον
εκσυγχρονισμό της αποδόσεως της εκκλησιαστικής δικαιοσύνης να προσεχθή
ιδιαίτερα το θέμα αυτό. Έτσι αντί να ψηφισθή ένας νέος λεπτομερής νόμος
που να παραπέμπη στην αρχή της «νόμω κρατούσης πολιτείας», θα πρέπη,
κατά την γνώμη μου, να ψηφισθή ένας νόμος με ελάχιστα άρθρα δια των
οποίων θα εξουσιοδοτήται η Ιεραρχία της Εκκλησίας, να συγκροτήση εκείνη
έναν Κανονισμό, βάσει των ιερών Κανόνων, για την απονομή του
εκκλησιαστικού δικαίου.</div>
<div style="text-align: justify;">
Σε μια τέτοια περίπτωση δεν έχει καμμιά
θέση ο «οιονεί εισαγγελεύς» - έκδικος, αφού αυτό δεν συμβιβάζεται με την
θεολογία της Εκκλησίας ως προς την αμαρτία και την μετάνοια, διότι όπως
προείπαμε, στην θεραπευτική προοπτική της μετανοίας δεν συμβιβάζεται
καμμία δικανική νοοτροπία περί ικανοποιήσεως της θείας δικαιοσύνης. Πως
είναι δυνατόν ο φιλάνθρωπος Θεός, ο Θεός της αγάπης, και η Εκκλησία ως
το πνευματικό θεραπευτήριο να χρειάζωνται έναν «οιονεί εισαγγελέα» που
να ασκή ποινική δίωξη;</div>
<div style="text-align: justify;">
Ένας φεουδάρχης Θεός δεν έχει καμμιά σχέση με την ορθόδοξη θεολογία, αλλά παραπέμπει στον δυτικό μεσαίωνα.</div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6629941140217039948.post-48540651919250872362018-11-04T17:09:00.003+02:002018-11-04T17:09:29.437+02:00Μάγοι και μάγοι Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYRXnchwgi8EzDgtggYPssJiCtksGHVmfX8oCaS_v-w8KTg0nUIziqMbfW4Zi2RUXkeGo229Fk6BWL_TST273lUaBjaAFPNmxwnjIxY58lCXZhLz_IFUDP1bpKSJ-xoEQrRSOJEY-TEIA/s1600/______%257E1.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="300" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYRXnchwgi8EzDgtggYPssJiCtksGHVmfX8oCaS_v-w8KTg0nUIziqMbfW4Zi2RUXkeGo229Fk6BWL_TST273lUaBjaAFPNmxwnjIxY58lCXZhLz_IFUDP1bpKSJ-xoEQrRSOJEY-TEIA/s640/______%257E1.JPG" width="480" /></a></div>
<br /><div>
<div style="text-align: justify;">
Και πάλιν αξιωνόμαστε από τον Θεό να
εορτάσουμε και να πανηγυρίσουμε την μεγάλη Δεσποτική εορτή των
Χριστουγέννων, δηλαδή της γεννήσεως του Χριστού, την εορτή που το
Δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος προσέλαβε την ανθρώπινη φύση, έγινε
Θεάνθρωπος και γεννήθηκε κατ’ άνθρωπον για να μας ελευθερώση από την
καταδυναστεία της αμαρτίας, του διαβόλου και του θανάτου.</div>
<div style="text-align: justify;">
Και πάλι βλέπουμε όλη την κτίση να
δοξάζη τον γεννηθέντα Χριστό, όπως το ψάλλουμε θριαμβευτικά στο κοντάκιο
του Ρωμανού του Μελωδού: «άγγελοι μετά ποιμένων δοξολογούσι, μάγοι δε
μετά αστέρος οδοιπορούσι». Κέντρον όλης της κτίσεως είναι ο Χριστός, ο
Οποίος δοξάζεται από αυτή, αλλά και Αυτός φωτίζει όλους και όλα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μεταξύ αυτών που αξιώθηκαν να
προσκυνήσουν τον γεννηθέντα Χριστό και τους θυμόμαστε κάθε Χριστούγεννα
είναι οι Μάγοι της ανατολής που είδαν το αστέρι, κατάλαβαν ότι κάποιο
μεγάλο γεγονός έγινε και το ακολούθησαν για να φθάσουν στην Βηθλεέμ και
να εναποθέσουν στον Χριστό τα δώρα τους, τον χρυσό, τον λίβανο και την
σμύρνα. Μάλιστα, οι Πατέρες είδαν έναν συμβολισμό σε αυτά τα δώρα, αφού ο
χρυσός είναι σύμβολο της βασιλείας, ο λίβανος της θεότητος και η σμύρνα
της νεκρώσεως και έτσι ο Χριστός τιμάται από τους Μάγους ως βασιλεύς,
ως Θεός και ως παθών και αναστάς.</div>
<h3 style="text-align: justify;">
1. Οι Μάγοι ως σοφοί και αστρολόγοι-αστρονόμοι</h3>
<div style="text-align: justify;">
Οι Μάγοι, κατά τον Ηρόδοτο, ήταν το
ιδιαίτερο ιερατικό γένος των Μήδων. Αργότερα, από τους ανατολικούς
λαούς, με τον όρο μάγοι ονομάζονταν οι σοφοί, οι διδάσκαλοι, οι ιερείς,
οι ιατροί, οι αστρολόγοι, οι μάντεις, οι ερμηνευτές των ονείρων. Τότε,
βέβαια, η αστρολογία ήταν ενωμένη με την αστρονομία και γι α?¬τό
περισσότερο θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι Μάγοι ήταν οι αστρονόμοι της
εποχής εκείνης που παρατηρούσαν τον έναστρο ουρανό. Γενικά, οι
συγκεκριμένοι Μάγοι ήταν οι σοφοί, οι επιστήμονες, και έτσι στα πρόσωπά
τους αξιώθηκαν και οι σοφοί να προσκυνήσουν τον γεννηθέντα Χριστό. Οι
Μάγοι, όπως διδάσκουν οι άγιοι Πατέρες μας, αξιώθηκαν να αναγνωρίσουν
τον Χριστό και να Τον προσκυνήσουν «δια της του νοός γνώσεως», είχαν
εσωτερική καθαρότητα και έτσι αξιώθηκαν αυτής της μεγάλης θεοφάνειας.
Αντιλαμβανόμαστε, λοιπόν, ότι όλοι οι τρόποι ζωής των ανθρώπων λαμβάνουν
ιδιαίτερη αξία και σπουδαιότητα από την σχέση την οποία έχουν με τον
Χριστό.</div>
<div style="text-align: justify;">
Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει ως προς
το θέμα αυτό, αφού η αστρονομία χωρίσθηκε από την αστρολογία, η μαγεία
απέκτησε κακή έννοια και ο μάγος θεωρείται ο πλάνος και ο αγύρτης, ακόμη
και εκείνος που ενεργείται από τον διάβολο. Ήδη αυτό το συναντούμε και
στην περιοδεία του Αποστόλου Παύλου στην Κύπρο, σύμφωνα με την διήγηση
των «Πράξεων των Αποστόλων». Ο Απόστολος Παύλος συνάντησε κάποιον
Ιουδαίο «μάγον ψευδοπροφήτην» που το όνομά του μεταφραζόταν σε Ελύμα, ο
οποίος αντιστεκόταν στο κήρυγμά του και κυρίως αντιδρούσε στο να
πιστεύση στον Χριστό ο ανθύπατος της νήσου. Και τότε ο Απόστολος Παύλος
«πλησθείς Πνεύματος Αγίου» τον κοίταξε και είπε: «ω, πλήρης παντός δόλου
και πάσης ραδιουργίας, υιέ διαβόλου, εχθρέ πάσης δικαιοσύνης, ου παύση
διαστρέφων τας οδούς του Κυρίου τας ευθείας;» (Πρξ. ιγ , 6-12).</div>
<div style="text-align: justify;">
Δια μέσου των αιώνων συναντούμε αυτήν
την διπλή νοοτροπία. Σοφοί και επιστήμονες πιστεύουν στον Χριστό, καθώς
επίσης μάγοι και αστρολόγοι αντιστέκονται στον Χριστό. Όπως γίνεται
αντιληπτό η ουσία του θέματος βρίσκεται στο ποιό είναι το κέντρο της
αναφοράς μας. Από αυτό το κέντρο όλα λαμβάνουν αξία και νόημα. Δεν
απορρίπτουμε τίποτε, αρκεί όλα αυτά να έχουν ένα κέντρο, έναν στόχο και
να μην αντιτίθενται στον Χριστό. Η κτίση, η επιστήμη, η σοφία κατά
κόσμον, όταν λειτουργούν στον δικό τους χώρο, χωρίς να αρνούνται την
πίστη στον Χριστό, δεν είναι απόβλητα, αντίθετα μάλιστα είναι δώρα και
ευλογίες του Θεού. Ποιός δεν τιμά τους επιστήμονες ιατρούς που
ασχολούνται με την υγεία του ανθρώπου; Ποιός δεν αναγνωρίζει την αξία
των διαφόρων επιστημόνων που ασχολούνται με την πρόοδο της επιστήμης και
η παρουσία τους στους ανθρώπους είναι κατά ποικίλους βαθμούς και
τρόπους ευεργετική; Όταν όμως οι άνθρωποι κάνουν διάφορα τεχνάσματα,
και, κατά τον λόγο του Αποστόλου Παύλου, χρησιμοποιούν δόλο, ραδιουργία
και είναι εχθροί της δικαιοσύνης, τότε αυτό δεν μπορεί να γίνη αποδεκτό
από την Εκκλησία.</div>
<h3 style="text-align: justify;">
2. Σύγχρονοι «μάγοι»</h3>
<div style="text-align: justify;">
Η εποχή μας γέμισε από τέτοιους
ιδιότυπους μάγους που επιδιώκουν να παραπλανούν τους ανθρώπους, που
είναι εχθροί της δικαιοσύνης, που εμπορεύονται την πείνα και την
δυστυχία, καθώς επίσης και την ελπίδα των ανθρώπων. Μερικές φορές
τέτοιοι άνθρωποι, που έχουν τα χαρακτηριστικά που αναφέραμε πιο πάνω,
και επιδιώκουν να διαστρέψουν τις οδούς του Κυρίου και να απατούν τους
ανθρώπους, εισέρχονται και μέσα στο στενό περιβάλλον της Εκκλησίας.
Γιατί άλλο είναι οι προφήτες και απόστολοι, οι οποίοι, ακολουθώντας την
διδασκαλία της Εκκλησίας, θεραπεύουν με αγάπη τους ανθρώπους, και άλλο
είναι οι ψευδοπροφήτες και οι ψευδαπόστολοι που παραπλανούν τους
αθρώπους και φροντίζουν για την δική τους κοινωνική κατοχύρωση, σε βάρος
του λαού. Τα δικά μας μυστήρια, των Χριστιανών, όπως λέγει ο άγιος
Γρηγόριος ο Θεολόγος, δεν είναι «μάγων θυτική και πρόγνωσις έντομος»,
δηλαδή δεν είναι μαγικές θυσίες και κατατεμαχισμοί που συνδέονται με
προγνώσεις του μέλλοντος, αλλά αληθινή θυσία στον ζώντα Θεό.</div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν πρέπει να βλέπουμε εχθρούς μόνον έξω
από την Εκκλησία, αλλά και μέσα σε αυτήν, και ανάμεσά μας. Πρόκειται
γι’ αυτούς που δεν έχουν κέντρο της ζωής τους τον Χριστό, αλλά τον εαυτό
τους και απατούν τους ανθρώπους, τους απογοητεύουν, είναι γητευτές,
δηλαδή άνθρωποι που προσπαθούν να σαγηνεύουν τους άλλους με την γοητεία
τους. Δεν επιδιώκουν την δόξα του Θεού, αλλά την δική τους δόξα, δεν
αποβλέπουν στην εξυπηρέτηση των ανθρώπων, αλλά εκμεταλλεύονται την πίστη
και τις ελπίδες και προσδοκίες των ανθρώπων για δική τους ωφέλεια.</div>
<div style="text-align: justify;">
Η περίπτωση των τριών Μάγων που
προσκύνησαν τον Χριστό και προσέφεραν τα δώρα τους θα πρέπη να γίνη
πρότυπο για μας, να έχουμε κέντρο της ζωής μας τον Χριστό και να
προσφέρουμε σε Αυτόν τα χαρίσματά μας και την σοφία μας, να Τον
αναγνωρίζουμε ως Βασιλέα, ως Θεό και ως σταυρωθέντα και αναστάντα για
μας. Αυτό, εκτός του ότι θα δώση νόημα στην ζωή μας, συγχρόνως θα
ωφελήση τους ανθρώπους. Όποιος πιστεύει στον Χριστό, δεν μπορεί να αδική
και να εκμεταλλεύεται τους ανθρώπους, όπως κάνουν οι διάφοροι σύγχρονοι
μάγοι, αντίθετα μάλιστα θα θυσιάζη την ζωή του γι' αυτούς.</div>
<div style="text-align: justify;">
Αγαπητοί αδελφοί, να οδοιπορήσουμε μαζί
με τους Μάγους και τον αστέρα προς την Βηθλεέμ για να προσκυνήσουμε τον
Χριστό και να υπηρετούμε με ειλικρίνεια και αγάπη τους ανθρώπους του
Χριστού, τους ανθρώπους όλου του κόσμου. Ας ακούσουμε τον λόγο του αγίου
Γρηγορίου του Θεολόγου: «Μετά αστέρος δράμε και μετά Μάγων δωροφόρησον,
χρυσόν και λίβανον και σμύρναν ως βασιλεί και ως Θεώ και ως δια σε
νεκρώ».–</div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6629941140217039948.post-26821566104986640882018-11-04T17:07:00.003+02:002018-11-04T17:07:47.376+02:00Περί Πρωτεκδίκου καὶ Ἐκδίκων Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου (δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα «Το Βήμα», 13-1-2007)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYRXnchwgi8EzDgtggYPssJiCtksGHVmfX8oCaS_v-w8KTg0nUIziqMbfW4Zi2RUXkeGo229Fk6BWL_TST273lUaBjaAFPNmxwnjIxY58lCXZhLz_IFUDP1bpKSJ-xoEQrRSOJEY-TEIA/s1600/______%257E1.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="300" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYRXnchwgi8EzDgtggYPssJiCtksGHVmfX8oCaS_v-w8KTg0nUIziqMbfW4Zi2RUXkeGo229Fk6BWL_TST273lUaBjaAFPNmxwnjIxY58lCXZhLz_IFUDP1bpKSJ-xoEQrRSOJEY-TEIA/s640/______%257E1.JPG" width="480" /></a></div>
<br /><div>
<div style="text-align: justify;">
Το προσχέδιο Νόμου περί Εκκλησιαστικών
Δικαστηρίων εκσυγχρονίζει τα Εκκλησιαστικά Δικαστήρια και είναι θετικό
σε πολλά σημεία. Όμως ένα σημείο που προκαλεί διάσταση απόψεων είναι η
εισαγωγή του νέου θεσμού περί Πρωτεκδίκου και Εκδίκων.</div>
<div style="text-align: justify;">
Με το υπό συζήτηση Νομοσχέδιο σε κάθε
Ιερά Μητρόπολη θεσπίζεται ο θεσμός του Εκδίκου που θα ασκή την «δίωξη»
κατά Πρεσβυτέρων, και στην Ιερά Σύνοδο θεσπίζεται ο θεσμός του
Πρωτεκδίκου για να ασκή «δίωξη» εναντίον Μητροπολιτών. Σύμφωνα με το
σχέδιο Νόμου ο Έκδικος έχει την αναφορά του στον Πρωτέκδικο και όχι
στον, κατά τους ιερούς Κανόνας, Μητροπολίτη.</div>
<div style="text-align: justify;">
Με αυτόν τον τρόπο θεωρείται ότι
αποσπώνται κανονικές δικαιοδοσίες των Μητροπολιτών. Βασική κανονική αρχή
είναι «ουδέν έξεστι δίχα επισκοπικής επιτροπής». Έτσι η απόσπαση
κανονικών αρμοδιοτήτων των Επισκόπων είναι αντικανονική και ενδεχομένως
αντισυνταγματική, δοθέντος ότι κατά την νομολογία του Σ.τ.Ε. τα
Εκκλησιαστικά Δικαστήρια είναι όργανα της Εκκλησίας και Πειθαρχικά
Συμβούλια και όχι Δικαστήρια όπως προβλέπονται από το Σύνταγμα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Στο θέμα αυτό θα υπογραμμίσω με συντομία τρία ενδιαφέροντα σημεία.</div>
<h3 style="text-align: justify;">
1. Η κανονική δικαιοδοσία των Μητροπολιτών</h3>
<div style="text-align: justify;">
Ο λθ ιερός Κανών των Αγίων Αποστόλων
διακελεύει ότι ο Επίσκοπος έχει την πλήρη αρμοδιότητα στην Επαρχία του:
«Οι Πρεσβύτεροι και Διάκονοι άνευ γνώμης του Επισκόπου μηδέν
επιτελείτωσαν. Αυτός γαρ εστίν ο πεπιστευμένος τον λαόν του Κυρίου, και
τον υπέρ των ψυχών αυτών λόγον απαιτηθησόμενος». Οι ερμηνευτές Ζωναράς,
Βαλσαμών και Αριστηνός σαφώς αναφέρουν ότι τα περί επιτιμήσεως,
αφορισμού η τα περί λύσεως, μειώσεως η επιτάσεως του αφορισμού «ταύτα
της αρχιερατικής εισίν εξουσίας», διότι σε αυτόν εμπιστεύθηκε ο Θεός το
συγκεκριμένο ποίμνιο και από αυτόν θα ζητηθή λόγος.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Βαλσαμών ερμηνεύοντας τον λγ (μα )
ιερό Κανόνα της Καρθαγένης που αναφέρεται στο να μην πωλή ο Επίσκοπος
κτήματα άνευ γνώμης της Συνόδου και των Πρεσβυτέρων, γράφει: «μη είπης
εξισούσθαι κατά τούτο το μέρος τοις επισκόποις τους πρεσβυτέρους…».</div>
<h3 style="text-align: justify;">
2. Η έννοια του όρου Έκδικος – Πρωτέκδικος κατά τους ιερούς Κανόνας</h3>
<div style="text-align: justify;">
Είναι αλήθεια ότι ο όρος Έκδικος –
Πρωτέκδικος αναφέρεται στους ιερούς Κανόνας, αλλά με διαφορετική έννοια
από αυτήν που καθορίζεται στο υπό συζήτηση Νομοσχέδιο. Συγκεκριμένα:</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο β Κανόνας της Δ Οικουμενικής Συνόδου
μνημονεύει τον Έκδικο που προβάλλεται από τον Επίσκοπο και αυτό δείχνει
ότι είναι ένας αρχαίος θεσμός στην Εκκλησία που πλαισιώνει τον Επίσκοπο
στο έργο της διοικήσεως της Εκκλησίας.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο οε (πγ ) Κανόνας της εν Καρθαγένη
Συνόδου κάνει λόγο «περί εκδίκων των εκκλησιών των οφειλόντων από του
βασιλέως επιθείναι». Στον Κανόνα αυτόν προσδιορίζεται ο σκοπός της
λειτουργίας των Εκδίκων. Σαφώς φαίνεται ότι οι Έκδικοι επιλέγονται με
την φροντίδα των Επισκόπων και με έγκριση των Βασιλέων για να
υποστηρίζουν τους πτωχούς εναντίον της τυραννικής εξουσίας των πλουσίων.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο ρζ (ρζ . ρη ) της Καρθαγένης κάνει
λόγο για Εκδίκους τους οποίους ονομάζει συνηγόρους. Πρόκειται περί
«Εκδίκων-Σχολαστικών», δηλαδή μορφωμένων, οι οποίοι θα είναι
υπερασπιστές των δικαιωμάτων της Εκκλησίας που θα έχουν το λειτούργημα
να υπερασπίζουν τις υποθέσεις της Εκκλησίας στις Γραμματείες των
Πολιτικών Δικαστηρίων, για να αντιμετωπίζουν όσα ανακύπτουν και να
κάνουν τις απαραίτητες αναφορές.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Ζωναράς ερμηνεύοντας τον Κανόνα αυτόν
γράφει ότι οι Έκδικοι έχουν το λειτούργημα «το εκδικείν τα πράγματα• και
όσα μεν δύνανται αυτοί εκδικούσιν, ανθιστάμενοι τοις ανακύπτουσιν• τα
δε λοιπά αναφέρειν, ήτοι υπομιμνήσκειν εις τα σήκρητα των δικαστηρίων».</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Θεόδωρος Βαλσαμών σε σχετική μελέτη
του με τίτλο «Χάριν των δύο οφφικίων, του τε χαρτοφύλακος, και του
πρωτεκδίκου» αναλύει διεξοδικώς ποιό είναι το έργο του
Εκδίκου-Πρωτεκδίκου. Προφανώς πρόκειται περί ενός προσώπου λαϊκού η
Κληρικού που διορίζεται επί διετία και έχει το λειτούργημα να προστατεύη
τους πτωχούς από την τυραννία των πλουσίων και να διασφαλίζη τα
εκκλησιαστικά πράγματα λειτουργώντας ως συνήγορος της Εκκλησίας στα
πολιτικά Δικαστήρια.</div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι προφανές ότι ο Έκδικος είναι ο
συνήγορος της Εκκλησίας που υποστηρίζει τα δίκαια της Εκκλησίας και του
λαού ενώπιον των πολιτικών αρχών και των πολιτικών δικαστηρίων. Επομένως
δεν έχει καμμία σχέση ο θεσμός του εκδίκου με τον θεσμό του οιονεί
«Εισαγγελέως», τον οποίον εισάγει το υπό συζήτηση Νομοσχέδιο, και ο
οποίος δεν υφίσταται, απ' ο,τι γνωρίζω, στους ιερούς Κανόνας της
Εκκλησίας με αυτήν την μορφή.</div>
<h3 style="text-align: justify;">
3. Το οφφίκιο του Εκδίκου - Εκκλησιεκδίκου</h3>
<div style="text-align: justify;">
Ο Επίσκοπος Κατάνης Ιάκωβος Πηλίλης στην
μελέτη του «Τίτλοι, οφφίκια και αξιώματα εν τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία
και τη Χριστιανική Ορθοδόξω Εκκλησία» αναφέρεται διεξοδικώς στο οφφίκιο
του Εκδίκου.</div>
<div style="text-align: justify;">
Κατά την ανάλυσή του ο Έκδικος είναι το
πρώτο οφφίκιο της τρίτης πεντάδος κατά την τάξη της Εκκλησίας. Γι' αυτό
και ο Οικουμενικός Πατριάρχης απονέμει το οφφίκιο του Πρωτεκδίκου σε
λαϊκούς διακεκριμένους νομικούς, όπως το έχει κάνει για τον κ. Απόστολο
Γεωργιάδη, τον κ. Αναστάσιο Μαρίνο κ.α.</div>
<div style="text-align: justify;">
Το αξίωμα του Πρωτεκδίκου είναι πολιτικό
αξίωμα και άρχισε να λειτουργή τον 2ο αιώνα μ.Χ. στην Ρωμαϊκή
Αυτοκρατορία και με την σημερινή έκφρασή του ήταν «ο νομικός σύμβουλος
της πόλεως». Ο θεσμός αυτός εισήχθη και στην αρχαία Εκκλησία και
εκαλείτο «εκκλησιέκδικος» και ήταν επιφορτισμένος να υπερασπίζη τα
δίκαια της Εκκλησίας ενώπιον των πολιτικών αρχών και να υποστηρίζη τους
πτωχούς και τους αδυνάτους και να εκπροσωπή τον Επίσκοπο από τον οποίο
ήταν διορισμένος.</div>
<div style="text-align: justify;">
Από τον 5ο αιώνα καθορίζεται επακριβώς η
αρμοδιότητα του Εκδίκου. Στην Κωνσταντινούπολη υπήρχαν τέσσερις
αξιωματούχοι με τον τίτλο του «Εκκλησιεκδίκου», αλλά με διαφορετική
αποστολή. Πρώτον ήταν ο «Πρωτέκδικος» που υπερασπιζόταν τους Κληρικούς
μόνον για εγκληματικές και ποινικές πράξεις. Δεύτερον υπήρχε ο
«Εκκλησιέκδικος» που υπερασπιζόταν για πολιτικές και ποινικές πράξεις.
Τρίτον, ήταν ο «Εκκλησιέκδικος» του ιερού Βήματος, ο οποίος ήταν
Κληρικός και έφερνε τον τίτλο του Πρωτόπαπα και υπερασπιζόταν τα
δικαιώματα της Εκκλησίας ενώπιον των πολιτικών αρχών. Και τέταρτον, ήταν
ο «Εκκλησιέκδικος», ο οποίος υπερασπιζόταν τα περιουσιακά δικαιώματα
της Εκκλησίας εναντίον των πλουσίων και των μεγάλων γεωκτημόνων.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο αυτοκράτωρ Ιουστινιανός με την ειδική
νομοθεσία του περί της Εκκλησίας καθορίζει ότι «ο έκδικος είναι ο
κανονικός νομικός σύμβουλος της Εκκλησίας εις τα νομικά θέματα αυτής εις
τον οποίον εδόθη και ο κανονικός δικονομικός χαρακτηρισμός».</div>
<div style="text-align: justify;">
Το αξίωμα του Εκκλησιεκδίκου υπήρχε σε
όλους τους αιώνας, επέζησε ακόμη και κατά τα χρόνια της δουλείας, και
υπάρχει σήμερα στο πρόσωπο του νομικού Συμβούλου της Εκκλησίας. Δεν έχει
καμμία σχέση με τα Εκκλησιαστικά Δικαστήρια.</div>
<div style="text-align: justify;">
Νομίζω ότι το θέμα αυτό χρήζει μεγάλης
συζητήσεως με τους ειδικούς, ιδιαιτέρως με την Επιτροπή Δογματικών και
Νομοκανονικών Ζητημάτων της Ιεράς Συνόδου, ιδιαίτατα δε με το
Οικουμενικό Πατριαρχείο γιατί κάθε Τοπική Εκκλησία, ιδίως η Εκκλησία της
Ελλάδος, για τους ειδικούς λόγους που προβλέπονται από τον Συνοδικό
Τόμο του 1850 και την Πατριαρχική Πράξη του 1928, δεν πρέπει να
αποστασιοποιήται από αυτό, και να θεσπίζη νέους θεσμούς που δεν
προβλέπονται από το Κανονικό Δίκαιο της Εκκλησίας.</div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6629941140217039948.post-5679666288873946752018-11-04T17:05:00.003+02:002018-11-04T17:05:55.458+02:00Κύριο ἄρθρο: Μια άλλη αίσθηση των πραγμάτων Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYRXnchwgi8EzDgtggYPssJiCtksGHVmfX8oCaS_v-w8KTg0nUIziqMbfW4Zi2RUXkeGo229Fk6BWL_TST273lUaBjaAFPNmxwnjIxY58lCXZhLz_IFUDP1bpKSJ-xoEQrRSOJEY-TEIA/s1600/______%257E1.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="300" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYRXnchwgi8EzDgtggYPssJiCtksGHVmfX8oCaS_v-w8KTg0nUIziqMbfW4Zi2RUXkeGo229Fk6BWL_TST273lUaBjaAFPNmxwnjIxY58lCXZhLz_IFUDP1bpKSJ-xoEQrRSOJEY-TEIA/s640/______%257E1.JPG" width="480" /></a></div>
<br /><div style="text-align: justify;">
Τον τελευταίο καιρό ακούμε και
διαβάζουμε γεγονότα που σχετίζονται με τον θάνατο του Διοικητή του ΙΚΑ
και όσα συνδέονται με την υπόθεση αυτή. Διατυπώνονται διάφορες κρίσεις
πάνω στο θέμα αυτό.</div>
<div style="text-align: justify;">
Όμως συγχρόνως τον καιρό αυτό έτυχε να
διαβάσω ένα άρθρο στο περιοδικό «Ενοριακή Ευλογία» του Ι. Ναού Αγίου
Νικολάου Πευκακίων, στο οποίο η Γεωργία Καλογεράτου παρουσιάζει τα
σχετικά με την προσωπικότητα της αείμνηστης Μαρίας Πετρίδου που «πέρασε
στην άλλη ζωή, την πραγματική» στις 9 Δεκεμβρίου 2006.</div>
<div style="text-align: justify;">
Το άρθρο αυτό μου δημιούργησε δύο βασικές σκέψεις που θα ήθελα να καταθέσω στους αναγνώστας της Εφημερίδας μας.</div>
<div style="text-align: center;">
<strong>* * *</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
Η πρώτη σκέψη σχετίζεται με τον
Οργανισμό του ΙΚΑ, διότι η αείμνηστη Μαρία Πετρίδου, αφού πέρασε από
διάφορες θέσεις, «έφθασε στην θέση της Προϊσταμένης του Γραφείου Τύπου
του Διοικητού» του μεγάλου αυτού Οργανισμού.</div>
<div style="text-align: justify;">
Στο άρθρο αυτό περιγράφεται η αείμνηστη
ως «ευγενής» άνθρωπος που πίστευε απόλυτα στον Θεό, ήταν άνθρωπος σιωπής
και προσφοράς, «μιλούσε για το πρόσκαιρο αυτής της ζωής και τις
εξετάσεις που δίνουμε πριν περάσουμε στην άλλη, την πραγματική», ζούσε
με νηστεία προσευχή και ελεημοσύνη, «μοίραζε αγάπη, χαμόγελο, παρηγοριά»
και πριν την κοίμησή της έλεγε σε κάποιον δικό της: «Θα πάμε στον
Κύριο. Τι θα πούμε αν δεν αγαπούμε και δεν ελεούμε τον συνάνθρωπο;».
Ήταν άνθρωπος προσευχής και αντιμετώπιζε με ηρεμία την βαρειά ασθένειά
της, χωρίς να χάνη το χαμόγελό της. Όταν στο τέλος της ζωής της έχασε
την δυνατότητα επικοινωνίας με τον λόγο, «έλεγε ολοκάθαρα μία φράση:
"Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με", κάνοντας τακτικά τον σταυρό της».
Έφυγε από τον κόσμο αυτό με προσευχή και με θεία Κοινωνία. Άφησε στους
ανθρώπους που την γνώρισαν αγαθή μνήμη, κυρίως μνήμη ανθρώπου του Θεού.</div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι σημαντικό να περνάη κανείς από την
ζωή αυτή και να αφήνη μια μνήμη ανθρώπου προσφοράς, θυσίας και αγάπης,
μνήμη καλού Χριστιανού που θέλει να ζη σύμφωνα με την Χριστιανική πίστη
και τον τρόπο ζωής που σχετίζεται με αυτήν.</div>
<div style="text-align: justify;">
Στην περίπτωση αυτή που μελετάμε
βλέπουμε μια γυναίκα που έζησε ανάμεσά μας, ήταν «Προϊσταμένη του
Γραφείου Τύπου του Διοικητού του ΙΚΑ» και τίμησε τον εαυτό της, την
εργασία της και κυρίως την ιδιότητα της Χριστιανής. Άλλωστε είναι
γνωστόν ότι το τέλος ενός ανθρώπου είναι εκείνο που τον χαρακτηρίζει,
που προσδιορίζει τον τρόπο της βιοτής του. Γι' αυτό και όταν διαβάζω
βιογραφίες ανθρώπων προσπαθώ να δω το πως έφυγαν από τον κόσμον αυτόν.</div>
<div style="text-align: justify;">
Κάποτε στην αρχή της ιερατικής μου ζωής
βρέθηκα σε μια συνάντηση ανθρώπων της Εκκλησίας μεταξύ των οποίων ήταν
και δύο Μητροπολίτες. Κάποιος λαϊκός μετέφερε την πληροφορία του θανάτου
ενός ανθρώπου. Τότε ο παριστάμενος οδηγός του αυτοκινήτου ρώτησε: «Από
τι πέθανε;», δηλαδή ποιά ήταν η ασθένεια με την οποία τελείωσε την ζωή
του. Αστραπιαία και κάπως οργισμένα ένας Μητροπολίτης (ο αείμνηστος
Μηθύμνης Ιάκωβος) ρώτησε: «Τι ρωτάς από τι πέθανε! Να ρωτάς πως πέθανε!
Πέθανε με πίστη στον Θεό και μετάνοια, η με την αμαρτία;». Επειδή τότε
ήμουν νέος Κληρικός, αυτό μου προξένησε ισχυρά εντύπωση.</div>
<div style="text-align: center;">
<strong>* * *</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
Η δεύτερη σκέψη που έκανα διαβάζοντας το άρθρο αυτό ήταν ότι στο τέλος του γράφεται μια πρόταση που κάνει μεγάλη εντύπωση:</div>
<div style="text-align: justify;">
«Ίσως αυτήν την χρονιά, δεν πρέπει να
ζητήσουμε από τον Χριστό να κρατήσει στην ζωή τους αγαπημένους μας, η
εμάς, γιατί μπορεί να μην είναι για το συμφέρον των ψυχών μας, αλλά να
Τον παρακαλέσουμε να μας βοηθήσει να γνωριστούμε πριν χωριστούμε. Κι' αν
αυτός ο πόθος έχει χαθεί από τις ψυχές μας, ας μας χαρίσει τουλάχιστον
αυτόν» (Ενοριακή Ευλογία, Ιαν. 2007).</div>
<div style="text-align: justify;">
Καθημερινά δίπλα μας βλέπουμε τον
θάνατο, όσο κι αν θέλουμε να τον ωθούμε στο περιθώριο της ζωής μας. Ο
θάνατος είναι μια πραγματικότητα. Άλλωστε ο καθημερινός ύπνος είναι ένας
μικρός θάνατος και φυσικά ο θάνατος είναι ένας μεγάλος ύπνος. Οι
Πατέρες ονόμασαν τον ύπνο αδελφό του θανάτου.</div>
<div style="text-align: justify;">
Όσοι βρισκόμασε σε προχωρημένη κάπως
ηλικία αισθανόμαστε την απουσία αγαπητών μας ανθρώπων που μας θέρμαναν
και παρηγορούσαν με την αγάπη τους, την ελευθερία τους και την αρχοντιά
τους. Άλλωστε, ένα σημείο που δείχνει το φοβερό του θανάτου είναι το ότι
χωρίζει πρόσκαιρα δύο αγαπημένες υπάρξεις-πρόσωπα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Όμως γνωρίζουμε απόλυτα ως Χριστιανοί
ότι η ζωή μας ανήκει στον Θεό, Αυτός μας την δίνει και Αυτός την
λαμβάνει, όποτε νομίζει. Έπειτα, γνωρίζουμε ότι με την έξοδο της ψυχής
από το σώμα δεν οδηγείται ο άνθρωπος στο μηδέν, αλλά ζη, γιατί καίτοι η
ψυχή είναι κτιστή, εν τούτοις κατά την βούληση του Θεού είναι αθάνατη,
έχει το «ον» και το «αεί ον», όπως λέγει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής,
και υπάρχει αιωνίως. Αναμένει, όμως, και την Δευτέρα έλευση του Χριστού
για να ενωθή και πάλι με το αναστημένο σώμα και να ζήσουν μαζί αιώνια,
το «αεί ευ είναι» η το «αεί φευ είναι».</div>
<div style="text-align: justify;">
Βεβαίως, θα θέλαμε να έχουμε πάντα κοντά
μας τα αγαπητά μας πρόσωπα, όμως αυτό δεν είναι δυνατόν να γίνη για
πολύ καιρό. Αυτό που θα θέλαμε να γίνη και δεν γίνεται μπορεί να
αναπληρωθή από κάτι άλλο πιο σημαντικό. Να παρακαλούμε τον Θεό να
γνωρίσουμε τους ανθρώπους μας καλά, στο βάθος τους, πριν αποχωρισθούμε.</div>
<div style="text-align: justify;">
Πόσες φορές δεν έφυγαν άνθρωποι από
δίπλα μας χωρίς να γνωρίσουμε την εσωτερικότητά τους, χωρίς να μάθουμε
για την ευαισθησία που τους διέκρινε! Πόσες φορές δεν αναρωτηθήκαμε:
«Γιατί να μη γνώριζα τον εσωτερικό του κόσμο πριν πεθάνει; Γιατί δεν
μπόρεσα να ωφεληθώ περισσότερο από την παρουσία του; Γιατί δεν
εκμεταλλεύθηκα την ευκαιρία να τον γνωρίσω περισσότερο; Ενώ μετά τον
θάνατό του αποκαλύφθηκε ότι ήταν ευλογημένος άνθρωπος και ενώ είχα την
δυνατότητα να ωφεληθώ, γιατί δεν μπόρεσα να το κάνω;».</div>
<div style="text-align: justify;">
Δυστυχώς παραμένουμε κλεισμένοι μέσα
στον εαυτό μας, κάνουμε συνεχώς έναν εγωϊστικό μονόλογο και αποφεύγουμε
τους σωτήριους διαλόγους με τον Θεό και τους ανθρώπους και έτσι
παραθεωρούμε πολλά πνευματικά διαμάντια που είναι δίπλα μας.</div>
<div style="text-align: justify;">
Άνθρωποι προσφοράς και αγάπης, άνθρωποι
του Θεού, φεύγοντας από τον κόσμο αυτόν οδηγούνται σε μια συνάντηση,
συνάντηση με τον Θεό, την Παναγία και τους Αγίους, αλλά πολλές φορές
αφήνουν πίσω τους σε μας μια αίσθηση ότι δεν τους γνωρίσαμε όπως ήταν,
δεν αισθανθήκαμε το άρωμα της παρουσίας τους. Τουλάχιστον να τους
παρακαλούμε τώρα να ικετεύουν διαρκώς για μας.</div>
<div style="text-align: center;">
<strong>* * *</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
Τελικά αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει μια
άλλη αίσθηση των πραγμάτων, από εκείνην που διαμορφώνουν τα ΜΜΕ, από
εκείνη που μας μεταφέρουν σε μας οι αισθήσεις του σώματος.</div>
<div style="text-align: justify;">
Σε κάθε ΙΚΑ, σε κάθε Υπηρεσία και σε
κάθε χώρο εργασίας, σε κάθε κοινωνία, ζουν άνθρωποι ποικίλων αποχρώσεων,
με αίσθηση και παραίσθηση των πραγμάτων, με λόγο και αλογία, με
υπευθυνότητα και ανευθυνότητα για την ζωή. Αρκεί να είμαστε εμείς σε
θέση να συλλαμβάνουμε αυτόν τον ευαίσθητο πνευματικό κόσμο των
συνανθρώπων μας.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μακάρι να μας καταφλέγη ο πόθος «να
γνωρισθούμε (με τους ανθρώπους) πριν χωρισθούμε», οπότε και μετά που θα
χωρισθούμε σωματικά να ενωθούμε εν Χριστώ πνευματικά.</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6629941140217039948.post-80791158892227684582018-11-04T17:04:00.001+02:002018-11-04T17:04:21.240+02:00Ὁ Τάφος τοῦ Χριστοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYRXnchwgi8EzDgtggYPssJiCtksGHVmfX8oCaS_v-w8KTg0nUIziqMbfW4Zi2RUXkeGo229Fk6BWL_TST273lUaBjaAFPNmxwnjIxY58lCXZhLz_IFUDP1bpKSJ-xoEQrRSOJEY-TEIA/s1600/______%257E1.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="300" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYRXnchwgi8EzDgtggYPssJiCtksGHVmfX8oCaS_v-w8KTg0nUIziqMbfW4Zi2RUXkeGo229Fk6BWL_TST273lUaBjaAFPNmxwnjIxY58lCXZhLz_IFUDP1bpKSJ-xoEQrRSOJEY-TEIA/s640/______%257E1.JPG" width="480" /></a></div>
<br /><div>
<div style="text-align: justify;">
Οι Δεσποτικές εορτές καθωρίσθηκαν από
την Εκκλησία να εορτάζωνται μέσα στον χρόνο και για να θυμόμαστε τα
μεγάλα γεγονότα που έγιναν με την Ενανθρώπηση, τα Πάθη και την Ανάσταση
του Χριστού, αλλά κυρίως και προ παντός για να βιώσουμε το μυστήριο του
Χριστού και το μυστήριο της αναγεννήσεώς μας. Αυτός είναι ο λόγος για
τον οποίον του εορτασμού των γεγονότων αυτών προηγείται περίοδος
μετανοίας, νηστείας και προσευχής, και όλα αυτά συνδέονται με την θεία
Λειτουργία και την κοινωνία του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, που
σημαίνει την δική μας υπαρξιακή συμμετοχή στα μεγάλα και θαυμαστά αυτά
γεγονότα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Σχετικά με την εορτή των Παθών και της
Αναστάσεως του Χριστού κεντρικά σημεία του εορτασμού είναι ο φρικτός
Γολγοθάς και ο ζωηφόρος Τάφος του Χριστού, που βρίσκονται στα Ιεροσόλυμα
και αποτελούν το κέντρο της αγάπης και της λατρείας μας προς τον
παθόντα και αναστάντα Χριστό. Ο Γολγοθάς συνδέεται με τον Σταυρό του
Χριστού και ο Τάφος Του με την αγία Του Ανάσταση.</div>
<div style="text-align: justify;">
Με την ευκαιρία της εορτής της
Αναστάσεως του Χριστού θα πρέπη σήμερα να στρέψουμε την προσοχή μας στον
Τάφο του Χριστού, το μνημείο το κενό, μέσα στο οποίο τέθηκε το ένδοξο
Σώμα του Χριστού, μετά τον θάνατό Του επάνω στον Σταυρό και την
αποκαθήλωσή του από αυτόν.</div>
<h3 style="text-align: justify;">
1. Ιστορικός χώρος και μυστήριο</h3>
<div style="text-align: justify;">
Ο Τάφος του Χριστού είναι ένας ιστορικός
χώρος, πάνω στον οποίο η ευλάβεια του αγίου Κωνσταντίνου και της αγίας
Ελένης ανοικοδόμησε τον Ναό της Αναστάσεως, αλλά υπήρξε και το κέντρο
της αγάπης και του σεβασμού των πρώτων και των μετέπειτα Χριστιανών.
Δισεκατομμύρια Χριστιανοί δια μέσου των αιώνων εναπέθεσαν σε αυτόν την
αγάπη τους και τον σεβασμό τους και βοηθήθηκαν στην πορεία της ζωής τους
και ακόμη αναγεννήθηκαν πνευματικώς. Πρόκειται, λοιπόν, για ένα
ιστορικό γεγονός, αλλά ταυτόχρονα και για ένα μυστήριο.</div>
<div style="text-align: justify;">
Τα τροπάρια της Εκκλησίας κάνουν λόγο
για την αξία του Τάφου του Χριστού, τόσο του ιδιαίτερου τόπου που τέθηκε
το Σώμα του Χριστού, μετά την αποκαθήλωση από τον Σταυρό, όσο και του
μυστηρίου που συνδέεται με αυτόν.</div>
<div style="text-align: justify;">
Σε ένα τροπάριο του Κανόνα του Μεγάλου
Σαββάτου γράφεται: «και σινδών και τάφος υπεμφαίνουσι το συνόν σοι,
Λόγε, μυστήριον». Δηλαδή, το σινδόνι και ο Τάφος φανερώνουν το μυστήριό
Σου, που συνδέεται με το πρόσωπό Σου. Ο Τάφος δέχθηκε το Σώμα του
Χριστού μαζί με την θεότητά Του, και δείχνει ότι ο θάνατος δεν μπορεί να
κρατήση τον Χριστό. Εμείς οι Χριστιανοί πιστεύουμε στο μυστήριο του
Σταυρού και της Αναστάσεως του Χριστού.</div>
<div style="text-align: justify;">
Σε ένα άλλο τροπάριο του ιδίου του
κανόνος ψάλλεται: «Όλβιος τάφος εν εαυτώ γαρ δεξάμενος ως υπνούντα τον
Δημιουργόν, ζωής θησαυρός θείος αναδέδεικται εις σωτηρίαν ημών των
μελωδούντων• Λυτρωτά ο Θεός ευλογητός ει». Δηλαδή, ο Τάφος του Χριστού
είναι «ευτυχής και μακάριος» γιατί μέσα του δέχθηκε τον Δημιουργό σαν να
κοιμόταν. Καίτοι το Σώμα του Χριστού πέθανε στον Σταυρό, εν τούτοις,
λόγω της ενώσεώς του με την θεότητα, αυτός ο θάνατος ήταν σαν ένας ύπνος
και μάλιστα «ύπνος φυσίζωος», που δίνει ζωή. Έτσι, αυτός ο Τάφος έχει
αναδειχθή θείος θησαυρός της ζωής και συντελεί στην σωτηρία ημών που
υμνούμε τον αναστάντα Λυτρωτή Χριστό.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Τάφος του Χριστού σε άλλο τροπάριο
υμνείται ως ζωηφόρος και ωραιότερος του Παραδείσου. Γράφεται: «Ως
ζωηφόρος, ως Παραδείσου ωραιότερος όντως και παστάδος πάσης βασιλικής
αναδέδεικται λαμπρότερος, Χριστέ, ο τάφος σου η πηγή της ημών
αναστάσεως». Όπου είναι ο Χριστός εκεί είναι και ο Παράδεισος και για
εκείνους που τον πλησιάζουν, με ευλάβεια και σεβασμό, γίνεται πηγή της
δικής τους αναστάσεως.</div>
<h3 style="text-align: justify;">
2. Η Αγία Τράπεζα και η καρδιά</h3>
<div style="text-align: justify;">
Ο αισθητός Τάφος του Χριστού βρίσκεται
στα Ιεροσόλυμα εκεί που τον υπέδειξε και τον καθόρισε η ιστορική
Εκκλησία και η αγάπη των Χριστιανών. Όμως, συγχρόνως ο ευχαριστιακός
τάφος είναι η Αγία Τράπεζα, πάνω στην οποία τελεσιουργείται η αναίμακτος
μυσταγωγία, και διαλαλείται σε όλον τον κόσμο το μυστήριο του Σταυρού
και της Αναστάσεως του Χριστού, που αναγεννά όλους εκείνους που τον
πλησιάζουν, με τις ορθόδοξες προϋποθέσεις και γεύονται του Σώματος και
του Αίματος του Χριστού. Το μυστήριο του Τάφου και της Αναστάσεως του
Χριστού το βιώνουν εκείνοι που αναγεννώνται από τα άγια Μυστήρια, κυρίως
από το κέντρο των μυστηρίων που είναι η θεία Ευχαριστία.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής δίνει και
μια άλλη προέκταση του μυστηρίου του Τάφου που δείχνει την Ανάσταση του
Χριστού. Γράφει: «Μνημείον εστιν ίσως δεσποτικόν η ο κόσμος ούτος η η
εκάστου των πιστών καρδία». Ο κόσμος είναι δεσποτικό μνημείο, γιατί μέσα
σε αυτόν υπάρχουν οι λόγοι των όντων, οι άκτιστες ενέργειες του Θεού,
αλλά και η καρδιά του ανθρώπου είναι μνημείο δεσποτικό, επειδή εκεί
αναπαύεται ο Χριστός και ανασταίνει την ανθρώπινη ύπαρξη. Γι αυτό, όπως
λέγει στην συνέχεια, εκείνοι που θάπτουν μέσα στην καρδιά τους εντίμως
τον Χριστό, θα τον δουν και «ενδόξως αναστάντα», ενώ για τους υπολοίπους
που δεν τον ενταφιάζουν μέσα τους ο Χριστός είναι «αθέατος».</div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτές τις ημέρες πάντοτε τιμούμε και
σεβόμαστε τον Τάφο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα, που δείχνει το μυστήριο
του Σταυρού και της Αναστάσεως του Χριστού, αλλά συγχρόνως συνδεόμαστε
με την Αγία Τράπεζα, το καινόν μνημείον και αγωνιζόμαστε να προσφέρουμε
την καρδιά μας στον Χριστό για να την καταστήση μνημείο δεσποτικό. Έτσι
ζούσαν οι άγιοι δια μέσου των αιώνων και αυτό τους ανέδειξε Αποστόλους,
Μάρτυρας, Ομολογητάς, Πατέρας, Οσίους και Ασκητάς και θυσίασαν ολόκληρη
την ζωή τους για τον αναστάντα Χριστό. Δεν το έκαναν αυτό λόγω μιας
μελέτης των ιστορικών γεγονότων, αλλά εμπνεόμενοι από την βίωση του
μυστηρίου του Σταυρού και της Αναστάσεως του Χριστού.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ας ευχηθούμε ο Αναστάς Χριστός να μας
αποκαλύπτη διαρκώς το μυστήριο της ζωής που συνιστά την σωτηρία και να
τον ακούμε να μας αναγγέλλη το μυστήριο της Αναστάσεώς Του που θα
χαροποιή την ύπαρξή μας. Να συνδεόμαστε πάντοτε με το μνημείο του
Χριστού που είναι η Αγία Τράπεζα. Η ζωή και η φωνή του Αναστάντος
Χριστού μπορεί να καλύψη και να εξουδετερώση όλες τις ανθρώπινες φωνές
των νεκρών πνευματικά ανθρώπων που αμφισβητούν το μεγαλύτερο γεγονός
στην ιστορία, την Ανάσταση του Χριστού.–</div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6629941140217039948.post-79184094239873172552018-11-04T17:02:00.003+02:002018-11-04T17:02:51.857+02:00Ο τρίτος πειρασμός της Εκκλησίας Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου (δημοσιεύθηκε, συνεπτηγμένο, στο Βήμα της Κυριακής, 22-4-2007)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYRXnchwgi8EzDgtggYPssJiCtksGHVmfX8oCaS_v-w8KTg0nUIziqMbfW4Zi2RUXkeGo229Fk6BWL_TST273lUaBjaAFPNmxwnjIxY58lCXZhLz_IFUDP1bpKSJ-xoEQrRSOJEY-TEIA/s1600/______%257E1.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="300" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYRXnchwgi8EzDgtggYPssJiCtksGHVmfX8oCaS_v-w8KTg0nUIziqMbfW4Zi2RUXkeGo229Fk6BWL_TST273lUaBjaAFPNmxwnjIxY58lCXZhLz_IFUDP1bpKSJ-xoEQrRSOJEY-TEIA/s640/______%257E1.JPG" width="480" /></a></div>
<br /><div>
<div style="text-align: justify;">
Στην εποχή μας οι άνθρωποι της Εκκλησίας
αντιμετωπίζουν τον πειρασμό να μετατρέπωνται σε κοινωνικούς παράγοντες,
να χρησιμοποιούν τρόπους και μεθόδους μιας ανθρωποκεντρικής κοινωνίας,
προκειμένου να αποκτούν δόξα, χρήμα, επικοινωνία, προβολή.</div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτό στην ουσία είναι ο τρίτος πειρασμός
που αντιμετώπισε ο Χριστός στην έρημο, σύμφωνα με τον οποίο ο διάβολος
του έδειξε όλες τις βασιλείες του κόσμου και την δόξα τους και ζήτησε,
προκειμένου να Του τις δώση, να τον προσκυνήση. Ο Χριστός απέρριψε αυτόν
τον πειρασμό λέγοντας: «ύπαγε οπίσω μου, σατανά! γέγραπται γαρ, Κύριον
τον Θεόν σου προσκυνήσεις και αυτώ μόνω λατρεύσεις» (Ματθ. δ , 10) και
μας υπέδειξε τον τρόπο που και εμείς θα αντιμετωπίσουμε αυτόν τον τρίτο
πειρασμό.</div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτό στην ουσία είναι ο τρίτος πειρασμός
που αντιμετώπισε ο Χριστός στην έρημο, σύμφωνα με τον οποίο ο διάβολος
του έδειξε όλες τις βασιλείες του κόσμου και την δόξα τους και ζήτησε,
προκειμένου να Του τις δώση, να τον προσκυνήση. Ο Χριστός απέρριψε αυτόν
τον πειρασμό λέγοντας: «ύπαγε οπίσω μου, σατανά! γέγραπται γαρ, Κύριον
τον Θεόν σου προσκυνήσεις και αυτώ μόνω λατρεύσεις» (Ματθ. δ , 10) και
μας υπέδειξε τον τρόπο που και εμείς θα αντιμετωπίσουμε αυτόν τον τρίτο
πειρασμό.</div>
<h3 style="text-align: justify;">
Η επιστήμη της επικοινωνίας</h3>
<div style="text-align: justify;">
Ο τρίτος αυτός πειρασμός του Χριστού και
της Εκκλησίας εκφράζεται και με την επιστήμη της επικοινωνίας. Στην
εποχή μας, εποχή και κοινωνία πληροφορίας, είναι επόμενο να αναπτυχθή
στο έπακρο η επιστήμη της επικοινωνίας. Μπορεί κανείς να προσθέση ότι
στην εποχή της μη κοινωνίας αναπτύσσεται η αρχή της επικοινωνίας.</div>
<div style="text-align: justify;">
Έχουν γίνει πολλές μελέτες και αναλύσεις
γύρω από την επιστήμη της επικοινωνίας. Βασικά με τον όρον αυτό
εννοείται ο μηχανισμός εκείνος, με τον οποίο αναπτύσσονται οι ανθρώπινες
σχέσεις (Cooley), η επικοινωνία είναι μια μορφή «αλληλοερεθισμού» και
«αλληλόδρασης» (Park) με σκοπό την κυριαρχία και την εκμετάλλευση. Για
την επιτυχία της επικοινωνίας χρησιμοποιούνται πολλοί τρόποι όπως ο
έναρθρος λόγος, οι χειρονομίες, τα συμβατικά σύμβολα (Park), οι εικόνες
κλπ. Υπάρχουν πολλές μορφές επικοινωνίας και πολλοί τρόποι με τους
οποίους επικοινωνούν οι άνθρωποι μεταξύ τους, όπως επικοινωνία ιδεών,
αισθημάτων, διαθέσεων και συγκινήσεως (Park). Στην επιτυχία των επαφών
συντελούν πολλοί παράγοντες, όπως η εκφραστικότητα, η μονιμότητα της
καταγραφής για την υπέρβαση του χρόνου, η ταχύτητα για την υπέρβαση του
χώρου και η διάδοση σε όλες τις τάξεις των ανθρώπων (Cooley). Επίσης,
γίνεται λόγος για την λεγομένη «διφασική ροη της επικοινωνίας», αφού η
πληροφορία φθάνει πρώτα στους «καθοδηγητές γνώμης» (opinion leaders) και
από αυτούς σε εκείνους τους οποίους αυτοί επηρεάζουν (Katz). Ακόμη οι
ειδικοί κάνουν λόγο για «ψευδογεγονότα», τα οποία κατασκευάζονται και
είναι «σκηνοθετημένα» και γι' αυτό «δεν είναι ούτε αληθινά ούτε ψεύτικα
με τις παλιές γνωστές έννοιες» (Boorstin) και επομένως είναι επικίνδυνα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Στην πραγματικότητα υπάρχει διαφορά
μεταξύ επικοινωνίας και κοινωνίας. Κοινωνία σημαίνει στενή υπαρκτική και
υπαρξιακή σχέση μεταξύ των ανθρώπων, υπαρξιακή συμμετοχή στον πόνο και
την θλίψη του άλλου, ανάληψη του πόνου του άλλου, όπως έλεγε ένας
ασκητής αγάπη είναι να βρης έναν λεπρό και να τον πάρης στο σπίτι σου
για να τον περιποιηθής η να προσευχηθής στον Θεο να έλθη η λέπρα επάνω
σου και να ελευθερωθή εκείνος. Αντίθετα, επικοινωνία είναι μια εξωτερική
σχέση, που αφήνει ανέγγιχτο το βάθος της προσωπικότητας του άλλου. Η
κοινωνία αποβλέπει στον άνθρωπο ως πρόσωπο - υπόσταση, ενώ η επικοινωνία
αποβλέπει στον άνθρωπο ως μάζα. Ο Park λέγει ότι επικοινωνία μπορεί να
έχουν και τα ζώα μεταξύ τους, όπως τα σκυλιά που συναντώνται μεταξύ τους
και καταλαβαίνει το ένα το άλλο, και οι κότες που κακαρίζουν τα
κλωσόπουλά τους. «Αυτό δεν είναι συνομιλία, είναι όμως επικοινωνία».</div>
<div style="text-align: justify;">
Η αρχή της επικοινωνίας στηρίζεται στην
προσέλκυση του ενδιαφέροντος του άλλου με σκοπό την γνωριμία με τον άλλο
και κυρίως την διάδοση η μετάδοση του προϊόντος στον άλλο. Μεσο για την
επιτυχία του σκοπού είναι το σύνθημα, η αίσθηση, η εικόνα, η ψυχολογική
εντύπωση. Κυρίως εκείνο που χρησιμοποιείται είναι το σύνθημα. Για την
δημιουργία του συνθήματος χρησιμοποιείται κυρίως το ουσιαστικό η το
επίθετο και όχι τόσο το ρήμα. Όμως, το ρήμα έχει μια ενεργητική
κατάσταση, έχει μια δύναμη που δείχνει την ουσία του πράγματος η του
γεγονότος, ενώ το ουσιαστικό και επίθετο δεν έχουν σταθερότητα και γι
αυτά γρήγορα εξαφανίζονται.</div>
<h3 style="text-align: justify;">
Εκκλησία και επικοινωνιολογία</h3>
<div style="text-align: justify;">
Με όσα καταγράφω δεν επιδιώκω να
παρουσιάσω τις αρχές της επικοινωνιολογίας, που είναι έργο ειδικών
επιστημόνων, και το οποίο είναι απαραίτητο για τον τρόπο με τον οποίο
επικοινωνούν οι άνθρωποι μεταξύ τους, γι αυτό και επικοινωνιολόγοι
χρησιμοποιούνται από την πολιτική και τις συνθήκες της αγοράς. Εκείνο
που με ενδιαφέρει στο σημείο αυτό είναι να δούμε ποια είναι η σχέση της
επιστήμης της επικοινωνίας με την Εκκλησία. Και αυτό λέγεται γιατί
διάφορες επικοινωνιακές αρχές σήμερα εισέρχονται μέσα στην εκκλησιαστική
μας ζωη, με έντονο επηρεασμό από την σύγχρονη κοινωνική και πολιτική
ζωη. Λενε μερικοί ότι δεν πρέπει να γίνη αυτό κατ αυτόν τον τρόπο, γιατί
δεν είναι επικοινωνιακό η πρέπει να γίνεται έτσι γιατί αυτό συνιστά η
αρχή της επικοινωνίας. Επίσης υπάρχουν σήμερα Κληρικοί που υποβιβάζουν
την Ορθόδοξη θεολογία στο επίπεδο και όριο της επικοινωνιολογίας και
αντί να θεολογούν, συνθηματολογούν.</div>
<div style="text-align: justify;">
Θεωρώ ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία, καίτοι
μπορεί να χρησιμοποιή μερικούς τρόπους της συγχρόνου επικοινωνιολογίας,
για ποιμαντικούς σκοπούς, όμως δεν μπορεί να ταυτίζεται πλήρως με αυτήν.
Η εκκλησιαστική ζωη με την Ορθόδοξη θεολογία δεν αποβλέπει στην
προσέλκυση του ενδιαφέροντος και της προσοχής του άλλου, δεν έχει σκοπό
την άγρα οπαδών και αγοραστικού κοινού, δεν ενδιαφέρεται για την
κατάργηση της ελευθερίας του άλλου με την χρησιμοποίηση έξυπνων
τεχνασμάτων, κατάλληλου χώρου, χρόνου και τρόπου, δεν σκοπεύει στην
εξωτερική ανάπτυξη των ανθρωπίνων σχέσεων, αλλά αποβλέπει στην
μεταμόρφωση των ανθρώπων. Και αυτή η μεταμόρφωση δεν επιτυγχάνεται με
συνθήματα, ωραίες εικόνες, ευφυολογήματα, εύστοχα μηνύματα, δυνατές
σκέψεις, εκδρομές θρησκευτικού περιεχομένου, αλλά με προσωπικό πολύτροπο
αγώνα στον υπαρξιακό «χώρο». Γι αυτό και η γνήσια εκκλησιαστική και
θεολογική ζωη δεν μπορεί να περάση –και μάλιστα δεν την ανέχονται– στα
Μεσα Μαζικής Ενημέρωσης. Και αυτό γίνεται γιατί η Ορθόδοξη θεολογία
αποβλέπει στο πρόσωπο - υπόσταση, ενώ η επικοινωνία στην μάζα. Σκοπός
της Ορθοδόξου θεολογίας είναι να οδηγήση τον άνθρωπο στον Θεάνθρωπο
Χριστό, ενώ η επικοινωνία καθιστά τον άνθρωπο μαζάνθρωπο. Η Ορθόδοξη
θεολογία δεν αποβλέπει στην αίσθηση και την αισθητική, αλλά στην θέωση
με την μέθοδο της ασκητικής.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Daniel Boorstin χρησιμοποιεί ένα
παράδειγμα για να δείξη την διαφορά μεταξύ πραγματικού και
κατασκευασμένου, θα έλεγα μεταξύ προσώπου και ειδώλου. Ένας φίλος λέγει
σε μια μητέρα με θαυμασμό: «Πω, πω! Τι όμορφο που είναι το μωρό σας».
Και η μητέρα απαντά: «Α! αυτό δεν είναι τίποτε. Που να δείτε την
φωτογραφία του»!</div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν μπορώ να καταλάβω μερικούς Κληρικούς
που ασχολούνται περισσότερο με την εικόνα, την φωτογραφία, την είδηση,
την επικοινωνιολογία, την εξωτερική δράση, τον τουρισμό, και αφήνουν
αβοήθητο τον άρρωστο και πονεμένο άνθρωπο.</div>
<div style="text-align: justify;">
Διερωτώμαι πολλές φορές: Μπορεί ένας
ψυχασθενής να θεραπευθή με συνθήματα και εικόνες; Ίσως βοηθηθή, αλλά δεν
μπορεί να θεραπευθή. Μπορεί ο πονεμένος άνθρωπος, ο καρκινοπαθής να
απαλλαγή από την ασθένειά του με εξωτερικά μηνύματα και διάφορα
«τερτίπια»; Ίσως ανακουφισθή, αλλά δεν θα απαλλαγή από την ασθένειά του.
Μπορεί ο πρωταθλητής να νικήση στον στίβο με ωραία συνθήματα και
έξυπνες προτάσεις; Ίσως βοηθηθή να αναπτυχθή το ενδιαφέρον του, αλλά δεν
θα επιτύχη με αυτό τον στόχο του.</div>
<div style="text-align: justify;">
Το ίδιο και περισσότερο ο άνθρωπος δεν
μπορεί να απαλλαγή από τον υπαρξιακό του πόνο με επικοινωνιακά «τρικ»,
επικοινωνιακές τεχνικές μεθόδους και εξωτερικές δραστηριότητες. Ίσως
αισθανθή μια ανακούφιση με τέτοια μέσα, αλλά δεν θα μπορέση να υπερβή το
πρόβλημα του θανάτου. Γι αυτό και νομίζω ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας,
καίτοι θα μπορούσαν να υιοθετήσουν μερικούς συγχρόνους τρόπους
επικοινωνίας, όμως δεν θα έχαναν την ουσία της Ορθοδόξου θεολογίας, που
είναι η αναγέννηση και η μεταμόρφωση των ανθρώπων.</div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν μπορώ να κατανοήσω την ενασχόληση
μερικών Κληρικών με τον «πυρετό» των εξωτερικών δραστηριοτήτων και την
αγωνία της καθόδου η ανόδου της δημοτικότητάς τους, που συνδέεται πολλές
φορές με την έκπτωση της διακονίας μας, προκειμένου να αυξηθούν τα
ποσοστά δημοτικότητας. Δεν μπορώ να φαντασθώ τους Αποστόλους η τους
Πατέρας να ενδιαφέρωνται για εξωτερικές τουριστικές εκδηλώσεις, για
ποσοστά δημοτικότητας. Αν το έκαναν αυτό, δεν θα ομολογούσαν τον Χριστό
και δεν θα οδηγούνταν στο μαρτύριο.</div>
<div style="text-align: justify;">
Γενικά, πρέπει να παρατηρηθή ότι η
επικοινωνιολογία είναι καλή για τις κομματικές επιδιώξεις, την κίνηση
της αγοράς, την διακίνηση του εμπορίου, την αύξηση του τουρισμού, όχι
όμως για την θεολογία και την Ορθόδοξη Εκκλησία. Μπορώ να προσθέσω ότι η
χρησιμοποίηση των αρχών και των μεθόδων της επικοινωνιολογίας για
εκκλησιαστικά και θεολογικά ζητήματα, προκειμένου να προκληθούν
εξωτερικές εντυπώσεις, δεν βοηθά τον σύγχρονο πονεμένο άνθρωπο. Είναι
ωσάν να προσελκύη κάποιος τον άρρωστο να έλθη σε ένα ωραιότατο
Νοσοκομείο και έπειτα τον αφήνει αθεράπευτο και απογοητευμένο η να τον
προσελκύη στο Νοσοκομείο και αντί για γιατρούς να βρίσκη Ξενοδοχείο με
ανάλογο προσωπικό. Αυτό θα σκορπούσε τέλεια απογοήτευση!</div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6629941140217039948.post-73252677612176675642018-11-04T17:01:00.003+02:002018-11-04T17:01:23.996+02:00«Η Θρησκεία είναι το όπιο του λαού» Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου (Δημοσιεύθηκε στο Περιοδικό «Η Δάφνη»)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYRXnchwgi8EzDgtggYPssJiCtksGHVmfX8oCaS_v-w8KTg0nUIziqMbfW4Zi2RUXkeGo229Fk6BWL_TST273lUaBjaAFPNmxwnjIxY58lCXZhLz_IFUDP1bpKSJ-xoEQrRSOJEY-TEIA/s1600/______%257E1.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="300" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYRXnchwgi8EzDgtggYPssJiCtksGHVmfX8oCaS_v-w8KTg0nUIziqMbfW4Zi2RUXkeGo229Fk6BWL_TST273lUaBjaAFPNmxwnjIxY58lCXZhLz_IFUDP1bpKSJ-xoEQrRSOJEY-TEIA/s640/______%257E1.JPG" width="480" /></a></div>
<br /><div>
<div style="text-align: justify;">
Η φράση «η θρησκεία είναι το όπιο του
λαού» είναι από τις πιο γνωστές ρήσεις του Καρλ Μαρξ, που έγινε και
ιδεολογικό σύνθημα εναντίον της Θρησκείας και του Χριστιανισμού
ειδικότερα. Πάνω σε αυτήν την φράση θα καταγράψω μερικές από τις σκέψεις
μου.</div>
<h3 style="text-align: justify;">
1. Η θεωρία του Μαρξ</h3>
<div style="text-align: justify;">
Διευκρινιστικά πρέπει να σημειωθή ότι ο
Καρλ Μαρξ ήταν Γερμανοεβραίος, γεννήθηκε και μεγάλωσε έξω από την Βόννη,
και όπως ήταν επόμενο έζησε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια στην
ατμόσφαιρα των εβραίων Ραββίνων. Επίσης πολύ ενωρίς στράφηκε στην
ελληνική φιλοσοφία και η διατριβή του έγινε στον Επίκουρο. Στην διατριβή
του έγραψε ως προμετωπίδα: «Με ένα λόγο: προς όλους τους θεούς τρέφω
μίσος».</div>
<div style="text-align: justify;">
Παρενθετικά θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι
το μίσος εναντίον του θεού και της θρησκείας είναι ένα θρησκευτικό
γεγονός, όσο κι αν εκ πρώτης όψεως φαίνεται παράδοξο, γιατί αν κανείς
δεν πιστεύη σε ύπαρξη Θεού δεν στρατεύεται εναντίον αυτού του
ανύπαρκτου, κατά την άποψή του, θεού. Το μίσος εναντίον του Θεού
ερμηνεύεται από την άποψη ότι το κάνει εν ονόματι κάποιας άλλης πίστεως
σε κάποια δική του θεότητα. Το μίσος και η πολεμική στον Θεό, γίνεται σε
έναν υπαρκτό Θεό, γιατί ποτέ κανείς δεν μισεί και δεν πολεμά έναν Θεό,
για τον οποίο πιστεύει ότι δεν υπάρχει.</div>
<div style="text-align: justify;">
Επανερχόμενος, θα ήθελα να τονίσω ότι ο
φιλόσοφος Μπερδιάγεφ, που είχε ξεκινήσει την φιλοσοφική του εργασία
ακολουθώντας τις μαρξιστικές θεωρίες, στην συνέχεια ερμήνευσε με πολύ
ωραίο τρόπο τις απόψεις του Μαρξ. Ισχυρίσθηκε ότι ο Μαρξ, λόγω εβραϊκής
καταγωγής, πίστευε στην μεσσιανική ιδέα, στον ερχομό «της βασιλείας του
Θεού», που είναι ο προδομένος λαός. Επειδή έπαυσε να πιστεύη στην έλευση
του Μεσσίου, όπως το έκαναν οι Εβραίοι, εκκοσμίκευσε αυτόν τον μεσσία,
και τον ρόλο του τον απέδωσε στο προλεταριάτο, την τάξη των εργατών του
εργοστασίου. Ο νέος μεσσίας, κατά τον Μαρξ, είναι το προλεταριάτο, που
είναι απηλλαγμένο από το προπατορικό αμάρτημα και σ’ αυτό θα
αποκαλυφθούν όλες οι αλήθειες και αυτό θα ξεσκεπάση όλες τις αυταπάτες
και θα εξαφανίση την πάλη των τάξεων, οπότε θα επαναφέρη την ανθρωπότητα
στην ενότητα, και θα επικρατήση η «νέα βασιλεία» στην γη.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Μπερδιάγεφ, ερμηνεύοντας το εβραϊκό
υπόβαθρο της μαρξιστικής θεωρίας έγραφε: «Ο θρίαμβος του προλεταριάτου
θα χωρίσει την παγκόσμια ιστορία σε δύο μέρη. Θα αρχίσει μια νέα
παγκόσμια εποχή. Το προλεταριάτο θα είναι η μοναδική συνείδηση, η
πραγματική ανθρωπότητα και τα ενδιαφέροντά του θα συμπέσουν με εκείνα
της συλλογικότητος».</div>
<div style="text-align: justify;">
Έτσι υπάρχει ο νέος μεσσιανικός λαός (το
προλεταριάτο), ο νέος Μωυσής (ο Μαρξ), η νέα γη της επαγγελίας (η
αταξική κοινωνία), ο νέος νόμος (η ισότητα και η δικαιοσύνη).</div>
<div style="text-align: justify;">
Το γεγονός είναι ότι ο Μαρξ, όταν είπε
την ρήση «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού», την πατρότητα της οποίας
μερικοί αποδίδουν στον Φόϋερμπαχ, είχε υπ' όψη του τρεις θρησκευτικές
παραδόσεις, ήτοι την εβραϊκή θρησκεία με τον μεσσιανισμό, τον
Χριστιανισμό της Δύσεως που είχε ταυτισθή με τον σχολαστικισμό, τον
καπιταλισμό, τις σταυροφορίες και τους πολέμους, αλλά και τις
βουδιστικές απόψεις της Άπω Ανατολής, σύμφωνα με τις οποίες οι άνθρωποι
επιδίδονται στην γιόγκα, τον υπερβατικό διαλογισμό, για να αποφύγουν την
επαναφορά στην ζωή, επειδή η κάθε ζωή είναι μια οδύνη, και στην
πραγματικότητα έτσι αφήνονται οι ισχυροί της γης και κάθε τύραννος να
εκμεταλλεύωνται τον πόνο των ανθρώπων. Με αυτήν την έννοια τέτοιες
θρησκευτικές παραδόσεις, που εκμεταλλεύονται τον άνθρωπο και τον
υποτάσσουν σε άλλες αυθαίρετες εξουσίες, μπορούν να λειτουργήσουν ως
όπιο του λαού, που άλλοτε τον αποκοιμίζουν και άλλοτε τον αφιονίζουν και
τον ρίχνουν στον πόλεμο για την καταστροφή των άλλων.</div>
<div style="text-align: justify;">
Έχω την άποψη ότι, εάν ο Μαρξ εγνώριζε
την Ορθόδοξη Εκκλησία, όπως την εξέφρασαν οι μεγάλοι Πατέρες της
Εκκλησίας, και όπως βιώνεται στα πραγματικά Ορθόδοξα Μοναστήρια, που
διατηρούν το ησυχαστικό πνεύμα και την ακτημοσύνη, ενδεχομένως θα είχε
άλλη άποψη για τα θέματα αυτά.</div>
<h3 style="text-align: justify;">
2. Μια ερμηνεία της Μαρξιστικής θεωρίας</h3>
<div style="text-align: justify;">
Ο γνωστός Μιχάλης Ράπτης (Πάμπλο) σε
κείμενό του αναφέρεται και στην ερμηνεία της μαρξιστικής ρήσης «η
θρησκεία είναι το όπιο του λαού».</div>
<div style="text-align: justify;">
Γράφει ότι η φράση αυτή «ανάγεται σε δυό
διαφορετικές ερμηνείες». Η μία ερμηνεία συνδέεται με την καταπράϋνση
των υπαρξιακών ερωτημάτων, που υπάρχουν μέσα σε κάθε άνθρωπο, όταν η
θρησκεία θεωρηθή ότι είναι κάποια εγγενής τάση του εξελισσόμενου όντος,
δηλαδή η θρησκεία σε αυτήν την περίπτωση καταπραΰνει τις υπαρξιακές
ανησυχίες του ανθρώπου. Η άλλη έννοια είναι ότι, επειδή επιδιώκεται
εσκεμμένως να παραπλανάται ο λαός και να αποπροσανατολίζεται από την
εκάστοτε εξουσία, χάριν της κοινωνικής ειρήνης, γι α?τό η κάθε θρησκεία
χρησιμοποιείται από το κάθε κατεστημένο προς τον σκοπόν αυτό, δηλαδή
αποκοιμίζει τα κοινωνικά ενδιαφέροντα του ανθρώπου.</div>
<div style="text-align: justify;">
Στην συνέχεια αναλύει ότι ο Μαρξ απέδωσε
την δεύτερη σημασία στην φράση αυτή και παρέλειψε τα σχετικά με την
υπαρξιακή ανησυχία και τον προβληματισμό του ανθρώπου, στα οποία η
θρησκεία δίδει μια λύση. Συγχρόνως όμως δίδει και μια άλλη διάσταση της
μαρξιστικής θεωρίας για την θρησκεία. Γράφει:</div>
<div style="text-align: justify;">
«Ο Μαρξ, επιμένει στην άποψη ότι η
θρησκεία είναι και διαμαρτυρία εναντίον της πραγματικής κοινωνικής
απαθλίωσης του ανθρώπου, και επομένως ο Μαρξ δεν καταδικάζει ούτε την
θρησκεία, ούτε τον θρησκευόμενο άνθρωπο. Η θρησκεία είναι ο αναστεναγμός
του ανθρωπίνου όντος, σ’ ένα κόσμο χωρίς καρδιά, αλλά και το βάλσαμό
του, όχι μόνον απέναντι στην κοινωνική του δυστυχία και αλλοτρίωση, αλλά
και απέναντι στα ανεξήγητα υπαρξιακά του προβλήματα».</div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν γνωρίζω αν αυτή είναι η πραγματική
ερμηνεία που απέδιδε ο Μαρξ στην θρησκεία και πως συμβιβάζεται με την
φράση «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού». Είναι θέμα ερμηνείας και
ανάλυσης. Γεγονός, πάντως, είναι ότι ο Μαρξ είχε ένα εβραϊκό υπόστρωμα
στην σκέψη του και, βεβαίως, δεν μπορούσε να αποστασιοποιηθή από αυτό.</div>
<h3 style="text-align: justify;">
3. Θρησκεία και Εκκλησία</h3>
<div style="text-align: justify;">
Μελετώντας κανείς τις θρησκείες και τις
Χριστιανικές ομολογίες θα διαπιστώση ότι χρησιμοποιούν μερικές ιδέες,
άλλοτε για να αποπροσανατολίσουν τους οπαδούς τους, άλλοτε για να τους
φανατίσουν και άλλοτε να τους ιδεολογοποιήσουν. Για παράδειγμα η
σχολαστική θεολογία και η καπιταλιστική νοοτροπία του δυτικού
Χριστιανισμού, όπως την γνώριζε ο Μαρξ, η εβραϊκή σκέψη και κυρίως η
σιωνιστική νοοτροπία που είναι πράγματι μια πολιτική επιλογή, η οποία
χρησιμοποιεί πολιτικά τις θρησκευτικές απόψεις της Παλαιάς Διαθήκης και
αυτό φαίνεται από την διαφοροποίηση των Χασιδίμ, ο ανατολικός
διαλογισμός και μυστικισμός, αλλά και η μαγεία που παρατηρείται στις
ανατολικές θρησκείες, δίδουν μια τέτοια εντύπωση, ότι, δηλαδή, κατά
διαφόρους βαθμούς η θρησκεία είναι το όπιο του λαού, με την άποψη ότι
αφήνει τον άνθρωπο στο περιθώριο της κοινωνίας, οπότε δημιουργείται
ελεύθερος χώρος για να δράση κάθε τύραννος και να εκμεταλλευθή τον
άνθρωπο.</div>
<div style="text-align: justify;">
Όμως, μιλώντας πολλές φορές για την ρήση
αυτή του Μαρξ, ότι η θρησκεία είναι το όπιο του λαού, ισχυρίζομαι ότι
αυτό δεν αναφέρεται στην Ορθόδοξη Εκκλησία, γιατί η Ορθόδοξη Εκκλησία,
όπως την προσδιόρισαν οι μεγάλοι Πατέρες της, δεν είναι θρησκεία, αφού
δεν διακρίνεται από τα στοιχεία που έχουν οι άλλες θρησκείες, αλλά είναι
Εκκλησία. Η λέξη Εκκλησία δηλώνει συγκέντρωση του Δήμου για να
συζητήσουν και να λύσουν διάφορα προβλήματα. Η Εκκλησία δεν λειτούργησε
ποτέ ως θρησκεία –δεν έχω επαρκή χρόνο να το αναλύσω– αλλά ως Εκκλησία,
ως σύναξη κληρικών και λαϊκών, μαζί με τον Θεό, την Παναγία και τους
αγίους. Όποιος διαβάσει τα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη θα διαπιστώση
ότι έτσι ένοιωθε την Εκκλησία και εν ονόματι αυτής της Εκκλησίας
ηγήθηκε του αγώνος για να δοθούν συνταγματικές ελευθερίες στον λαό.</div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτός είναι ο λόγος που με κάνει να
πιστεύω ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία λειτουργεί περισσότερο ως πνευματικό
Νοσοκομείο, ως θεραπευτική Κοινότητα, η οποία λαμβάνει τον άνθρωπο στην
κατάσταση που βρίσκεται και τον ελευθερώνει από ποικίλες εξαρτήσεις, τον
απο-ιδεολογοποιεί και τον απο-φανατίζει. Είναι δε γνωστόν ότι εκτός από
τις οπιούχες ουσίες υπάρχουν και οι ψυχολογικές και ιδεολογικές
οπιούχες ουσίες, εκτός από τα ναρκωτικά υπάρχουν και τα ψυχοναρκωτικά. Η
Ορθόδοξη Εκκλησία, όταν θέλη κανείς να ζήση πραγματικά μέσα σε αυτήν,
με την μυστηριακή και την ασκητική ζωή, ελευθερώνει τον άνθρωπο από τις
ποικίλες εξαρτήσεις.</div>
<div style="text-align: justify;">
Στο τελευταίο μου βιβλίο με τίτλο
«Θρησκεία και Εκκλησία στην κοινωνία» μπορεί ο αναγνώστης να βρη πολλές
απόψεις να αναλύωνται γύρω από το θέμα αυτό.</div>
<div style="text-align: justify;">
Τελειώνοντας θα ήθελα να τονίσω ότι
δυστυχώς σήμερα σε διάφορες θρησκευτικές κοινότητες ισχύει το σύνθημα «η
θρησκεία είναι το όπιο του λαού», αλλά συγχρόνως ισχύει και το σύνθημα
«το όπιον είναι η θρησκεία του λαού». Τα ναρκωτικά βασανίζουν τους νέους
ανθρώπους, αλλά και την άρχουσα τάξη, καθώς επίσης και μερίδα του
πρωταθλητισμού με την καπιταλιστική του νοοτροπία και οργάνωση. Οι
ποικιλώνυμες ψυχότροπες ουσίες είναι το όπιο του λαού. Δεν είναι μόνο η
θρησκεία, αλλά και η εξουσία το νέο όπιο του λαού. Ο Προφήτης Ησαΐας
κατακρίνει αυτούς που μεθούν χωρίς κρασί και εννοεί τους ασκούντας την
ποικιλότροπη εξουσία. Και δυστυχώς αυτού του γεγονότος καθιστάμεθα
μάρτυρες κάθε μέρα.</div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6629941140217039948.post-84136187183679084382018-11-04T16:59:00.003+02:002018-11-04T16:59:56.625+02:00«Αραβοποίηση Πατριαρχείου Ιεροσολύμων ή διατήρηση του status quo με καινοτόμες λύσεις;» Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου (δημοσιεύθηκε στο Βήμα της Κυριακής, 10-6-2007)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYRXnchwgi8EzDgtggYPssJiCtksGHVmfX8oCaS_v-w8KTg0nUIziqMbfW4Zi2RUXkeGo229Fk6BWL_TST273lUaBjaAFPNmxwnjIxY58lCXZhLz_IFUDP1bpKSJ-xoEQrRSOJEY-TEIA/s1600/______%257E1.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="300" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYRXnchwgi8EzDgtggYPssJiCtksGHVmfX8oCaS_v-w8KTg0nUIziqMbfW4Zi2RUXkeGo229Fk6BWL_TST273lUaBjaAFPNmxwnjIxY58lCXZhLz_IFUDP1bpKSJ-xoEQrRSOJEY-TEIA/s640/______%257E1.JPG" width="480" /></a></div>
<br /><div>
<div style="text-align: justify;">
Δυστυχώς τα προβλήματα που υπάρχουν στο
Πατριαρχείο Ιεροσολύμων δεν είναι πρόσφατα, αλλά παρατηρούνταν ακόμη και
από την περίοδο της Οθωμανικής κυριαρχίας στους Αγίους Τόπους και τα
μετέπειτα χρόνια, όταν μερικοί αμφισβητούσαν το εκκλησιαστικό και
ελληνικό-ρωμαίϊκο status quo της περιοχής, αλλά τελικά επικυρώνονταν
στην κυριαρχία των Ελλήνων-Ρωμηών της Αγιοταφικής Αδελφότητας. Όποιος
μελετήσει την ιστορία του θέματος, θα αντιληφθή το πρόβλημα που κατά
καιρούς ανέκυπτε.</div>
<div style="text-align: justify;">
Σκεπτόμενος το θέμα, κατέληξα σε μερικές
διαπιστώσεις, τις οποίες παραθέτω προς ευρύτερη συζήτηση και μελέτη των
παραμέτρων και επεξεργασία τους από τους ειδικούς, που ίσως να αποτελή
μια πιθανή λύση του προβλήματος. Κανένας δεν είναι αλάθητος, αλλά όλοι
μας μπορούμε να προσφέρουμε τις σκέψεις μας, οι οποίες ίσως να βοηθήσουν
για μια πιθανή λύση του προβλήματος από τους ειδημόνες και τους έχοντες
αρμοδιότητα.</div>
<h4 style="text-align: justify;">
1. Η ιδανική κατάσταση</h4>
<div style="text-align: justify;">
Η ιδανική κατάσταση που θα έπρεπε και θα
μπορούσε να επικρατή στο παλαίφατο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων είναι η
οικουμενικότητα στην διοίκηση και την ποιμαντική διακονία, μέσα στο
«πνεύμα» της ορθοδόξου εκκλησιολογίας και της Ρωμηοσύνης. Αυτό σημαίνει
ότι οι αραβόφωνοι και ελληνόφωνοι ορθόδοξοι Χριστιανοί θα αποτελούσαν
ένα ποίμνιο και οι καταλληλότεροι από αυτούς, χωρίς διακρίσεις από
πλευράς γλώσσας και καταγωγής, θα γίνονταν Κληρικοί, Επίσκοποι και
Πατριάρχες. Αυτός θα ήταν ο ιδανικός σκοπός και η υψίστη προοπτική της
Ορθοδόξου Εκκλησίας.</div>
<h4 style="text-align: justify;">
2. Τα υπάρχοντα προβλήματα</h4>
<div style="text-align: justify;">
Η ιδανική και επιθυμητή αυτή κατάσταση,
ιδιαιτέρως σήμερα με τα νέα δεδομένα που υφίστανται στην περιοχή δεν
μπορεί να επικρατήση, γιατί ασκούνται διάφορες πολιτικές πιέσεις. Για
παράδειγμα. Η πλειονότητα της Αγιοταφικής Αδελφότητος είναι ελληνικής
καταγωγής και το ποίμνιο είναι αραβόφωνο (Άραβες, Παλαιστίνιοι και
Ιορδανοί) που έχουν πολιτική αναφορά στις δικές τους εθνικές διοικήσεις.
Έπειτα, η de jure διοίκηση του Πατριαρχείου προϋποθέτει να εξασκήται με
τον ιορδανικό νόμο του 1958, ο οποίος όμως δεν μπορεί να εφαρμοσθή,
λόγω της de facto ισραηλινής κυριαρχίας. Ακόμη, οι Ποιμένες του
Πατριαρχείου πρέπει να υποστηρίζουν τα δίκαια του αραβοφώνου ποιμνίου
του, πράγμα το οποίο έρχεται σε αντίθεση με την Κυβέρνηση του Ισραήλ,
και όταν δεν το κάνη, για να μη εμπλακή ακόμη περισσότερο στις πολιτικές
διενέξεις, τότε προδίδει το ποίμνιο. Επί πλέον, η καταγραφή της
περιουσίας του Πατριαρχείου και η διατήρησή της η η απόκτησή της από
άλλους συνδέεται στενά με την μελλοντική διευθέτηση του μεσανατολικού
ζητήματος.</div>
<div style="text-align: justify;">
Με αυτές τις προϋποθέσεις η Εκκλησία
στην περιοχή αυτή εμπλέκεται οπωσδήποτε στις πολιτικές και εθνικιστικές
πιέσεις, χάνοντας το σωτηριώδες και απολυτρωτικό της έργο που είναι η
σωτηρία των ανθρώπων, για τους οποίους σταυρώθηκε και αναστήθηκε ο
Χριστός και μετατρέπεται σε μια εγκοσμιοκρατική Θρησκεία που χειρίζεται
πολιτικές και εθνικιστικές σκοπιμότητες, προσπαθώντας να κρατήση πολλές
ισορροπίες.</div>
<h4 style="text-align: justify;">
3. Η πιθανή λύση</h4>
<div style="text-align: justify;">
Παρατηρώντας αυτό το γεγονός, διαπιστώνω ότι υπάρχουν δύο πιθανές λύσεις.</div>
<div style="text-align: justify;">
Η πρώτη να μείνουν τα πράγματα ως έχουν,
με αποτέλεσμα να εμπλέκεται το Πατριαρχείο στις διαμάχες της περιοχής
με πιθανότητα, αν και δύσκολα, να καταλήξη στην «αραβοποίηση», αφού το
ποίμνιό του αποτελείται από Άραβας, Ιορδανούς, Παλαιστινίους και
ελαχίστους Έλληνες και κατ’ αυτόν τον τρόπο να ανατραπή και να μετατραπή
το εκκλησιαστικό προσκυνηματικό status quo στην περιοχή αυτή. Στην
περίπτωση αυτή τα προβλήματα θα οξυνθούν ακόμη περισσότερο, λόγω της
κυριαρχίας του Ισραήλ.</div>
<div style="text-align: justify;">
Η δεύτερη πιθανή λύση –και η πιο
ριζοσπαστική– είναι να παραμείνη το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, όπως
χαρακτηρίζεται, ως «Ελληνορθόδοξον (Ρουμ Όρθοντοξ) Πατριαρχείον» η
«Μοναστήριον του Παναγίου Τάφου» η «Αγιοταφική Αδελφότης, η
Ελληνορθόδοξον (Ρουμ Όρθοντοξ) Μοναστήριον», και να διοική τα
προσκυνήματα, χωρίς να εμπλέκωνται στην διοίκηση οι αραβόφωνοι
ορθόδοξοι. Άλλωστε, τα φιρμάνια κατά την διάρκεια της Οθωμανικής
κυριαρχίας εκδίδονταν για τους Έλληνες και η δικαιοδοσία αυτή
συνεχιζόταν και κατά τους νεώτερους χρόνους, μετά την απελευθέρωση της
περιοχής από τους Οθωμανούς. Αυτό σημαίνει ότι η Αγιοταφική Αδελφότητα
θα αποτελήται από Έλληνες, το Πατριαρχείον θα διοικήται από Έλληνες, τα
προσκυνήματα θα παραμείνουν ως Ιερές Μονές-Προσκυνήματα της Αγιοταφικής
Αδελφότητας, θα δέχωνται τους προκυνητές και φυσικά το Πατριαρχείο θα
ποιμαίνη αυτούς που θα θελήσουν, με δική τους πρωτοβουλία, να ανήκουν
στα ιερά αυτά προσκυνήματα –Μοναστήρια.</div>
<div style="text-align: justify;">
Η τελευταία αυτή λύση έχει πολλά
πλεονεκτήματα. Το ένα ότι δεν θα υπονομευθή το εκκλησιαστικό status quo
στην περιοχή αυτή, γιατί διαφορετικά αν παρ' ελπίδα αραβοποιηθή το
Πατριαρχείο, τότε τα προβλήματα θα αυξηθούν ακόμη περισσότερο. Το άλλο
πλεονέκτημα είναι ότι η Εκκλησία θα απεμπλακή από τις πολιτικές πιέσεις
που ασκούνται και θα ασκηθούν ακόμη περισσότερο στην εύθραυστη και
επικίνδυνη αυτή περιοχή. Έτσι, η αναγνώριση του εκλεγέντος κάθε φορά
Πατριάρχου από τις εμπλεκόμενες πολιτικές και εθνικές διοικήσεις δεν θα
στηρίζεται σε πολιτικά και εθνικά κίνητρα, αλλά και δεν θα χρειάζεται να
γίνη αναγνώριση. Επί πλέον θα δοθή η δυνατότητα στο Πατριαρχείο
Ιεροσολύμων να είναι παράγων ειρήνης στην περιοχή, γιατί θα εκτελή το
εκκλησιαστικό έργο του ελεύθερο, χωρίς να εμπλέκεται σε πολιτικές και
εθνικιστικές σκοπιμότητες.</div>
<div style="text-align: justify;">
Στο υφιστάμενο, λοιπόν, δίλημμα,
αραβοποίηση η διατήρηση του ήδη υπάρχοντος εκκλησιαστικού status quo
–λειτουργία των προσκυνημάτων ως Μοναστηριών υπό ελληνορθόδοξη διοίκηση–
θα πρέπη ασφαλώς να προτιμηθή το δεύτερο που θα διαδραμματίση έναν
ευεργετικό ρόλο στην περιοχή αυτή και θα διασώση κατά τον καλύτερο τρόπο
την εκκλησιαστικότητα του Πατριαρχείου, το οποίο θα λειτουργή ως «Μέγα
Μοναστήρι».</div>
<h4 style="text-align: justify;">
4. Αραβόφωνες εκκλησιαστικές διοικήσεις</h4>
<div style="text-align: justify;">
Φυσικά, μια τέτοια λύση θα εξετάση και
τις άλλες εκκλησιαστικές παραμέτρους, όπως τα ενδεχόμενα εκκλησιαστικά
σχίσματα που θα αναφυούν. Νομίζω, όμως, ότι το μείζον είναι να
διατηρηθούν τα προσκυνήματα και τα Μοναστήρια της περιοχής αυτής στην
Ελληνορθόδοξη Αδελφότητα, ανεξάρτητα από πολιτικές σκοπιμότητες και
εκατέρωθεν εθνικιστικές πιέσεις. Παραλλήλως, όμως, θα πρέπη να εξετασθή
και το ενδεχόμενο να δημιουργηθούν στην Ιορδανία και την Παλαιστίνη
ιδιαίτερες αυτόνομες αυτοδιοίκητες εκκλησιαστικές διοικήσεις, όπως με
σοφία και διάκριση έκανε στο παρελθόν το Οικουμενικό Πατριαρχείο στις
σλαυϊκές και βαλκανικές χώρες, η ημιαυτόνομες διοικήσεις, όπως
λειτουργεί η Εκκλησία της Κρήτης. Στις διοικήσεις αυτές, με οποιαδήποτε
μορφή, θα ποιμαίνουν Άραβες, Ιορδανοί και Παλαιστίνιοι
Κληρικοί-Επίσκοποι, κάτω από την γενική η ειδική δικαιοδοσία του
Πατριαρχείου Ιεροσολύμων.</div>
<div style="text-align: justify;">
Το άρθρο αυτό δεν θέλει να επιλύση τα
θέματα, αλλά παρουσίασε μια δυνατότητα ριζοσπαστικής λύσης, που θα
αξιοποιηθή κατάλληλα από την συνεργασία μεταξύ Πατριαρχείου, Ελληνικής
Κυβερνήσεως και Ισραηλινής Κυβερνήσεως, για την απεμπλοκή του
Πατριαρχείου Ιεροσολύμων από την κρίση, που δεν είναι σύγχρονη, αλλά
διαχρονική και αναμένεται δυστυχώς να οξυνθή.</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<h3 style="text-align: center;">
Σύντομο Ιστορικό για το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων</h3>
<div style="text-align: center;">
<strong>του Φαίδωνα Χριστοδουλάκη,</strong></div>
<div style="text-align: center;">
<em><strong>από το περιοδικό Church&Diplomacy</strong></em></div>
<div style="text-align: justify;">
Με πρώτο Επίσκοπό της τον Ιάκωβο τον
Αδελφόθεο και γενέθλια ημέρα αυτή της Πεντηκοστής η Εκκλησία των
Ιεροσολύμων έχει να επιδείξη μακρά ιστορική πορεία.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μετά από την εποχή των σκληρών διωγμών
από τους Ρωμαίους η ακμή της θα έρθη επί Μεγάλου Κωνσταντίνου, περίοδο
κατά την οποία χρονολογείται και ο τεράστιος οικοδομικός πλούτος των
Προσκυνημάτων της Αγίας Γης από την μητέρα του, αγία Ελένη.</div>
<div style="text-align: justify;">
Με απόφαση της Δ Οικουμενικής Συνόδου το
451 μ.Χ. η Εκκλησία των Ιεροσολύμων θα ανυψωθή σε Πατριαρχείο και από
τότε θα αρχίση να αναπτύσσεται ο Μοναχισμός με την ανάδειξη μερικών από
τις λαμπρότερες προσωπικότητες της ιστορίας του που θα "γεννήση" το
Τάγμα των "Σπουδαίων", την πρώϊμη μορφή της Αγιοταφικής Αδελφότητας.</div>
<div style="text-align: justify;">
Η περσική εισβολή του 614 μ.Χ. θα
ανακόψη την ακμάζουσα πορεία και θα οδηγήση μια 15ετια αργότερα την
Ιερουσαλήμ στα χέρια των Αράβων και την έναρξη των αυθαιρεσιών με την
αναγνώριση ελαχίστων δικαιωμάτων στην Εκκλησία.</div>
<div style="text-align: justify;">
Σκληροί διωγμοί θα σημαδέψουν εκ νέου το
Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων τον 9ο αιώνα και θα ενταθούν με την έλευση
των Σταυροφόρων το 1099, η ήττα των οποίων από τους Μαμελούκους θα δώση
ανάσα στους Έλληνες μέχρι τον 14ο αιώνα. Εκείνη την εποχή θα ξεκινήση το
νέο κύμα διωγμών, ενώ θα αρχίσουν να κάνουν την εμφάνισή τους οι
Φραγκισκανοί, οι Ιακωβίτες και οι Αρμένιοι, αλλά και οι Σέρβοι και οι
Γεωργιανοί Ορθόδοξοι.</div>
<div style="text-align: justify;">
Με την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως, το
1453, οι Πατριάρχες Ιεροσολύμων θα εξασφαλίσουν κάποια θετική στάση εκ
μέρους των Τούρκων, βάσει της οποίας θα διαμορφωθή το προσκυνηματικό
καθεστώς (status quo) που θα παγιωθή αργότερα τον 18ο αιώνα και θα
οδηγήση στην διαδικασία εσωτερικής οργάνωσης του Πατριαρχείου, χωρίς να
εξαλείψη τις εντάσεις μεταξύ Ελλήνων, Λατίνων και Αρμενίων.</div>
<div style="text-align: justify;">
Η Επανάσταση του 1821 θα επιφέρη νέο
κύκλο προβλημάτων με αποκορύφωμα το 1843 την υποκινούμενη από ρωσσικά
συμφέροντα ένταση μεταξύ ελληνοφώνων και αραβοφώνων. Η τελική
επανακατοχύρωση του status quo στους Αγίους Τόπους θα έρθη με την
Συνθήκη των Παρισίων, το 1856, και το Συνέδριο του Βερολίνου, το 1878,
για να ακολουθήσουν η Κοινωνία των Εθνών και ο ΟΗΕ.</div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6629941140217039948.post-36888735300012244922018-11-04T16:58:00.000+02:002018-11-04T16:58:02.616+02:00Η ασθένεια του Αρχιεπισκόπου Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου Δημοσιεύθηκε στόν "Κόσμο τού Επενδυτή" στις 30 Ιουνίου 2007.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYRXnchwgi8EzDgtggYPssJiCtksGHVmfX8oCaS_v-w8KTg0nUIziqMbfW4Zi2RUXkeGo229Fk6BWL_TST273lUaBjaAFPNmxwnjIxY58lCXZhLz_IFUDP1bpKSJ-xoEQrRSOJEY-TEIA/s1600/______%257E1.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="300" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYRXnchwgi8EzDgtggYPssJiCtksGHVmfX8oCaS_v-w8KTg0nUIziqMbfW4Zi2RUXkeGo229Fk6BWL_TST273lUaBjaAFPNmxwnjIxY58lCXZhLz_IFUDP1bpKSJ-xoEQrRSOJEY-TEIA/s640/______%257E1.JPG" width="480" /></a></div>
<br /><div>
<div style="text-align: justify;">
Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στον «Κόσμο
του Επενδυτή» (30 Ιουνίου – 1 Ιουλίου 2007) μετά την εγχείριση στην
οποία επεβλήθη ο Αρχιεπίσκοπος και τα μετεγχειριτικά προβλήματα που
εμφανίσθηκαν, και όταν στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσεως γινόταν λόγος για τα
«σενάρια διαδοχής». Ήταν μια προσωπική κατάθεση του Μητροπολίτου μας</div>
<div style="text-align: justify;">
Όλοι αισθανθήκαμε έκπληξη και λύπη από
την αιφνίδια εκδήλωση της ασθένειας του Αρχιεπισκόπου. Συγχρόνως, η
ασθένεια αυτή κατέδειξε και την δύναμη, αλλά και την αδυναμία που
παρατηρείται μέσα στον εκκλησιαστικό οργανισμό. Και γνωρίζουμε ότι η
Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού, που είναι η ουσία και το μεγαλείο
της, αλλά δυστυχώς υπάρχουν και τα λεγόμενα «πολιτικά της Εκκλησίας» που
κινούνται πάντοτε στην περιφέρεια και δεν αντέχουν στον χρόνο. Έτσι με
τις δηλώσεις πολλών εκδηλώθηκε και η υποκρισία, όπως και το φαινόμενο
του οπουρτουνισμού.</div>
<div style="text-align: justify;">
Θεωρώ, όμως, ότι η ασθένεια του
Αρχιεπισκόπου θα φανή ως δύναμη για τον ίδιο και την Εκκλησία. Και αυτό
το εντοπίζω σε τρεις πλευρές.</div>
<h3>
1. Το νόημα της ασθενείας</h3>
<div style="text-align: justify;">
Η ασθένεια στον άνθρωπο είναι μια από
τις οριακές καταστάσεις στην ζωή του, που είναι αυθεντικότερη, από την
άποψη ότι τότε ο άνθρωπος ξεφεύγει από τον οίστρο της εργώδους
καθημερινότητας και μπορεί να δη τον εαυτό του αυθεντικότερα, μακρυά από
την ομίχλη και την σκόνη του γίγνεσθαι και του φαίνεσθαι, μέσα στην
ησυχία του δωματίου νοσηλείας, μακρυά από τα φώτα της δημοσιότητας. Τότε
αναφύονται τα λεγόμενα υπαρξιακά θέματα, τα οποία σε σχέση με τα
καθημερινά, τα κοινωνικά, τα συνήθη, είναι σημαντικότερα και κάνουν τον
άνθρωπο να φιλοσοφή πάνω στην ζωή και τον θάνατο, στο νόημα της ύπαρξης.
Ο διάσημος λογοθεραπευτής Victor Frankl στα στρατόπεδα της
συγκεντρώσεως και του θανάτου του Άουτσβιτς και του Νταχάου, όπως
γράφει, είδε αυθεντικότερα την ζωή και την αγάπη, κατάλαβε την αξία όχι
της ομοιοστασίας, αλλά της υπέρβασης.</div>
<h3>
2. Η δύναμη της ασθενείας</h3>
<div style="text-align: justify;">
Συνήθως ταυτίζουμε την εμφάνεια και την
δόξα της Εκκλησίας με τις ποικίλες δραστηριότητες και την κοινωνική
προσφορά. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθή αυτήν την πραγματικότητα. Όμως, η
Εκκλησία γνωρίζει και μια άλλη πραγματικότητα που είναι πιο διαχρονική
και την εκφράζει ο λόγος του Χριστού στην παράκληση του Αποστόλου Παύλου
να τον απαλλάξη από την ασθένεια που τον βασάνιζε: «η γαρ δύναμίς μου
εν ασθενεία τελειούται». Και έχοντας αυτό υπ' όψη του ο Απόστολος
καυχάται για τις ασθένειές του και συνεχίζει: «διο ευδοκώ εν ασθενείαις,
εν ύβρεσιν, εν ανάγκαις, εν διωγμοίς, εν στενοχωρίαις, υπέρ Χριστού•
όταν γαρ ασθενώ, τότε δυνατός ειμι» (Β’ Κορ. ιβ , 9-10). Η δύναμη της
Εκκλησίας φαίνεται στην φαινομενική αδυναμία της, στην περίοδο των
διωγμών και των ταλαιπωριών.</div>
<div style="text-align: justify;">
Το ίδιο συμβαίνει και με τα πρόσωπα που
διακονούν μέσα στην Εκκλησία, κατά το παράδειγμα του Αποστόλου Παύλου.
Όταν η επιτυχία της Εκκλησίας δεν στηρίζεται στις ανθρώπινες δυνάμεις,
αλλά στην δύναμη του Χριστού, τότε φαίνεται ότι το έργο της είναι
θετικό. Όταν κανείς δίνη σημασία και προτεραιότητα σε ευκαιριακές
φιλίες, τότε είναι δυνατόν να είναι ανασφαλής. Μέσα από την δική μας
αδυναμία φαίνεται ότι το έργο που επιτελείται είναι του Θεού. Έτσι, το
μεγαλύτερο έργο γίνεται με την σιωπή και την ταπείνωση, με την αφάνεια
και την εσωτερικότητα, την προσευχή και την καρτερία. Δεν βοηθά κανείς
πάντοτε με την κατ ε?θείαν παρέμβαση στα κοινωνικά δρώμενα. Στην
Εκκλησία υπάρχουν και άλλοι τρόποι δραστήριοι, όπως το κάνει η μικρή
ζύμη που αρτοποιεί το φύραμα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ήδη ο Αρχιεπίσκοπος, με την επιθυμία του
να ανακοινωθή όλη η αλήθεια για την ασθένειά του, έδειξε, όπως πολλοί
το επεσήμαναν, το μεγαλείο του. Αλλά, μέσα από την ασθένειά του θα
φανούν και άλλες πλευρές της αφανούς η κεκαλυμμένης προσωπικότητάς του,
όπως η υπομονή, η μακροθυμία, η συγχωρητικότητα, η πίστη στον Θεό, η
προσευχή κλπ. Οπότε, τώρα είναι καιρός, κατά τον οποίον θα φανή η δύναμη
του έσωθεν ανθρώπου.</div>
<h3>
3. Ο συνοδικός θεσμός</h3>
<div style="text-align: justify;">
Η ασθένεια του Αρχιεπισκόπου θα
αποκαλύψη ακόμη περισσότερο την δύναμη της Εκκλησίας, εννοώ τον συνοδικό
της θεσμό. Καθένας δικαιούται να αρρωσταίνη ένα διάστημα, αλλά και
δικαιούται και του σεβασμού μας σε δύσκολες καταστάσεις. Το ίδιο και
περισσότερο δικαιούται και ο Αρχιεπίσκοπος. Έπειτα, ο ίδιος πολλές φορές
έχει τονίσει ότι εκτιμά και θέλει να αναβαθμίση τον συνοδικό θεσμό της
Εκκλησίας. Όπως είναι γνωστόν, η Εκκλησία διοικείται κατά διαφορετικό
τρόπο από άλλες κοσμικές και πολιτικές οργανώσεις και κρατικούς θεσμούς.
Το σύστημά της είναι συνοδικό και ιεραρχικό, με όλη την σημασία των
όρων αυτών. Έτσι, στην νέα συνοδική περίοδο, που αρχίζει από την 1η
Σεπτεμβρίου, στην οποία κατά θεία Πρόνοια, συμμετέχουν σημαντικές
προσωπικότητες της Εκκλησίας της Ελλάδος, θα δοθή η δυνατότητα να
αναδειχθή ακόμη περισσότερο το συνοδικό πολίτευμα της Εκκλησίας και να
βοηθηθή ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος στο δύσκολο έργο της διοικήσεως της
Εκκλησίας. Αν στην περίοδο αυτή αξιοποιηθούν ακόμη περισσότερο στις
υπάρχουσες Συνοδικές Επιτροπές και άλλοι Αρχιερείς που έχουν ιδιαίτερα
χαρίσματα, χωρίς όμως να αυτονομηθούν, τότε θα προέλθη μεγάλη ωφέλεια
στην Εκκλησία. Μέσα από αυτόν τον τρόπο θα δοκιμασθούν και εκείνοι που
μπορούν να αναδειχθούν αργότερα ως ηγετικά στελέχη στην Εκκλησία, μέσα
από τις εσωτερικές διεργασίες της και όχι μέσα από ποικίλους
σχηματισμούς και έξωθεν παρεμβάσεις.</div>
<div style="text-align: justify;">
Θεωρώ ότι απαιτείται από όλους μας
σεβασμός στον Αρχιεπίσκοπο που τούτη την ώρα αναδεικνύει την αληθινή
πλευρά της προσωπικότητάς του, την αθέατη από τους πολλούς που κινούνται
στο επίπεδο των δημοσίων σχέσεων, αλλά αναδεικνύεται και η εσωτερική
δύναμη της Εκκλησίας. Η αρχιεπισκοπική ασθένεια πρέπει να γίνη παράγων
υγείας για όλους μας. Ας σταματήσουν το έργο τους οι διάφοροι «σωτήρες»
της Εκκλησίας. Η Εκκλησία δεν έχει ανάγκη «σωτήρων», γιατί Σωτήρας της
είναι ο Χριστός, ο Οποίος διευθύνει την ιστορία της Εκκλησίας και
επεμβαίνει κατάλληλα. Οι Απόστολοι και οι απεσταλμένοι Του είναι
διάκονοι και πορεύονται «δια δόξης και ατιμίας, δια δυσφημίας και
ευφημίας, ως πλάνοι και αληθείς, ως αγνοούμενοι και επιγινωσκόμενοι, ως
αποθνήσκοντες και ιδού ζώμεν, ως παιδευόμενοι και μη θανατούμενοι» (Β
Κορ. στ , 8-9).</div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτό δείχνει την υγεία της Εκκλησίας και των διακόνων της.–</div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6629941140217039948.post-20499319933538905412018-11-04T16:56:00.002+02:002018-11-04T16:56:29.118+02:00 Η φωτιά και οι βιαστές Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoZTZrfvH3zOyyLldUL906Xu5fFr1NyOOZrsL-tYm3Got4ODjyvWxqOdChWju7cLyIoITi9X5Kx4F8Fo_VKDupfGIyWMDjvfOuUV6BY7ZPzPwSwCaEItzeiUmhJMFwaiiAH6V6N65kZMU/s1600/______%257E1.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="300" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoZTZrfvH3zOyyLldUL906Xu5fFr1NyOOZrsL-tYm3Got4ODjyvWxqOdChWju7cLyIoITi9X5Kx4F8Fo_VKDupfGIyWMDjvfOuUV6BY7ZPzPwSwCaEItzeiUmhJMFwaiiAH6V6N65kZMU/s640/______%257E1.JPG" width="480" /></a></div>
<br /><div>
<div style="text-align: justify;">
<br />Οι σκέψεις που ακολουθούν γράφηκαν
κάτω από την επήρεια των οπτικών και ακουστικών ερεθισμάτων, κατά τις
μεγάλες πρόσφατες πυρκαγιές που προξένησαν και ανθρώπινα θύματα και μας
προκάλεσαν βαθύτατο πόνο. Η φωτιά, ο αέρας και ο βιασμός των ανθρώπων
πάνω στο φυσικό περιβάλλον προξένησαν οδύνη στην καρδιά μας και
προσευχηθήκαμε θερμά για την κατάπαυση αυτής της λαίλαπας.</div>
<h3 style="text-align: justify;">
Το «αείζωον πυρ»</h3>
<div style="text-align: justify;">
Στην ελληνική και την προσωκρατική
φιλοσοφία γινόταν λόγος για τα τέσσερα στοιχεία που συγκροτούν την φύση,
ήτοι την γη, το ύδωρ, τον αέρα και το πυρ. Διάφοροι φιλόσοφοι εξέθεσαν
τις απόψεις τους πάνω στην δύναμη των στοιχείων αυτών.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Ηράκλειτος, δίδασκε ότι το «αείζωον
πυρ» είναι το βασικό στοιχείο που συντελεί στην περιοδική καταστροφή του
κόσμου και την αναγέννησή του. Τα πάντα είναι μεταβολές του πυρός, αφού
«πυρός γαρ αμοιβήν είναι πάντα». Θεωρούσε δε ως «αρχήν των πάντων πυρ»,
διότι τα πάντα «εκ πυρός γίνεσθαι και εις πυρ τα πάντα τελευτάν» και
όταν σβήση το πυρ, τότε δημιουργείται ο κόσμος. Όταν το παχυμερές
στοιχείο του πυρός συστέλλεται γίνεται χώμα, και όταν το χώμα χαλαρώνη
από το πυρ γίνεται ύδωρ, και όταν το ύδωρ εξατμίζεται γίνεται αέρας.
Αλλά και ο κόσμος και τα σώματα «υπό του πυρός αναλούσθαι εν τη
εκπυρώσει». Το πυρ, κατά τον Ηράκλειτο, δεν είναι κάτι το σταθερό και
ήρεμο, αλλά το προϊόν κάποιας διεργασίας, κάποιας καύσης, στην οποία
συνεργούν πολλά στοιχεία, είναι το «αεί γίνεσθαι».</div>
<h3 style="text-align: justify;">
Η φωτιστική και καυστική ιδιότητα του πυρός</h3>
<span style="line-height: 1.3em; text-align: justify;">ο πυρ έχει δύο
ιδιότητες, τις οποίες γνωρίζουμε από την καθημερινή μας πείρα, ήτοι την
φωτιστική και την καυστική ιδιότητα. Και οι δύο είναι ευεργετικές,
γιατί μας δίνουν την δυνατότητα να βλέπουμε και να θερμαινόμαστε.
Φυσικά, αυτό γίνεται όταν κάνουμε λελογισμένη χρήση του πυρός, γιατί
στην άλογη χρήση το πυρ και τυφλώνει και κατακαίει.</span><br />
<div style="text-align: justify;">
Μπορεί κανείς να φαντασθή την ζωή του
χωρίς τις φωτιστικές ακτίνες του ηλίου και την ενέργεια της καύσεως του
πυρός; Δεν θα μπορούσε να προκληθή το οπτικό νεύρο για να βλέπουμε, δεν
θα είχαμε την δυνατότητα που έχουμε σήμερα, με τα εργοστάσια, τα
μεταφορικά μέσα και όλες τις άλλες δυνατότητες που προσφέρει η εποχή μας
με την λελογισμένη χρήση της ενεργείας του πυρός.</div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτές τις δύο ιδιότητες του πυρός, την
φωτιστική και την καυστική, οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας τις απέδωσαν
και στην άκτιστη ενέργεια του Θεού, που φωτίζει τον άνθρωπο και τον
κατακαίει. Μάλιστα ο Μ. Βασίλειος, ερμηνεύοντας την φράση του
Προφητάνακτος Δαβίδ «φωνή Κυρίου διακόπτοντος φλόγα πυρός», λέγει ότι
στην άλλη ζωή η ενέργεια του Θεού θα διακόψη την φλόγα του πυρός, ώστε
το φως που θα βλέπουν οι δίκαιοι να είναι άκαυστον –να μη έχη την
καυστική ιδιότητα– και το πυρ που θα βιώνουν οι άδικοι να είναι αλαμπές
–να μην έχη την φωτιστική ιδιότητα. Οπότε, αντιλαμβανόμαστε ότι η Κόλαση
και ο Παράδεισος δεν υφίσταται εξ επόψεως του Θεού, αλλά εξ επόψεως του
ανθρώπου, δηλαδή σχετίζεται με το πως θα έχη προετοιμασθή ο άνθρωπος να
μετέχη της φωτιστικής η της καυστικής ιδιότητος του ακτίστου Φωτος.</div>
<h3 style="text-align: justify;">
Θεομηνία και ανθρωπομανία</h3>
<div style="text-align: justify;">
Κατά την διάρκεια των πυρκαγιών γινόταν
λόγος για την θεομηνία που έπληξε την χώρα μας και την πύρινη κόλαση,
που είναι οργή του Θεού. Όμως, δεν πρέπει να αποδίδουμε ευθύνες στον
Θεό, όταν εμείς δεν κάνουμε καλή χρήση των στοιχείων της φύσεως. Δεν
είναι θεομηνία, αλλά ανθρωπομανία.</div>
<div style="text-align: justify;">
Πρόκειται, λοιπόν, για ανθρωπομανία, για
επιθετικότητα που βρίσκεται μέσα στο μυαλό και την καρδιά των ανθρώπων.
Όποια κι αν ήταν τα αίτια της πύρινης αυτής λαίλαπας, είτε η αμέλεια
και η αδιαφορία, είτε η επιθετικότητα και η καταστροφική μανία, είτε
ο,τιδήποτε άλλο, το γεγονός είναι ότι πρόκειται για βιασμό που εξήσκησαν
οι άνθρωποι πάνω στην φύση.</div>
<div style="text-align: justify;">
Πολλές φορές θεωρούμε τον βιασμό μόνον
σε σωματικό και ψυχολογικό επίπεδο, πάνω σε ανθρώπους, ως έκφραση μιας
αρρωστημένης αγάπης, η οποία εκφράζεται ως ζήλεια, μίσος και
επιθετικότητα, αλλά πρέπει να δούμε τον βιασμό και προς το φυσικό
περιβάλλον. Η φύση βιάζεται ποικιλοτρόπως από τον εμπαθή άνθρωπο και
στην συνέχεια ο άνθρωπος δέχεται τις επιπτώσεις αυτού του βιασμού. Η
αμαρτία δεν πρέπει να θεωρήται μόνον σε ένα ηθικό και ανθρωπολογικό
επίπεδο, αλλά και σε περιβαλλοντολογικό. Η καταστροφή της δημιουργίας
του Θεού είναι έγκλημα βαθύτατο, μεγάλη αμαρτία. Γι’ αυτό και παλαιότερα
η Εκκλησία αφόριζε τους εμπρηστές.<br />Οι αναστεναγμοί της φύσεως και το «υγρόν πυρ» της καρδίας<br />Αισθανθήκαμε
βαθύτατο πόνο από την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, από τις
κραυγές των δένδρων και των δασών. Ο θόρυβος που εδημιουργείτο από την
καύση των δένδρων ήταν ο αναστεναγμός, τα «ουρλιαχτά» της φύσεως και των
δένδρων από την μανία των βιαστών ανθρώπων. Αυτό αισθάνονται όσοι έχουν
μια εσωτερική ευαισθησία. Κλαίνε και τα δένδρα, και η φύση αναστενάζει
από την μανία των ανθρώπων, αφού μέσα στην φύση υπάρχει η ουσιοποιός και
ζωοποιός ενέργεια του Θεού.<br />Αλλά πονέσαμε πολύ και για τον θάνατο
των συνανθρώπων μας, μέσα σε αφόρητους πόνους και σε θανατηφόρα αγωνία. Η
φωτιά που τους πλησίαζε δεν προερχόταν απλώς από τα καιόμενα δένδρα,
αλλά από την μανία των εμπαθών ανθρώπων. Οι κραυγές τους, ενώ ξεψυχούσαν
αυτοί οι άνθρωποι –μικρά παιδιά και μεγάλοι– απηύθυναν στους εμπρηστές
ένα: «Γιατί;». Άραγε οι εμπρηστές θα συνειδητοποιήσουν το φρικτό έγκλημά
τους και θα ακούσουν τον αναστεναγμό των δένδρων και την κραυγή των
καμένων αδελφών μας;</div>
<div style="text-align: justify;">
Πάντως, αυτήν την περίοδο μας δίνεται η
ευκαιρία να δείξουμε την αξία του πνευματικού πυρός, που εκφράζεται ως
αγάπη, με την ιλαρή φωτιστική και θερμαντική του ιδιότητα, που φωτίζει
και θερμαίνει τις ψυχρές καρδιές. Ένας άγιος της Εκκλησίας, μιλώντας για
την αγάπη έλεγε ότι η αγάπη είναι «πηγή πυρός». Το ζητούμενο είναι να
καούμε από αυτό το υγρό και ζωογόνο πυρ της αγάπης για τους αδελφούς
μας, που πονάνε και βασανίζονται από τις συνέπειες της αλόγιστης χρήσης
της φωτιάς.</div>
<div style="text-align: justify;">
Όταν κάποτε συμμετείχα σε κατάσβεση
φωτιάς, είχα ακούσει από έναν ειδικό τον κανόνα: «Η φωτιά σβύνεται δια
της φωτιάς». Καίει κανείς μια ελεγχόμενη περιοχή και όταν έρχεται η
φωτιά σταματά. Αυτό κάναμε τότε και σώσαμε μια ολόκληρη περιοχή.<br />Έχοντας
υπ' όψη αυτήν την αρχή, μπορώ να πω ότι οι συνέπειες της αλόγιστης
φωτιάς, που προήλθε από το πυρ της κακίας των ανθρώπων, μπορεί να σβυσθή
από την φωτιά της αγάπης που προέρχεται από πυρπολούμενη καρδιά για όλη
την κτίση. Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος, ρωτώντας για το ποιά είναι η ελεήμων
καρδία, απήντησε ο ίδιος: ελεήμων καρδία είναι «καύσις καρδίας υπέρ
πάσης της κτίσεως, υπέρ ανθρώπων και των ορνέων και των ζώων και των
δαιμόνων και υπέρ παντός κτίσματος».–</div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6629941140217039948.post-12671728537536850532018-11-04T16:54:00.003+02:002018-11-04T16:54:48.158+02:00Εκλογές και Eκκλησια Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyr0TqdV-vlbImTDfmud4sQmX5GUXG1BQvuejXXzL2eX4471J4hmv4s8ykvNbHuLU2InLvZme-YII1G1IRQ3wgXueXcp1Is6oqtB74uJ_h6zF2-QtWZcpIEG9kQByHYAAPnppvkXvKUkk/s1600/______%257E1.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="300" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyr0TqdV-vlbImTDfmud4sQmX5GUXG1BQvuejXXzL2eX4471J4hmv4s8ykvNbHuLU2InLvZme-YII1G1IRQ3wgXueXcp1Is6oqtB74uJ_h6zF2-QtWZcpIEG9kQByHYAAPnppvkXvKUkk/s640/______%257E1.JPG" width="480" /></a></div>
<br /><div>
<div style="text-align: justify;">
Μετά τις εκλογές γίνονται διάφορες
αναλύσεις, διατυπώνονται εκτιμήσεις, συνάγονται συμπεράσματα που είναι
απαραίτητα για την βελτίωση της κοινωνίας και της πολιτικής ζωής. Μέσα
στα πλαίσια αυτά διατυπώνω μερικά συμπεράσματα που έχουν σχέση με την
Εκκλησία και την εκκλησιαστική ζωή σε σχέση με τις εκλογές.</div>
<div style="text-align: justify;">
Στις πρόσφατες εθνικές εκλογές δεν
αναμείχθηκε η «Εκκλησία», δηλαδή δεν έγιναν σημαντικές δηλώσεις
εκπροσώπων της, δεν εμφανίσθηκαν Κληρικοί στα ΜΜΕ να μιλήσουν σχετικά.
Φυσικά, εδώ όταν κάνω λόγο για την «Εκκλησία» δεν το εννοώ θεολογικά,
αλλά χρησιμοποιώ τον όρο, όπως εννοείται στην τρέχουσα σημασία, δηλαδή
τους ποιμένας της Εκκλησίας. Πάντως, μεμονωμένες δηλώσεις δεν
δημιούργησαν ιδιαίτερα προβλήματα.</div>
<h3 style="text-align: justify;">
1. Κόμματα και Εκκλησία</h3>
<div style="text-align: justify;">
Νομίζω ότι το έργο και ο σκοπός της
Εκκλησίας είναι διαφορετικός από το έργο και τον σκοπό της Πολιτείας η
των Κομμάτων. Τα Κόμματα είναι απαραίτητα σε μια δημοκρατική κοινωνία,
γιατί διαφορετικά μπορεί να επικρατήση η ολιγαρχία και η δικτατορία. Οι
πολιτικές και ιδεολογικές αποκλίσεις των Κομμάτων εξυπηρετούν την
κοινωνία διότι οι πολίτες μπορούν να επιλέξουν το Κόμμα που τους
εκφράζει να τους εκπροσωπήση στο Κοινοβούλιο. Το δόγμα «λόγω παλαίει πας
λόγος» είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα της δημοκρατίας, της ανθρώπινης
κοινωνίας και όλων των ιδεολογικών συστημάτων. Αυτός είναι ο λόγος για
τον οποίο κατά καιρούς διατυπώνονται διάφορα συνθήματα, όπως αλλαγή,
απαλλαγή, κάθαρση, εκσυγχρονισμός, μεταρρύθμιση κλπ., τα οποία κινούνται
μέσα στους επιδιωκομένους από τα Κόμματα κάθε φορά σκοπούς.</div>
<div style="text-align: justify;">
Η Εκκλησία, όμως, δρα κατά διάφορο
τρόπο. Δεν διακρίνεται από ιδεολογίες, ούτε αποβλέπει στην ψήφο των
ανθρώπων, δεν πρέπει να εκφέρη πολιτικό-κομματικό λόγο, δεν πρέπει να
αναμειγνύεται στις κομματικές αντιπαραθέσεις, δεν μπορεί να χρησιμοποιή
την θεολογική γλώσσα για να πολιτικολογή, δεν μπορεί να ταυτίζεται με
κομματικές παρατάξεις. Άλλωστε, μέλη της Εκκλησίας βρίσκονται σε όλους
τους κομματικούς σχηματισμούς και, βεβαίως, η Εκκλησία αγκαλιάζει όλους
τους ανθρώπους, οι οποίοι μπορεί να είναι ενεργεία και δυνάμει άγιοι. Ο
λόγος της είναι σωτήριος και θεολογικός, αποβλέπει στην άνω πόλη και
εκφράζει το αποστολικό χωρίο «το πολίτευμα ημών εν ουρανοίς υπάρχει».
Φυσικά, τα μέλη της Εκκλησίας προσπαθούν να μεταφέρουν αυτό το
εσχατολογικό πολίτευμα στο ιστορικό γίγνεσθαι, αλλά με έναν άλλο τρόπο,
λειτουργικό και πνευματικό, που εξαγιάζει το πρόσωπο και την ιστορία.
Όταν οι ποιμένες της Εκκλησίας εργάζονται με αυτόν τον τρόπο, τότε
δέχονται τον σεβασμό της κοινωνίας και των πολιτικών που ανήκουν σε όλα
τα Κόμματα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι χαρακτηριστικό ότι όσοι Κληρικοί,
κατά την διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, εργάσθηκαν ενωτικά και
φιλάνθρωπα, χωρίς να ταυτίζονται με τις διάφορες ιδεολογίες, απέσπασαν
την αγάπη και τον σεβασμό της κοινωνίας. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι ο
παπα-Αποστόλης στο Αγρίνιο που τον σεβάστηκαν και οι αριστεροί κατά την
κρίσιμη εκείνη περίοδο, επειδή παρέμεινε μέσα σε αυστηρά εκκλησιαστικά
πλαίσια.</div>
<h3 style="text-align: justify;">
2. Η έννοια του περιθωρίου</h3>
<div style="text-align: justify;">
Βέβαια, μια τέτοια τοποθέτηση δέχεται
την κριτική, ότι με αυτόν τον τρόπο η Εκκλησία παραμένει στο περιθώριο
της κοινωνίας, ενώ όταν αρθρώνη πολιτικό λόγο, τότε βγαίνει από την
αφάνεια και έρχεται στην επιφάνεια, επηρεάζει το κοινωνικό και ιστορικό
γίγνεσθαι, με αποτέλεσμα να την υπολογίζουν όλοι.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο όρος περιθώριο έχει αρνητική και
θετική έννοια. Με την αρνητική έννοια περιθώριο χαρακτηρίζεται ο χώρος
εκείνος που ευρίσκεται έξω από την οργανωμένη κοινωνία και στον οποίο
ακούσια η εκούσια κινούνται οι απόκληροι της κοινωνίας. Με την θετική
έννοια περιθώριο είναι «ο κενός χώρος που παρέχει άνεση η ελευθερία
κινήσεων», όπως λέμε «υπάρχουν περιθώρια καλύτερης συνεργασίας». Το
περιθώριο σε ένα συνέδριο, σε μια διάσκεψη είναι χώρος δημιουργικός και
αποτελεσματικός, που καθορίζει τις εξελίξεις του κυρίου μέρους του
Συνεδρίου (Μπαμπινιώτης). Έτσι, με την θετική αυτή έννοια το περιθώριο
καθορίζει πολλές διεργασίες και εξελίξεις, αφού υπάρχει και το φαινόμενο
της «ετερογονίας των σκοπών», καθώς επίσης υπάρχει και η αρχή ότι τα
φαινόμενα πολλές φορές απατούν, ενώ τα μη φαινόμενα μπορούν να δώσουν
πολλές λύσεις. Στα μη φαινόμενα εντάσσονται οι έρευνες, οι φιλοσοφικές
εργασίες, οι ποικίλοι σχεδιασμοί. Θέλω να πω ότι δεν σημαίνει ότι
προσφέρει στην κοινωνία μόνον εκείνος που συμμετέχει στο γίγνεσθαι και
στο φαίνεσθαι, ενώ αδρανεί εκείνος που βρίσκεται στο λεγόμενο περιθώριο
στο μη φαίνεσθαι.</div>
<div style="text-align: justify;">
Η έννοια αυτή του δημιουργικού
περιθωρίου δεν είναι αρνητική για την Εκκλησία, αλλά θετική, όπως
απέδειξε η εκκλησιαστική ιστορία. Η Εκκλησία, ως Σώμα Χριστού και
κοινωνία θεώσεως, μπορεί να φαίνεται ότι κάποτε βρίσκεται στο περιθώριο
της κοινωνίας και της ιστορίας, αλλά από εκεί δημιουργεί τις μεγαλύτερες
επαναστάσεις και καθορίζει σημαντικές εξελίξεις στην κοινωνία και την
ιστορία. Η περίοδος των κατακομβών, η εξορία για πολλούς αγίους και η
ζωή της ερήμου για τους ασκητές άλλαξαν τα κοινωνικά και ιστορικά
δεδομένα της ανθρωπότητας.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μπορεί κανείς να βρίσκεται διαρκώς στην
επικαιρότητα και να εκφράζη την κενότητά του και μπορεί να είναι στο
κοινωνικό περιθώριο και να προσδιορίζη τις κοινωνικές και ιστορικές
εξελίξεις. Οι άγιοι της Εκκλησίας μέσα στις φυλακές, τα μαρτύρια, τις
εξορίες, τις ερήμους δόξασαν την Εκκλησία και σε ιστορικό επίπεδο, ενώ
άλλοι που εργάσθηκαν στην επικαιρότητα και άσκησαν εκκλησιαστική
διπλωματία μείωσαν και έβλαψαν την Εκκλησία και την κοινωνία.</div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτό μπορούμε να το καταλάβουμε αν
σκεφθούμε ότι τα μείζονα προβλήματα που απασχολούν τους ανθρώπους είναι
το νόημα της ζωής και του θανάτου. Όποιος ασχολείται με αυτά τα
προβλήματα δεν μπορεί ποτέ να είναι στο περιθώριο της ιστορίας. Διαβάζει
κανείς σήμερα τα έργα του Ντοστογιέφσκυ η του Παπαδιαμάντη και άλλων
λογοτεχνών, όπως του Καβάφη, του Σεφέρη, του Ελύτη κλπ. και παρατηρεί
ότι είναι κραυγές βαθυτάτης σιωπής, που σηματοδοτούν ακόμη και σήμερα
μεγάλες αλλαγές στην ζωή των ανθρώπων και της κοινωνίας.</div>
<h3 style="text-align: justify;">
3. Το ουσιαστικό έργο της Εκκλησίας</h3>
<div style="text-align: justify;">
Η Εκκλησία έχει την ζωή της, την
θεολογία της, την προοπτική της και δεν χρειάζεται τα συνθήματα, τις
ατάκες, τις παρεμβάσεις και τις κοινωνικές κατοχυρώσεις, γιατί
διαφορετικά εκφράζει την αδυναμία της και την εκκοσμίκευσή της. Η
Εκκλησία έχει την δυνατότητα να προσφέρη νόημα και ζωή στους ανθρώπους
που ανήκουν σε όλους τους πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους, η ακόμη να
δέχεται τους απογοητευμένους και πονεμένους ανθρώπους, από οπουδήποτε κι
αν προέρχονται και αυτό της δίνει μια μεγάλη δυναμικότητα και
προοπτική. Ας αφήσουμε τους επιτελείς των Κομμάτων να καθορίζουν τον
αγώνα τους και να σχεδιάζουν τα προγράμματά τους, χωρίς να υπολογίζουν
την Εκκλησία. Αυτό δεν είναι υποτιμητικό για την Εκκλησία, αλλά
πλεονέκτημα, γιατί έτσι δέχεται τον σεβασμό όλων.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει
κάπου ότι ο Χριστός «επεθύμησε πόρνης», δηλαδή με την ενανθρώπησή του
προσέλαβε την εκπορνευθείσα ανθρώπινη φύση και την κατέστησε «γυναίκα»
του, την προσέλαβε επάνω του και της έδωσε πληρότητα και ζωή. Αυτό είναι
το έργο της Εκκλησίας και μια τέτοια προοπτική δεν βρίσκεται ποτέ στο
περιθώριο, αλλά στην ουσία των πραγμάτων και των ανθρωπίνων αναζητήσεων.</div>
<div style="text-align: justify;">
Οι Κληρικοί, ιδιαιτέρως οι Επίσκοποι,
πρέπει να ενεργούν διαχρονικά και να μη παρασύρονται από την εικονική
και προσωρινή επικαιρότητα. Να βλέπουν τον άνθρωπο στις εσωτερικές του
υπαρξιακές αναζητήσεις και όχι στις πολιτικές και ατομικές του επιλογές.
Όταν συμπεριφέρονται κατ’ αυτόν τον τρόπο, τότε βρίσκονται πάντοτε στην
επικαιρότητα και ποτέ στο περιθώριο. Άλλωστε, το να βρίσκεται κανείς
καθημερινά στην επικαιρότητα δεν σημαίνει ότι είναι και σύγχρονος.
Σύγχρονος και αποδοτικός είναι αυτός που ξέρει να ξεπερνά τον χρόνο και
την περιστασιακή επικαιρότητα και να αντιμετωπίζη τα υπαρξιακά
προβλήματα των ανθρώπων. Πράγματι, άλλο είναι ο άνθρωπος ως πολίτης και
άλλο ως μέλος της Εκκλησίας. Δεν μπορεί κανείς να ταυτίζη απόλυτα αυτές
τις πραγματικότητες.</div>
<div style="text-align: justify;">
Οι Κληρικοί και οι υπεύθυνοι άνθρωποι
στην Εκκλησία που γνωρίζουν από θεολογία και εκκλησιολογία προτιμούν να
βρίσκονται από πλευράς πολιτικής στο δυναμικό περιθώριο, γιατί έτσι
μπορούν να επηρεάζουν το κοινωνικό γίγνεσθαι και να εμπνέουν πνευματικά
και πολιτιστικά τους ανθρώπους που απογοητεύονται από την εναλλασσόμενη
επικαιρότητα. Υπάρχουν όντως «περιθωριακοί» που αναδεικνύονται ηγέτες σε
πολλά επίπεδα, υπάρχουν μη φαινόμενα, που νοηματοδοτούν τα φαινόμενα.–</div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0